อ่านจบแล้ว ผมคงเป็นคนที่ไม่เอาไหนและไม่ดีมากเลยสินะ =.=
****จากชีวิตจริงทุกประการ
ตั้งแต่เมื่อก่อนผมเป็นคนที่เชื่อฟังพ่อแม่ เมื่อก่อนผู้ปกครองโดยปกติก็สอนว่า อย่ามีแฟนตั้งแต่ยังเด็ก
ณ ตอนนั้นช่วงขึ้นประถมต้นนั้นในใจและความรู้สึกก็คิดว่า "จะมีแฟนทำไมตั้งแต่เด็กไม่เห็นจำเป็นต้องมีเลย"
เมื่อก่อนก็เวลาเรียนเสดก็พาเพื่อนไปซ์้อไพ่ยูกิ ซื้อแผ่นเกมส์PS1ราคา30 บาท (ตอนนั้นถือว่าแพงมากเพราะวันนึงได้เงินไปโรงเรียนก็ได้ไป40บาท)
ตามภาษาเด็กๆวัยนั้น
จนกระทั่งช่วงป.4 จะขึ้น ป.5 นั้น เริ่มมีเพื่อนเป็นผู้หญิง ก็เฉยๆ จนกระทั่งมีเพื่อนผู้หญิงคนนึง ณ ตอนนั้นเราคุยด้วยตอนนั้นก็รู้สึกมีความสุข
สนิทกันมากไหมก็ไม่เชิง(แต่แนวว่าไม่ได้คุยวันนึงและมันรู้สึกว่าขาดอะไรไป) แต่ก็อยู่คุยด้วยแล้วมีความสุข จนเวลาผ่านไปก็รุ้สึกชอบมากขึ้นเรื่อยและบ้านอยู่ไม่ไกลกันมาก จนกระทั่งช่วงนึงแวะไปหาที่บ้านเธอ ไปกับแม่ บ้านเธอคนนั้นเป็นร้านเภสัชขายยา ตอนนั้นไปถึงก็คุยไรกันไม่มาก และซื้อยาดมกลับมาบ้าน ตอนนั้นไม่กล้าที่จะขอเบอร์ เลยบอกแม่ก่อนว่าถ้าไปถึงขอเบอร์เธอคนนั้นให้หน่อยในที่สุดก็ได้รับเบอร์โทรศัพท์มา ณ ตอนนั้นรู้สึกดีใจมาก แต่ก็ไม่กล้าที่จะโทรไปเลย จนกระทั้งจบชั้นประถม จนสุดท้าย และก็ไม่ได้คุยกัน หลังจากนั้นช่วงเวลาปิดเทอมไปหาก็ไม่เคยได้เจอเธออีก เป็นช่วงปิดเทอมหลายที่รู้สึกเหงามากอย่างบอกไม่ถูก และผมก็เข้าช่วงสอบเพื่อเข้าโรงเรียนระดับมัธยม
หลังจากนั้นขึ้นม.1 มาก็เรียนปกติ เล่นเกมส์ไรเหมือนเดิม จนกระทั่งวันนึงไปซ์้อขนม นม กิน มีรุ่นน้องคนนึงเหมือนจะรีบวิ่งเพื่อมาซ์้อขนม แต่ชนผม เงินหล่น10บาท ณ ตอนนั้นก็ไม่คิดอะไร หยิบเหรียญ10และเรียกน้องคนนั้นเมื่อน้องคนนั้นหันมาตอนแรกก็รู้สึกว่าสวยนะ ผมก็เขิลไปสิและก็ยิ้มและมอบเหรียญ10คืนให้เธอ เธอก็ยิ้มมา ตอนนั้นในใจนี่รู้สึกชื่นใจ "เริ่มเคลิ้ม เริ่มมีความรู้สึกคิดถึงและอยากเจอ" จนวันต่อมาก็ไม่ได้เจอ จนวันต่อมาก็พบน้องคนนี้ที่เดิม วันต่อมาเลยพยายามมาตามเวลานี้เผื่อว่าจะได้เจอ ช่วงหลังๆก็ได้พบอยู่บ่อยๆก็ได้เริ่มคุยกัน จนกระทั่งรู้ว่าน้องเขาอยู่ป.6 ก็ไม่มีไรตอนนั้นคุยกันไปเรื่อยๆ(ช่วงนั้นผมนี่มีความสุขที่สุด) จนกระทั่งบางวันก็เดินผ่านห้องน้องคนนั้นก็แวะไปหาตลอด ^^ จนเวลาผ่านมาจนถึงช่วง ม.2กลางเทอม ช่วงนั้นก็คุยกันปกติมาตามเวลา แต่ก็กลับบ้านเย็นตลอด(ปกติกลับ3โมง) ช่วงหลังๆกลับ4-5โมง เพราะมีงานเยอะ และระหว่างรอพ่อมารับช่วงหลังมีน้องผู้หญิงอีกคนก็กลับช้าเหมือนกัน ก็เลยชวนน้องเขาคุยแต่ความรู้สึกที่คุยเหมือนเป็นพี่น้อง และตอนกลับช่วงหลังเจอน้องเขาตลอด น้องเขาก็แวะเข้ามาทักเอง
