สวัสดีค่ะ กระทู้แรกของเรา  แฮร่ๆ
ถ่ายรูปไม่เป็น แชะอยา่งเดียว +  เล่าไม่เก่ง แต่จะพยายามพิมพ์ให้รู้เรื่องน๊าาาาา

เมื่อเดือนก่อนเราได้มีโอกาสไปทำงานที่อมก๋อยมา ประทับใจหลายอย่างเลยแหละ
ความจริงใจของคน/อากาศที่โคตะระจะดี/วิถีชีวิตแบบพอเพียง บลาๆ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสเหมือนเรา

เอาเป็นว่า ออกเดินทางจากกรุงเทพกันก่อนดีกว่า
แฮร่ ต้องบอกก่อนว่าทริปนี้แบ่งเป็นสองพาส พาสแรกทำงานก่อนนะ พาสสองเที่ยวเชียงใหม่  เอาไว้อีกกระทู้นึง แง่มมมมมม

เวลา 05.00 น. เช็คอินสนามบินดอนเมือง (ง่วงชะมัดzZ)


พาเป็ดไปด้วย แหะๆ


เวลาผ่านไปชั่วโมงครึ่ง ฟิ๊วววววว ถึงเชียงใหม่ล๊าวววววววววว


ตื่นเต้นฝุดๆ ครั้งแรกในชีวิต ไม่เคยได้สัมผัสเลยค่ะจังหวัดนี้ รีบออกไปสำรวจบรรยากาศข้างนอกดีกว่า แอร๊ยยยย
กลางเดือนตุลา อากาศเริ่มเย็นแล้วค่ะ


ระหว่างรอคนมารับ  เดินไปรอบๆ  แทบจะกรี๊ด เจอรถแดงล๊าวววววววววววว  


เดินทางกันต่อดีกว่า มีคนมารับจากสนามบินไปอำเภอแม่ริมเพื่อที่จะเดินทางสู่อมก๋อย แต่หิวข้าวววววววอ้ะ
แวะกินข้าวซอยที่ตลาดแม่ริมก่อนดีกว่า หิวจัด ไม่ทันถ่ายภาพ เลยได้ภาพนี้มาแทน แฮร่ๆ อุปกรณ์การทำงาน


จุดหมายปลายทางคือหมู่บ้านพะกะเช ตำบลแม่ตื่น อำเภออมก๋อย
จริงๆแล้วไม่แน่ใจว่าระยะทางจากที่นี่ไปอมก๋อยกี่กิโล แต่พี่เค้าบอกว่าใช่เวลาเดินทางโดยรถยนต์ก็ปาไปหกชั่วโมง (เงิบบบบ)
แถมถนนหนทางขึ้นดอยยังทรหดฝุดๆ  เพราะฉะนั้นเพื่อความสะดวกและรวดเร็วเราจะไปถึงที่นั่นโดยใช้เวลาเพียงแค่ชั่วโมงครึ่ง โดยเจ้านี่
แทททท๊แด


ครั้งแรกในชีวิตอีกล๊าววววว บอกเลยอยู่บนอากาศแบบเสียววืบทุกวินาที พุทโธ ธัมโม สังโฆ หัวใจสั่นหวั่นไหว แต่นักบินเท่ห์ชะมัด
แง่มม (ปาดน้ำลายแป้บ ฮ่าๆ) และแล้วก็มาถึงโดยสวัสดิภาพ สวัสดีอย่างเป็นทางการ
"บ้านพะกะเช อมก๋อย
"

สงสัยใช่มั๊ยล๊าาาา ว่าเรามาทำอะไร
ที่นี่โรงเรียนตำรวจตระเวนชายแดนรางวัลอินธิราคานธี  เป็นโรงเรียนในพื้นที่ห่างไกลอีกโรงเรียนหนึ่ง
ที่ยังมีเด็กนักเรียนกว่า 70 ชีวิต อยู่ภายใต้การดูแลของครู ตชด. ที่พลิกบทบาทวางปืนมาถือชอล์คให้ความรู้กับพวกเค้า


ทันทีที่ไปถึง เราสัมผัสได้ถึงความใสของเด็กๆ รอยยิ้มที่จริงใจ ภาษาพูดที่แปลกๆ แต่น่ารักชะมัด

บรรยากาศโรงเรียน เรียกว่าตั้งอยู่กลางเขาเลยก็ว่าได้  สิบเอ็ดโมงกว่าแล้วหมอกยังลงอยู่เลย สบ๊ายยยยย




เด็กๆกำลังจะพักเที่ยงพอดี ก่อนทานอาหารน้องๆ ต้องสวดมนต์ /ร้องเพลงโรงเรียนของหนู แล้วก็ท่องอะไรอีกหลายอย่างแหน่ะ
อาหารก็จะเป็นกับข้าวหนึ่งอย่าง ผลไม้หนึ่งอย่าง  



เข้าไปถามว่า อร่อยม๊ายยยยยย  ไม่ได้รับคำตอบกลับมา แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ


เวลาผ่านไป เราค่อยๆ ตีซี้ ฮ่าๆ ละลายพฤติกรรม ชวิ๊งงงงงง

ง่อววววว ไม่ธรรมดานะจ๊ะะะะะ  หล่อฝุดๆ 555555555555555
เริ่มหลงรักเด็กที่นี่แล้วววววว

แสบชะมัด



ท่าเยอะใช่เล่นนะเนี่ย


จ๊ะเอ๋ มองอะไรคะ


บรรยากาศในห้องเรียน



เมื่อถามว่า บ้านหนูอยู่ไหนคะ? นางชี้ไปโน่นนนนน


ออกทีวีโหน่ยยยยยสุดหล่อออออ คนนี้พูดรู้เรื่องสุด คอยเป็นล่ามแปลภาษาให้ด้วยแหละ ฮ่าาาาา


แบตกล้องหมดค่ะ ภาพตัด ฮือๆ
เช้าวันถัดมาเลยละกันนะคะ แหะๆ

เก็บบรรยากาศมาฝาก



อากาศไม่ต้องพูดถึงค่ะ อย่างกะขั้วโลก หนาวโคตะระหนาว แต่ตอนเช้ายังอาบน้ำเย็นไวอยู่นะ อิอิ







ที่โรงเรียนจะมีเด็กๆที่บ้านไกลประมาณ 15 คน อาศัยอยู่ด้วยค่ะ
กิน นอน ที่โรงเรียน
ทุกเช้าน้องๆ ก็จะต้องตื่นมาทำอาหารทานเอง รดน้ำผัก บลาๆ
ปล. บ้านไกล หมายถึงว่าต้องเดินข้ามเขาสองสามลูกเพื่อมาเรียนค่ะ เด็กๆก็จะได้กลับบ้านเฉพาะช่วงปิดเทอมเท่านั้น
กินนอนกับครู ตชด ที่โรงเรียน ทำกับข้าว กิจวัตรประจำวัน ดูแลตัวเองทุกอย่าง เก่งสุดๆ พี่นับถือออออออออ


บรรยากาศโรงเรียนยามเช้า


เข้าแถว เคารพธงชาติ





กำลังจะเริ่มวุ่น หมดเวลาภ่ายภาพ แงๆ


ส่งท้ายด้วยภาพนี้ ชีสสสสสสสสสสสสสส


เป็นอีกประสบการณ์นึงที่ประทับใจไม่ลืมแน่แน่  ที่นี่ทำให้เกิดแรงบันดาลใจอะไรหลายๆอย่าง
การใช้ชีวิตที่นี่มันเรียบง่าย ผู้คนไม่ซับซ้อน ความจริงใจหาได้เสมอ รอยยิ้มและแววตาเด็กๆ ที่เค้ายิ้มที่เค้ามองมา
มันทำให้เรารู้สึกว่าจะต้องกลับไปอีกครั้ง เสียดายเวลาน้อย  แล้วพบกันใหม่ สวัสดี/คิดถึง