บุปผชาติหลากหลายงามตาเริ่มผลิใบ
ต้นไผ่ยืนเหงาเปล่าเปลี่ยวเพียงเดียวดาย
เงาไม้ทอดยาวแสนไกลแน่นิ่งอยู่
มองดูแสงตะวันลับขอบฟ้า

ประมาณตอนที่ 17 มั่งครับถ้าจำไม่ผิด เป็นตอนที่นึงช่วยที่จังกึมเสียประสาทลิ้มรสแล้วไปยืมหนังสือจาก จุงมินโฮ แล้วเปิดหนังสือมาเจอบทกลอนนี้สอดอยู่ มันแปลว่าอะไรครับ