จนกระทั่งม.3 มีเพื่อนของน้องคนที่2ที่ชอบเข้าทักตอนช่วงเย็น มาล้อน้องเขาว่า "ชอบพี่คนนั้นละสิ และน้องเขาออกเขิลๆ" (แต่ชอบจริงหรือไม่จริงๆเราก็ไม่รู้) และช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นเราก็คุยกับน้องคนแรกที่เราแอบชอบปกติ รู้สึกมีความสุขมากขึ้นทุกวัน จนกระทั่งจะจบม.3 (ช่วงเวลาที่จะต้องย้ายรร.ไปหาที่เรียนตอนม.ปลายต่อ) ผมจึงตัดสินใจบอกชอบเธอ(รุ่นน้องคนแรก)ขอคบเป็นแฟน และมอบปากกาอันนึงที่ตั้งใจเลือกซื้อให้ แต่คำตอบที่ออกมานั้นทำให้ผมเสียน้ำตาตรงคำที่ว่า "ฉันมีคนที่ชอบแล้ว" TT ณ ตอนนั้นในใจรู้สึกแตกสลาย ห่อเหี่ยว เฉาแบบอารมณ์นี่อยู่ในสภาวะติดลบมาก แต่ตอนนั้นผมเองก็ยิ้มตอบด้วยน้ำตา และน้องเขาก็รับปากกาไป ต่อจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันและ กลับบ้านมาถึงบ้านตอนนั้น เหมือนหมดอะไรตายอยาก เป็นช่วงที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก มืดมิดไปหมด ร้องให้วันๆอยู่แต่บนที่นอน กินไรไมค่อยลง ไป5เดือน น้ำหนักลดลง 12-13กิโล จำไม่ได้
จนกระทั่งเข้าสอบเข้าโรงเรียนม.ปลายได้
ณ ตอนนั้นก็เข้ามายืนยันเข้าเรียนเจอผู้หญิงคนนึงอาจารย์บอกคนนี้เรียนห้องเดียวกับเธอ มองหน้าเป็นเด็กแนวดูน่ารัก ผมยาวสีดำมัดหางม้า ฟันมีเขี้ยว ก็สนิทกับเธอคนเดียวเป็นหลักๆ และอาจารย์บอกว่าห้องนี้มีเรียนแค่11คน และก็แรกๆก็ไม่ค่อยได้คิดอะไร ในห้องก็คบเพื่อนปกติมีกันอยู่แค่นี้นะ =[]= จนกระทั่งขึ้นม.5 เริ่มรู้สึกว่าชอบเธอ ก็เริ่มกลับมามีความสุขอีกครั้ง มีกำลังใจในการทำสิ่งต่าง มองอะไรก็มีแต่รอยยิ้ม มีแรงที่จะแก้ไขปัญหาต่างๆ การกระทำของผมเพื่อนๆในห้องก็ดูออกมาผมชอบเธอ ก็เชียร์ผมอยู่แต่ความรู้สึกตอนนั้นก็ไม่กล้าขอคบ กลัวว่าจะเสียใจ (แต่ก็ไม่รุ้ว่าการกระทำนั้นตัวเธอเองจะรับรู้หรือไม่ว่าผมชอบเขา) จนตอนนั้นมีคนมาเหมือนจะสนใจเธอมากขึ้นเรื่อยๆ คงมีคนชอบเธอด้วยหล่ะ ณ เวลานั้นเราเองก็ได้แต่มองและเจ็บปวด เพราะไงแล้วเราก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปห้ามอะไรอยู่ละ ก็เจ็บปวดอ่ะนะ ตอนนั้นก็คุยกันสนิทตลอดมาจนกระทั่ง ม.5 ก็เริ่มติดอนิเมะ เธอนั้นก็ติดการ์ตูน นิยายเหมือนกัน เธอก็มาทำงานร่วมด้วยนะ ครั้งนึง ณ ตอนนั้นเรารู้สึกดีใจ(เราทำในสิ่งที่เราชอบกับคนที่เราชอบก็ยิ่งมีความสุข) หลังจากนั้นก็มีคนสนใจเธอก็มีคนที่ชื่นชอบมากขึ้น เริ่มรู้เหนื่อยบ้าง เริ่มจะต้องทำใจละ (ในใจคิดไม่ต้องบอกหรอกไม่อยากให้พบกับความเสียใจถ้าเขาไม่ชอบ ไม่อยากให้ความรู้สึกแบบนี้เปลี่ยนไป) ก็เลยคบเป็นเพื่อนคุยปกติต่อไป ขึ้นมหาลัยก็คุยกันชิลๆในหมู่เพื่อน
หลังจากนั้นขึ้น ปี1
ก็ไม่มีไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษ ใช้ชีวิต กิน เรียน เล่นเกมส์ ดูการ์ตูน ตามนั้น เรื่องความรักนะหรอ ตอนนั้นคงที่จะคิดพักใจละ(รู้สึกเหนื่อยจนไม่กล้าที่คิดจะหา) จนกระทั่งปี2 เจอรุ่นพี่คนนึงในสาขาตัวเองก็ไม่ค่อยได้พบบ่อย ก็เจอบ้างแต่ก็เอาเถอะพี่เขาสวยนะ เราก็ชอบแต่ส่วนใหญ๋คุยในเฟสในงานพวกบายเนียร์ก็ไปขอถ่ายรูปด้วย) คุยในเฟสส่วนใหญ่แต่ก็นะ จนกระทั่งวันนึงช่วงกลางๆปี2ละ ก็บอกชอบพี่เขาในเฟส (แต่ด้วยความกลัวก็พิมพ์อะไรต่างๆนาเช่น ถ้าพี่ไม่ชอบก็...........บลาๆ ไรงี้)และพี่เขาก็ตอบว่าพี่มีแฟนแล้ว(อันนี้ไม่รู้ว่าเขามีแฟนจริงหรือไม่ก็บอกแบบแนวว่าไม่ชอบเราทางอ้อม) เอาจริงตอนนั้นก็เสียใจไปพักนึง แต่ก็ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็เป็นพี่น้องกันได้ ก็คุยกันปกติ (ก็อย่างว่าคุยกัน2 3 เดือนเอง อันนี้แนวเหมือนว่าจะบอกไวไปแต่ผลลัพธ์ก็ไม่เจ็บปวดมากนัก)
และก็มาช่วงปี2ปลายๆ เธอคนๆนี้รู้จักมาตั้งแต่ ม.5 ในงาน....แห่งหนึ่ง เธอมาถ่ายรูปเรา และก็หายไปพักหนึ่งจนมาถึงช่วงปี2ปลายๆเธอเหมือนจะมาไลค์รูปผม ผมก็ชวนคุยบ่อยๆ ช่วงนั้นแบบหัวใจมันเหนื่อยล้า เหนื่อยๆ คุยไปรู้สึกว่าสบายใจมีความสุขก็เลยตัดสินใจละว่าคนนี้ละเราจะพยายามเต็มที่ เพราะเราเริ่มมีความรู้สึกว่าชอบเธอมากละ เธอคนนี้หน้าตาดีนะ นิสัยก็ดี แรกๆก็ชวนคุยเฟสบ่อยๆ จนกระทั่งสนิทเกรียนกันไปๆมาๆ =w= มาไลค์ถล่มเฟสไปมากันมั่งนะ เป็นช่วงที่มีความสุขจากนั้นก็ขอเบอร์ ก็ส่วนใหญ่จะได้คุยกันตอนพักเที่ยงอยู่ตลอด และก็ช่วงเย็นๆค่ำหลังเรียนเสร็จ ช่วงนั้นดูมีความสุขมาก และก็คุยในเฟส(ก็ถามว่ามีแฟนยัง ผู้หญิงก็ตอบไม่มี ก็พูดแนวให้รู้ว่าขอจีบ และก็แกล้งถามว่าเธอจะเป็นแฟนเราได้ไหม ผู้หญิงตอบว่ามันเป็นเรื่องของอนาคต
