อาจเพราะอายุจะเลขสี่แล้ว  เลยคิดถึงอดีตมากหน่อย

สมัยอยู่มัธยมต้น   ตอนนั้นมีโทรศัพท์บ้านแล้ว  แต่น้อยบ้านจะมี   ต้องมีฐานะดีพอสมควร  (ขอยากมากกกก)  การสื่อสารก็เลยไม่ได้สะดวกมากเหมือนสมัยนี้  เมื่อก่อน หนังสือขายหัวเราะ  จะมีให้เขียนจดหมายหานักเขียน  แล้วก็หามิตรทางจดหมายไปด้วย  เราก็ลองดู

โฮ้วววว    ได้จดหมายทุกวัน  ดีใจมาก  มีคนเขียนมาหาทุกสารทิศ  แต่ไม่อะไรที่หยาบคายโรคจิตเลยนะ  มีแต่การเล่าเรื่องที่บ้าน  แนะนำตัวเองว่าอยู่จังหวัดใหน  น่ารักทุกคนเลย

บางซอง  มีโรยแป้งหอมๆมา  บางซอง  ใส่กระดาษลูกอมฮาร์ทบีทมาให้ด้วย   แต่บางคนเด็ดกว่านั้น  แอบเขียนคำว่า "รักนะ"  อยู่หลังแสตมป์ด้วย  ยังจำได้ดีว่ายิ้มแก้มแทบแตก  ฝันดีเพราะได้รับจดหมายเพื่อนต่างจังหวัดฉบับนี้  (ไม่เคยเจอกันเลยนะ)  เด็กม.ต้น สมัยเราจะจีบจะชอบกันก็เมียงมอง  ขอที่อยู่จะเขียนจดหมายไปหา   พอสนิทสนมกันดี จะขอรูปไว้ดูต่างหน้า  ได้ที่จะนัดพบกันสองต่อสองนี่   ยากมากๆ

สมัยนี้  เจอกันขอไลน์  มีเฟซบุ๊ค  ก็ได้คุยกันทันใจ ในกระดานสนทนาออนไลน์ ไม่รู้จักกัน แต่สามารถคุยกันได้เลย   มันเลยรู้สึกว่าสมัยนี้มันรวดเร็วจริงหนา  ความรู้สึกลึกซึ้งมันไม่มี   แล้วความอดทนของเด็กสมัยนี้ก็ต่ำด้วยนะ  รออะไรนานๆไม่ค่อยได้  อาจเพราะระบบสื่อสารที่เร็วแบบนี้

ใครเคยเขียนจดหมายหาเพื่อน  หามิตร แบบเจ้าของกระทู้บ้าง   มาเล่าให้ฟังหน่อยสิ   คิดถึงสมัย ฟังเพลงไมโคร 5555

ป.ล   ไม่รู้จะเเท็กห้องใหน  หาห้องแห่งความหลังไม่เจอ  แท็กผิดขออภัย