เชื่อเลยว่าผู้หญิงส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ แต่อยู่ที่ระดับว่าเป็นมากหรือเป็นน้อย เรื่องของเรื่องก็คือ

         ตอนนี้เรากำลังเริ่มคุยกับคนๆนึง อายุห่างกัน 7 ปี ซึ่งด้วยความที่พี่เค้าเป็นผู้ใหญ่ มีอะไรเค้าก็จะยอมเราตลอด ตามใจเกือบทุกอย่าง ตอนแรกๆเรารู้สึกดีมาก แต่ด้วยความที่เราชอบมองกาลไกล คิดไปเองเก่งมาก และชอบมองในแง่ลบเพื่อป้องกันความคิดของตัวเอง เพราะเรากลัวที่จะเสียใจ ถ้าเกิดเรารู้สึกดีหรือคิดอะไรมากไปกับพี่เค้า ซึ่งเราทำงานที่เดียวกัน เจอกันทุกวันแต่ในเวลางานก็ต่างคนต่างอยู่ แต่พอเลิกงาน หรือวันหยุดเราก็มีนัดกันกินข้าว เดินเที่ยวกันบ้าง หรือชวนเราไปซื้อของเป็นเพื่อน ซึ่งความรู้สึกจริงๆเราโอเคกับพี่เค้ามากเลย เพราะ
1. เค้าเป็นคนใจเย็น และอ่อนโยนกับเราเสมอ
2. เค้าเป็นคนมีเหตุผล สามารถทำให้เราเวลาหงุดหงิด ใจเย็นและรับฟังเหตุผลของเค้าได้
3. เค้าจะตามใจเราเกือบทุกอย่างที่เค้าสามารถทำให้เราได้ นอกจากว่าเค้าติดงาน หรือรับงานนอก
4. เค้าเป็นคนนิ่งๆ และมุ่งมั่น แต่จะเป็นคนเฮฮา สนุก เวลาคุยกันเป็นกลุ่ม หรืออยู่ในกลุ่มเพื่อนๆ

         มาถึงตรงนี้ ทำไมเราถึง งอแง เอาแต่ใจ เพราะพี่เค้าเป็นคนงานเยอะ เหตุผลที่เค้าเลิกกับแฟนเก่าเพราะเค้าไม่มีเวลา แฟนเลยไปมีคนอื่น และด้วยความที่เราเป็นคนคิดเยอะ เราเลยไม่อยากตัดสินใจผิดพลาดอีก เราเหมือนให้คะแนนบวกและลบเค้าอยู่ตลอดเวลา และเราจะงอน หรือน้อยใจเวลาที่อยู่ที่ทำงาน เหมือนคนไม่รู้จักกันเลย หรือเวลาเค้าวันหยุด เค้าก็จะมีงาน ทำงานตลอด เหมือนคนไม่มีเวลาจริงๆ เราก็คิดมากตรงนี้นะ เราเลยชอบพูดจาตัด หรือทำร้ายจิตใจเค้า เวลาที่เรารู้สึกไม่โอเค เรารู้ถึงการกระทำดีๆที่เค้าทำให้นะ แต่ไม่รู้หรอกว่าเค้ารู้สึกยังไง เค้าไม่เคยบอก เราก็ไม่อยากคิดไปเอง สรุป..!! ตอนนี้เราสับสนมาก กลัวกับการเริ่มต้น ทั้งที่ยังไม่เริ่มเลย