><) ยิ่งได้ยินเสียงเธอจากโทรศัพท์หล่ะ ชื่นใจ>< ตอนนั้นเธอยังไม่ได้ขึ้นมหาลัยเธอเรียนปวช. ทำงานเยอะเราก็โทรคุยด้วย มีความสุขมากนะ จนกระทั่งมีงานเทศกาล(มีพวกปาเป้า,ยิงปืน(เก็บตุ๊กตา) ช้อนปลา) เราก็ตั้งใจจะเอาตุ๊กตาหลายๆตัวส่งไปให้คนที่เราชอบ เราก็ถามอยากได้อะไร เขาบอกว่าอยากได้ แองกี้เบริดเราก็พยายามหาทุกอย่างที่เป็นแองกี้เบริดให้ แต่เธออยู่ไกลกว่าผมมาก ไกลจิงๆ(ห่างกันหลายจังหวัดมาก) และผมมีอยู่ช่วงนึงวันหยุดนั่งรถตู้ไปหาแค่วันเดียว(ไปกลับ) เอาตุ๊กตาบางส่วนไปให้ พอเจอหน้าและคุยนี่แบบรู้สึกใจนี่สดชื่น มีความสุขได้คุยกัน และก็นั่งรถตู้กลับมางานเทศกาลยังไม่จบเลยหาตุ๊กตาให้เพิ่มและก็ไปเที่ยวกับพ่อที่ตลาดน้ำดำเนินสะดวก ซื้อเสื้อไปฝาก เสื้อปกติและก็เสื้อคู่ ^^ จนกระทั่งสามสี่วันต่อมาในเฟสเธอเห็นมีดราม่าเกี่ยวกับรักๆ(แบบแนวผิดหวังแบบชอบเขาอยู่ฝ่ายเดียวและเขาไม่รักตอบ) เลยลองถามก็ไม่ได้บอกอะไร และไปถามเพื่อนเธอที่เป็นรุ่นน้องบอกว่า เธอสารภาพรักกับผู้ชายคนนึง แบบแอบชอบเขามานานแล้ว 7 9 ปีนี่ละ และผู้ชายปฏิเสธเขาและผู้ชายมีแฟนใหม่ (ตอนนั้นนี่รู้สึกเลยว่าเจ็บปวดมาก ทรมาณมาก ท้อแท้ แบบผิดหวังสุดๆ ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะทำอะไร ร้องให้ คือไม่มีอะไรที่จะแยาไปกว่านี้แล้ว ในใจเราว่าพยายามที่สุดแล้วนะ แต่ผลลัพธ์กลับทำไมเป็นแบบนี้TT) ลองถามเธออีกรอบเธอบอกว่า เธอแค้นเขาเธอต้องเอาคืนเขาไม่ให้อยู่สุข(เอาคืนฝ่ายผู้ชายกับแฟนผู้ชาย) เราเองก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไปเพื่ออะไรยังไง แต่ที่รู้ๆความรู้สึกที่เรามีให้นี่ถูกทำลายจนไม่เหลือซาก มันเจ็บปวดจนไม่รู้จะพูดอย่างไร และของที่หาเตรียมมาให้(พวกตุ๊กตา หมอน เสื้อ เสื้อคู่) เลยตัดสินใจเขียนจดหมายถึงเธอคนที่รัก(แนวว่าเราจะสารภาพรักในจดหมายนั้นอีกครั้ง และทำไมถึงต้องหลอกว่าไม่มีแฟน และของนี้เราขอมอบให้เธอ อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะส่ง EMSไปให้) และหลังจากนั้นก็คุยกันตามเฟสปกติ แบบเพื่อน แต่เมื่อเขาทำอะไร ตั้งสถานะอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องรักๆก็รู้สึกเจ็บปวดใจอยู่เรื่อยมา ทังๆที่ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปพูดอะไร TT
ณ ปัจจุบันก็ไม่ได้คิดละว่าจะหาแฟนหรืออย่างไร มันเจ็บปวดเกินไปละ ตอนนี้บอกเลยว่าปล่อยมาก ในใจมันเหนื่อยล้ายังไม่หาย แผลมันลึกมากจิงๆ TT
