สวัสดีครับ พี่ๆพันทิป นี่เป็นกระทู้แรกของผมเลย
ผมเคยคบกับคนๆ หนึ่งครับ เป็นคนที่ผมชอบมาตั้งแต่สมัย ม.ต้น เลย ผมและเธอได้มีโอกาสอยู่ห้องเดียวกันตอน ม.ต้น เรา 2 คนสนิทกันมากจนถึงขั้นบางทีงอนกันบ้าง ง้อกันบ้าง จนบางทีผมคิดกับเธอเกินเพื่อนจากความสนิทสนมนั้นเอง แต่เธอมักจะมีแฟนเป็นเรื่องธรรมดา เธอเป็นคนน่ารัก นิสัยดีมากครับ แต่พอเธอมีแฟนผมก็เศร้าไปเลย ได้แต่รออยู่ข้างๆ ตรงนี้ครับ โดยที่ผมไม่มีสิทธิ์อะไร บางครั้งผมก็ตีตัวออกห่างเพราะความเจ็บปวด จนกระทั่งวันที่เธอเลิกกับแฟนครับผมเห็นเธอเศร้า ผมเห็นเธอเหม่อลอย ทำให้ผมทนไม่ได้ที่จะเข้าไปคุยกับเธอทำให้เธอยิ้ม และกลายเป็นคนเดิม แต่เธอก็กลับไปมีแฟน เป็นแบบนี้เรื่อยๆ จนวันหนึ่ง ผมตัดสินใจสาระภาพความรู้สึกตัวเองออกไป เธอนิ่งไปสักพักผ่านไปหลายวัน เธอก็ให้คำตอบกับผมว่า ตกลง ผมดีใจมากอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ เสร็จแล้วตอน ม.ปลาย เราต้องอยู่กันคนละห้อง ทำให้บางทีห่างกัน แต่นั่นก็ไม่มีปัญหามากนัก อาจจะมีสับสน ทะเลาะ หรือผิดหวังอะไรกันบ้างเราก็ยังอยู่ด้วยกันครับ แต่ยั้นปัจจุบันไม่นานมานี้หลังจากผมและเธอขึ้นมหาลัย แต่เราเรียนกันคนละที่ ผมและเธอได้มาเจอกันสัปดาห์ละครั้ง 2 ครั้งบ้างขึ้นอยู่กับโอกาส ผมคิดเสมอว่าขอบคุณที่มีเธออยู่เคียงข้าง แต่แล้วมาไม่ทันไรเธอเริ่มเปลี่ยนไป ไม่เคยมีคำว่าคิดถึง หรือรักกันอีกเลย จนเราทะเลาะกันและเธอบอกกับผมว่า เรากลับมาเป็นพี่น้องไหม ผมรู้สึกเสียใจมาก แบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย เธอบอกกับผมว่าแค่เหนื่อยอยากพักในหลายๆอย่าง และบอกว่าเราห่างกันด้วยแหละ แต่พอผมถามไปมาก็บอกว่าคุยๆ กับอีกคนอยู่ แต่ยังไม่ได้คบอะไร ยังไม่ได้เอาสถานะไปให้ใคร ตลอดเวลาที่คบกัน ความทรงจำที่มีให้กันมาตลอด 5 ปี มันแพ้ช่วงเวลาเพียงไม่กี่เดือนเหรอครับ

ผมรู้สึกรักเธอมาก คิดถึงเธอมากไม่ว่าจะทำอะไร ผมเคยคิดว่า ผมรักคนนี้ไปตลอด เป็นแบบนี้ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ เขารักฝั่งนู้นขนาดนั้นเลยหรอตรับ พยายามตัดใจ แต่หยุดใจตัวเองไม่ได้เลย