.... " โอ้ จิตเรา ? " ....

จิตหลง ภวงค์ ยึดติด
หมายจะ ลิขิต ตามหวัง
ความห่วง โหยหา ฉุดรั้ง
ลึกฝัง มิอาจ .. ว่าง วาง

ธาตุสี่ ดินน้ำ ลมไฟ
โยงใย ชีพปราณ ผูกสร้าง
สังขาร ใช้งาน นานทาง
ป่วยเจ็บ เยือนย่าง .. ธรรมดา

ยามชีวิต แขวนอยู่ บนเส้นด้าย
เส้นความตาย กรายกั้น .. ขวัญผวา
มิอาจรั้ง สติ เคียงกายา
นิ่งภาวนา (เพรียกหา)สิ่งศักดิ์สิทธิ์ .. พุทธคุณ

ย้อนนึกถึง อดีต ที่ล่วงผ่าน
หลายปีนาน ร่วมสุขทุกข์ .. บุญกรรมหนุน
เกิดอยู่เจ็บ สลับเปลี่ยน ผ่านสมดุลย์
รู้อบอุ่น หนาวร้อน .. ประสบการณ์

ณ ยามนี้ อยากสงบ .. ไม่สงบ
ระอุจิต ยากบรรจบ .. ห่วงสังขาร
เรียนรู้ธรรม เหมือนไม่รู้ .. ทุกข์คืบคลาน
สั่นคลอนฐาน สะท้านหนาว .. ' โอ้ จิตเรา ? '

  .... " เสียงรำพึง " ....