ผมมันคงแย่สินะ พยายามที่จะรักใครแต่มันก็เป็นแบบนี้TT
****จากชีวิตจริงทุกประการ
ตั้งแต่เมื่อก่อนผมเป็นคนที่เชื่อฟังพ่อแม่ เมื่อก่อนผู้ปกครองโดยปกติก็สอนว่า อย่ามีแฟนตั้งแต่ยังเด็ก
ณ ตอนนั้นช่วงขึ้นประถมต้นนั้นในใจและความรู้สึกก็คิดว่า "จะมีแฟนทำไมตั้งแต่เด็กไม่เห็นจำเป็นต้องมีเลย"
เมื่อก่อนก็เวลาเรียนเสดก็พาเพื่อนไปซ์้อไพ่ยูกิ ซื้อแผ่นเกมส์PS1ราคา30 บาท (ตอนนั้นถือว่าแพงมากเพราะวันนึงได้เงินไปโรงเรียนก็ได้ไป40บาท)
ตามภาษาเด็กๆวัยนั้น
จนกระทั่งช่วงป.4 จะขึ้น ป.5 นั้น เริ่มมีเพื่อนเป็นผู้หญิง ก็เฉยๆ จนกระทั่งมีเพื่อนผู้หญิงคนนึง ณ ตอนนั้นเราคุยด้วยตอนนั้นก็รู้สึกมีความสุข
สนิทกันมากไหมก็ไม่เชิง(แต่แนวว่าไม่ได้คุยวันนึงและมันรู้สึกว่าขาดอะไรไป) แต่ก็อยู่คุยด้วยแล้วมีความสุข จนเวลาผ่านไปก็รุ้สึกชอบมากขึ้นเรื่อยและบ้านอยู่ไม่ไกลกันมาก จนกระทั่งช่วงนึงแวะไปหาที่บ้านเธอ ไปกับแม่ บ้านเธอคนนั้นเป็นร้านเภสัชขายยา ตอนนั้นไปถึงก็คุยไรกันไม่มาก และซื้อยาดมกลับมาบ้าน ตอนนั้นไม่กล้าที่จะขอเบอร์ เลยบอกแม่ก่อนว่าถ้าไปถึงขอเบอร์เธอคนนั้นให้หน่อยในที่สุดก็ได้รับเบอร์โทรศัพท์มา ณ ตอนนั้นรู้สึกดีใจมาก แต่ก็ไม่กล้าที่จะโทรไปเลย จนกระทั้งจบชั้นประถม จนสุดท้าย และก็ไม่ได้คุยกัน หลังจากนั้นช่วงเวลาปิดเทอมไปหาก็ไม่เคยได้เจอเธออีก เป็นช่วงปิดเทอมหลายที่รู้สึกเหงามากอย่างบอกไม่ถูก และผมก็เข้าช่วงสอบเพื่อเข้าโรงเรียนระดับมัธยม
หลังจากนั้นขึ้นม.1 มาก็เรียนปกติ เล่นเกมส์ไรเหมือนเดิม จนกระทั่งวันนึงไปซ์้อขนม นม กิน มีรุ่นน้องคนนึงเหมือนจะรีบวิ่งเพื่อมาซ์้อขนม แต่ชนผม เงินหล่น10บาท ณ ตอนนั้นก็ไม่คิดอะไร หยิบเหรียญ10และเรียกน้องคนนั้นเมื่อน้องคนนั้นหันมาตอนแรกก็รู้สึกว่าสวยนะ ผมก็เขิลไปสิและก็ยิ้มและมอบเหรียญ10คืนให้เธอ เธอก็ยิ้มมา ตอนนั้นในใจนี่รู้สึกชื่นใจ "เริ่มเคลิ้ม เริ่มมีความรู้สึกคิดถึงและอยากเจอ" จนวันต่อมาก็ไม่ได้เจอ จนวันต่อมาก็พบน้องคนนี้ที่เดิม วันต่อมาเลยพยายามมาตามเวลานี้เผื่อว่าจะได้เจอ ช่วงหลังๆก็ได้พบอยู่บ่อยๆก็ได้เริ่มคุยกัน จนกระทั่งรู้ว่าน้องเขาอยู่ป.6 ก็ไม่มีไรตอนนั้นคุยกันไปเรื่อยๆ(ช่วงนั้นผมนี่มีความสุขที่สุด) จนกระทั่งบางวันก็เดินผ่านห้องน้องคนนั้นก็แวะไปหาตลอด ^^ จนเวลาผ่านมาจนถึงช่วง ม.2กลางเทอม ช่วงนั้นก็คุยกันปกติมาตามเวลา แต่ก็กลับบ้านเย็นตลอด(ปกติกลับ3โมง) ช่วงหลังๆกลับ4-5โมง เพราะมีงานเยอะ และระหว่างรอพ่อมารับช่วงหลังมีน้องผู้หญิงอีกคนก็กลับช้าเหมือนกัน ก็เลยชวนน้องเขาคุยแต่ความรู้สึกที่คุยเหมือนเป็นพี่น้อง และตอนกลับช่วงหลังเจอน้องเขาตลอด น้องเขาก็แวะเข้ามาทักเอง
