1.

ชายตาบอดคนหนึ่ง

นั่งเศร้า

มีภรรยายืนร้องไห้อยู่เบื้องหน้า..

ลมพัด ใยแมงมุมสั่นไหว

ชายคนนั้นยังคงเหม่อลอยและยังคงเงียบขรึม

เขาจ้องมองไปข้างหน้าอย่างครุ่นคิดด้วยดวงตาที่สิ้นหวัง

เธออยู่เหมือนไม่มีเธออยู่..

แม้น้ำตาของเธอยังคงหลั่งไหล ดวงตาของเธอแดงก่ำ

ทั้ง ๆ อย่างนั้น..

แต่เขาก็ยังกลับมองไม่เห็นสิ่งใด

ไร้ซึ่งความหวัง ไร้ซึ่งแสงสว่าง

ความเงียบปกคลุมพวกเขาทั้งสอง

สายลมอ่อน ๆ พัดผ่านพวกเขาไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า..

และวินาทีนั้น

ความเย็นที่ยากจะหยั่งถึงก็ห่อคลุมร่างของชายคนนั้นไว้!

...

    

2.

เรื่องราวทั้งหมดเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้

อุบัติเหตุในครั้งนั้นได้พลัดพรากความสมบูรณ์แบบไปจากพวกเขา..

ด้วยอุบัติเหตุทางถนน

รถยนต์ที่ไม่คาดฝันเสียหลังพุ่งชนรถของพวกเขาเข้าอย่างจัง

ใช่แล้ว.. แม้ความรักของพวกเขาจะกำลังเบ่งบาน

แต่ความเร็วรถที่พุ่งชนเข้ามาก็หาได้สนใจต่อสิ่งใดไม่..

หน้าชนหน้า เร็วชนเร็ว รถทั้งสองต่างปะทะกันเสียงดังสนั่น

วินาทีถัดมา ราวกับการแตกออกของดอกไม้ไฟดวงใหญ่

กระจกหน้ารถของชายผู้โชคร้ายทั้งบานแตกกระจายออกมาในทันที

เศษเสี้ยวเล็ก ๆ อันแหลมคมของมันล่องลอยอยู่เต็มอากาศ

และด้วยจำนวนที่มากมายของมันนั้นเอง..

มันก็ได้พรากแสงสว่างสุดท้ายไปจากเขาในวินาทีต่อจากนั้น!!

…



3.

‘ผมจะไม่มีโอกาสได้เห็นคุณอีกแล้วใช่ไหม..?! ’

ชายคนนั้นเริ่มพูดขณะที่น้ำตาของเขาก็เริ่มไหล

น้ำใส ๆ นั้นไม่หลงเหลือความเย็นแต่อย่างใด มันอุ่นราวกับจะบาดใจเขาออกเป็นส่วน ๆ

เขานึกย้อนไปถึงดวงตาอันใสซื่อที่เขาชอบมองและเฝ้าโหยหา

ภาพนั้นกำลังจะหายไปตราบชั่วกาลนาน

เขารู้ดีว่าเขาคิดถึงใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นมากมายสักเพียงไร..

‘คิดถึง.. และยังคงคิดถึงอยู่อย่างนั้น.. ’

เขายังอยากเห็นใบหน้านั้นของเธออีกสักครั้ง อีกแค่สักครั้งหนึ่งก็ยังดี

แต่เขาก็รู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้..

‘ไม่เป็นไรนะที่รัก ฉันอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าเธอนี่ไง มองฉันสิ.. ’

แม้ว่าภรรยาของเขาจะกำลังร้องไห้อยู่เบื้องหน้าและไม่มีใครเห็น

แต่ดูเหมือนเธอจะพยายามปกปิดความอ่อนแอนั้นไว้

เธอได้แต่เอามือปิดปากและคุกเข่าลงต่อหน้าสามีของเธอด้วยความอ่อนแรง

เสียงร้องไห้ที่เศร้าหมองหดหู่ของทั้งสองยังคงแผดดัง..

…

  

4.

‘ที่รัก ผมขอโทษ..!! ’

และทันใดนั้น ชายคนนั้นก็ร้องคร่ำครวญอยู่ในความเปล่าเปลี่ยวที่แสนโหดร้าย

‘เพราะเหตุการณ์ในวันนั้นทำให้เธอจากไปอย่างไม่อาจหวนกลับ!! ’

ใช่แล้ว.. อุบัติเหตุในครั้งนั้นมิได้พรากแสงสว่างไปจากเขาแต่เพียงอย่างเดียว

แต่มันยังพรากบุคคลอันเป็นที่รักของเขาไปอีกด้วย?!

‘ผมขอโทษนะที่รัก.. วันนั้นผมไม่น่าชวนคุณออกมาด้วยเลย.. ผมขอโทษ ๆ.. ฮือ ๆ  ’

น้ำตาของเขายังคงไหลต่อ

โดยมีความเงียบที่ชวนขนลุกคอยอยู่เคียงข้าง

ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบรับจากความรู้สึกที่เขาได้เอื้อนเอ่ยออกมานั้น..

เขาไม่สามารถรับรู้ได้ถึงการมีอยู่ของวิญญาณภรรยาสาวที่อยู่เบื้องหน้าของเขาได้เลย

แม้เพียงน้อยนิด..



จะมีก็แต่เพียงสายลมอ่อน ๆ อันแผ่วเบา

ที่คอยโอบล้อมตัวเขาไว้แทนอ้อมกอดที่ควรจะอบอุ่น

แทนคำบอกรักที่ยังขาดไป แทนหัวใจที่แหลกสลาย

ที่ส่งผ่านมาจากใครคนหนึ่งถึงตัวเขา..



..โดยที่เขาไม่รู้ตัว

!!!

...