จนกระทั่งม.3 มีเพื่อนของน้องคนที่2ที่ชอบเข้าทักตอนช่วงเย็น มาล้อน้องเขาว่า "ชอบพี่คนนั้นละสิ และน้องเขาออกเขิลๆ" (แต่ชอบจริงหรือไม่จริงๆเราก็ไม่รู้) และช่วงเวลาที่ผ่านมานั้นเราก็คุยกับน้องคนแรกที่เราแอบชอบปกติ รู้สึกมีความสุขมากขึ้นทุกวัน จนกระทั่งจะจบม.3 (ช่วงเวลาที่จะต้องย้ายรร.ไปหาที่เรียนตอนม.ปลายต่อ) ผมจึงตัดสินใจบอกชอบเธอ(รุ่นน้องคนแรก)ขอคบเป็นแฟน และมอบปากกาอันนึงที่ตั้งใจเลือกซื้อให้ แต่คำตอบที่ออกมานั้นทำให้ผมเสียน้ำตาตรงคำที่ว่า "ฉันมีคนที่ชอบแล้ว" TT ณ ตอนนั้นในใจรู้สึกแตกสลาย ห่อเหี่ยว เฉาแบบอารมณ์นี่อยู่ในสภาวะติดลบมาก แต่ตอนนั้นผมเองก็ยิ้มตอบด้วยน้ำตา และน้องเขาก็รับปากกาไป ต่อจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันและ กลับบ้านมาถึงบ้านตอนนั้น เหมือนหมดอะไรตายอยาก เป็นช่วงที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก มืดมิดไปหมด ร้องให้วันๆอยู่แต่บนที่นอน กินไรไมค่อยลง ไป5เดือน น้ำหนักลดลง 12-13กิโล จำไม่ได้
จนกระทั่งเข้าสอบเข้าโรงเรียนม.ปลายได้
ณ ตอนนั้นก็เข้ามายืนยันเข้าเรียนเจอผู้หญิงคนนึงอาจารย์บอกคนนี้เรียนห้องเดียวกับเธอ มองหน้าเป็นเด็กแนวดูน่ารัก ผมยาวสีดำมัดหางม้า ฟันมีเขี้ยว ก็สนิทกับเธอคนเดียวเป็นหลักๆ และอาจารย์บอกว่าห้องนี้มีเรียนแค่11คน และก็แรกๆก็ไม่ค่อยได้คิดอะไร ในห้องก็คบเพื่อนปกติมีกันอยู่แค่นี้นะ =[]= จนกระทั่งขึ้นม.5 เริ่มรู้สึกว่าชอบเธอ ก็เริ่มกลับมามีความสุขอีกครั้ง มีกำลังใจในการทำสิ่งต่าง มองอะไรก็มีแต่รอยยิ้ม มีแรงที่จะแก้ไขปัญหาต่างๆ การกระทำของผมเพื่อนๆในห้องก็ดูออกมาผมชอบเธอ ก็เชียร์ผมอยู่แต่ความรู้สึกตอนนั้นก็ไม่กล้าขอคบ กลัวว่าจะเสียใจ (แต่ก็ไม่รุ้ว่าการกระทำนั้นตัวเธอเองจะรับรู้หรือไม่ว่าผมชอบเขา) จนตอนนั้นมีคนมาเหมือนจะสนใจเธอมากขึ้นเรื่อยๆ คงมีคนชอบเธอด้วยหล่ะ ณ เวลานั้นเราเองก็ได้แต่มองและเจ็บปวด เพราะไงแล้วเราก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปห้ามอะไรอยู่ละ ก็เจ็บปวดอ่ะนะ ตอนนั้นก็คุยกันสนิทตลอดมาจนกระทั่ง ม.5 ก็เริ่มติดอนิเมะ เธอนั้นก็ติดการ์ตูน นิยายเหมือนกัน เธอก็มาทำงานร่วมด้วยนะ ครั้งนึง ณ ตอนนั้นเรารู้สึกดีใจ(เราทำในสิ่งที่เราชอบกับคนที่เราชอบก็ยิ่งมีความสุข) หลังจากนั้นก็มีคนสนใจเธอก็มีคนที่ชื่นชอบมากขึ้น เริ่มรู้เหนื่อยบ้าง เริ่มจะต้องทำใจละ (ในใจคิดไม่ต้องบอกหรอกไม่อยากให้พบกับความเสียใจถ้าเขาไม่ชอบ ไม่อยากให้ความรู้สึกแบบนี้เปลี่ยนไป) ก็เลยคบเป็นเพื่อนคุยปกติต่อไป ขึ้นมหาลัยก็คุยกันชิลๆในหมู่เพื่อน
หลังจากนั้นขึ้น ปี1
ก็ไม่มีไรเกิดขึ้นเป็นพิเศษ ใช้ชีวิต กิน เรียน เล่นเกมส์ ดูการ์ตูน ตามนั้น เรื่องความรักนะหรอ ตอนนั้นคงที่จะคิดพักใจละ(รู้สึกเหนื่อยจนไม่กล้าที่คิดจะหา) จนกระทั่งปี2 เจอรุ่นพี่คนนึงในสาขาตัวเองก็ไม่ค่อยได้พบบ่อย ก็เจอบ้างแต่ก็เอาเถอะพี่เขาสวยนะ เราก็ชอบแต่ส่วนใหญ๋คุยในเฟสในงานพวกบายเนียร์ก็ไปขอถ่ายรูปด้วย) คุยในเฟสส่วนใหญ่แต่ก็นะ จนกระทั่งวันนึงช่วงกลางๆปี2ละ ก็บอกชอบพี่เขาในเฟส (แต่ด้วยความกลัวก็พิมพ์อะไรต่างๆนาเช่น ถ้าพี่ไม่ชอบก็...........บลาๆ ไรงี้)และพี่เขาก็ตอบว่าพี่มีแฟนแล้ว(อันนี้ไม่รู้ว่าเขามีแฟนจริงหรือไม่ก็บอกแบบแนวว่าไม่ชอบเราทางอ้อม) เอาจริงตอนนั้นก็เสียใจไปพักนึง แต่ก็ไม่เป็นไรอย่างน้อยก็เป็นพี่น้องกันได้ ก็คุยกันปกติ (ก็อย่างว่าคุยกัน2 3 เดือนเอง อันนี้แนวเหมือนว่าจะบอกไวไปแต่ผลลัพธ์ก็ไม่เจ็บปวดมากนัก)
และก็มาช่วงปี2ปลายๆ เธอคนๆนี้รู้จักมาตั้งแต่ ม.5 ในงาน....แห่งหนึ่ง เธอมาถ่ายรูปเรา และก็หายไปพักหนึ่งจนมาถึงช่วงปี2ปลายๆเธอเหมือนจะมาไลค์รูปผม ผมก็ชวนคุยบ่อยๆ ช่วงนั้นแบบหัวใจมันเหนื่อยล้า เหนื่อยๆ คุยไปรู้สึกว่าสบายใจมีความสุขก็เลยตัดสินใจละว่าคนนี้ละเราจะพยายามเต็มที่ เพราะเราเริ่มมีความรู้สึกว่าชอบเธอมากละ เธอคนนี้หน้าตาดีนะ นิสัยก็ดี แรกๆก็ชวนคุยเฟสบ่อยๆ จนกระทั่งสนิทเกรียนกันไปๆมาๆ =w= มาไลค์ถล่มเฟสไปมากันมั่งนะ เป็นช่วงที่มีความสุขจากนั้นก็ขอเบอร์ ก็ส่วนใหญ่จะได้คุยกันตอนพักเที่ยงอยู่ตลอด และก็ช่วงเย็นๆค่ำหลังเรียนเสร็จ ช่วงนั้นดูมีความสุขมาก และก็คุยในเฟส(ก็ถามว่ามีแฟนยัง ผู้หญิงก็ตอบไม่มี ก็พูดแนวให้รู้ว่าขอจีบ และก็แกล้งถามว่าเธอจะเป็นแฟนเราได้ไหม ผู้หญิงตอบว่ามันเป็นเรื่องของอนาคต
><) ยิ่งได้ยินเสียงเธอจากโทรศัพท์หล่ะ ชื่นใจ>< ตอนนั้นเธอยังไม่ได้ขึ้นมหาลัยเธอเรียนปวช. ทำงานเยอะเราก็โทรคุยด้วย มีความสุขมากนะ จนกระทั่งมีงานเทศกาล(มีพวกปาเป้า,ยิงปืน(เก็บตุ๊กตา) ช้อนปลา) เราก็ตั้งใจจะเอาตุ๊กตาหลายๆตัวส่งไปให้คนที่เราชอบ เราก็ถามอยากได้อะไร เขาบอกว่าอยากได้ แองกี้เบริดเราก็พยายามหาทุกอย่างที่เป็นแองกี้เบริดให้ แต่เธออยู่ไกลกว่าผมมาก ไกลจิงๆ(ห่างกันหลายจังหวัดมาก) และผมมีอยู่ช่วงนึงวันหยุดนั่งรถตู้ไปหาแค่วันเดียว(ไปกลับ) เอาตุ๊กตาบางส่วนไปให้ พอเจอหน้าและคุยนี่แบบรู้สึกใจนี่สดชื่น มีความสุขได้คุยกัน และก็นั่งรถตู้กลับมางานเทศกาลยังไม่จบเลยหาตุ๊กตาให้เพิ่มและก็ไปเที่ยวกับพ่อที่ตลาดน้ำดำเนินสะดวก ซื้อเสื้อไปฝาก เสื้อปกติและก็เสื้อคู่ ^^ จนกระทั่งสามสี่วันต่อมาในเฟสเธอเห็นมีดราม่าเกี่ยวกับรักๆ(แบบแนวผิดหวังแบบชอบเขาอยู่ฝ่ายเดียวและเขาไม่รักตอบ) เลยลองถามก็ไม่ได้บอกอะไร และไปถามเพื่อนเธอที่เป็นรุ่นน้องบอกว่า เธอสารภาพรักกับผู้ชายคนนึง แบบแอบชอบเขามานานแล้ว 7 9 ปีนี่ละ และผู้ชายปฏิเสธเขาและผู้ชายมีแฟนใหม่ (ตอนนั้นนี่รู้สึกเลยว่าเจ็บปวดมาก ทรมาณมาก ท้อแท้ แบบผิดหวังสุดๆ ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะทำอะไร ร้องให้ คือไม่มีอะไรที่จะแยาไปกว่านี้แล้ว ในใจเราว่าพยายามที่สุดแล้วนะ แต่ผลลัพธ์กลับทำไมเป็นแบบนี้TT) ลองถามเธออีกรอบเธอบอกว่า เธอแค้นเขาเธอต้องเอาคืนเขาไม่ให้อยู่สุข(เอาคืนฝ่ายผู้ชายกับแฟนผู้ชาย) เราเองก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าทำไปเพื่ออะไรยังไง แต่ที่รู้ๆความรู้สึกที่เรามีให้นี่ถูกทำลายจนไม่เหลือซาก มันเจ็บปวดจนไม่รู้จะพูดอย่างไร และของที่หาเตรียมมาให้(พวกตุ๊กตา หมอน เสื้อ เสื้อคู่) เลยตัดสินใจเขียนจดหมายถึงเธอคนที่รัก(แนวว่าเราจะสารภาพรักในจดหมายนั้นอีกครั้ง และทำไมถึงต้องหลอกว่าไม่มีแฟน และของนี้เราขอมอบให้เธอ อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะส่ง EMSไปให้) และหลังจากนั้นก็คุยกันตามเฟสปกติ แบบเพื่อน แต่เมื่อเขาทำอะไร ตั้งสถานะอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องรักๆก็รู้สึกเจ็บปวดใจอยู่เรื่อยมา ทังๆที่ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปพูดอะไร TT
ณ ปัจจุบันก็ไม่ได้คิดละว่าจะหาแฟนหรืออย่างไร มันเจ็บปวดเกินไปละ ตอนนี้บอกเลยว่าปล่อยมาก ในใจมันเหนื่อยล้ายังไม่หาย แผลมันลึกมากจิงๆ TT