วันนี้ขอระบายค่ะ ยาวหน่อยนะคะ เรามีลูกน้อยวัยกำลังน่ารักเพิ่งเริ่มเตาะแตะ 1คน หลังลาคลอดได้สามเดือนก็กลับไปทำงานตามปกติ สามีไม่เคยบอกให้ลาออกมาเลี้ยงลูกเนื่องจากเงินเดือนเราเกือบหกหลักในขณะที่สามีได้หกหลักกลางๆ และมีงานพิเศษได้อีกเดือนละประมาณครึ่งแสน และให้เราจัดการเงินทองทั้งหมด เราเองก็ไม่อยากออก เพราะต้องการเก็บเงินไว้มากๆเพื่อลูกจะได้ไม่ลำบากหากมีเหตุไม่คาดฝัน
ก่อนหน้านี้จ้างพี่เลี้ยงมาเลี้ยงที่บ้านตอนกลางวันเลิกงานต้องรีบบึ่งมารับลูกให้ทันเวลา เพราะพี่เลี้ยงบ่นว่าเหนื่อย จะลาออกทุกเดือนเราก็ต้องรีบกลับเร็วๆเค้าจะได้กลับบ้านเร็วไม่เหนื่อยมากเกินไป สำหรับเราเหนื่อยมากและไม่มีเวลาแม้กระทั่งแวะซื้อของที่อยากกินก่อนกลับบ้านชีวิตเร่งรีบตลอดเวลาทั้งเช้าและเย็นวันหยุดนักขัตฤกษ์เสาร์อาทิตย์พี่เลี้ยงหยุดหมด หมายถึงวันไหนเราไม่ไปทำงานต้องอยู่บ้านเลี้ยงลูกไม่มีเวลาได้พัก ทะเลาะกับสามีก็บ่อย เพราะความเหนื่อยเป็นเหตุ ตอนเช้าสามีชอบตื่นสายทั้งที่ต้องมาช่วยอาบน้ำลูก พอสายก็มักหงุดหงิดอารมณ์เสียบางทีก็กระแทกกระทั้นวางลูกแรงๆ บอกว่าไปทำงานไม่ทันแต่ไม่ยอมตื่นเช้าซักวันต่อให้พยายามเรียกแค่ไหน บางวันก็ทะเลาะกันจนเราร้องไห้
พักหลังเราเปลี่ยนพี่เลี้ยงและเอาญาติฝั่งสามีมาช่วยดูแล เราก็เหนื่อยเหมือนเดิมเพราะต้องทำอาหารเสริม แต่ก็ยังพอมีเวลาไปไหนมาไหนได้บ้าง ตอนเช้าเราก็ยังทำหน้าที่เหมือนเดิมคืออุ่นอาหารให้ลูก อาบน้ำ ป้อนข้าวก่อนไปทำงาน ตกเย็นก็รีบกลับมาส่งลูกเข้านอน เถลไถลไปไหนไม่ได้เหมือนเดิม ลูกหลับค่อยลงมากินข้าว เตรียมอาหารของลูกสำหรับวันรุ่งขึ้น บางวันก็ทำอาหารเสริมเพิ่มฟรีซไว้ บางวันนั่งทำบัญชีค่าใช้จ่ายของครอบครัว ซักของใช้ส่วนตัวของเรากับสามี เช็ดนั่นล้างนี่กว่าจะได้นอนอย่างเร็วก็เที่ยงคืน อย่างช้าก็ตีสามแทบทุกวัน (ทำแต่งานเกี่ยวกับลูกงานบ้านหลักๆแม่บ้านทำ)
ส่วนสามีตั้งแต่มีญาติมาช่วยก็ไม่ทำอะไรเลย เช้าตื่นสายเหมือนเดิมแล้วก็ออกไปทำงาน เย็นก็กลับตามใจชอบกลับมาส่วนมากลูกหลับแล้ว ก็จเมาลูบๆหอมๆพักนึงก็ไปดูทีวี กินข้าว. ในหนึ่งอาทิตย์ก็จะมีไปนวด(นวดจริงๆไม่ใช่เที่ยว) และไปออกกำลัง ไปตัดผมไปนั่นไปนี่ หน้าที่ตอนเย็นกลับมามีแค่ล้างจาน ล๊อกประตู ทิ้งขยะ ปัจจุบันทำมั่งไม่ทำมั่งกว่าจะทำต้องให้จิกจนไม่รู้จะจิกยังงัย
ตอนนี้เรารู้สึกเบื่อสามีมากเพราะ
- รู้สึกว่าเค้าไม่เคยเห็นใจความเหนื่อยของเราและไม่พยายามแบ่งเบาแต่เอาความสบายของตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่มีความเห็นอกเห็นใจ ยิ่งเราทำมากยิ่งได้ใจยกให้เราทำทุกสิ่งไม่เคยละอายหรือเกรงใจอาสาช่วยเหลือถ้าไม่ร้องขอ
- เวลาพาลูกไปหาหมอไม่เคยอุ้มพาเดินเล่นหรือหยอกล้อกับลูกเวลารอตรวจแต่จะก้มหน้าจิ้มมือถือไม่ก็อ่านหนังสือไม่ก็โทรศัพท์คุยเรื่องงานมีแต่เราต้องพาอุ้มพาเล่น มองดูสามีคนอื่นเค้าพาเมียพาลูกมาหาหมอเค้าก็ช่วยอุ้มช่วยเล่นกันทั้งนั้นมีแต่สามีเราที่มาด้วยกันแต่กลับทำให้เรารู้สึกเหมือนมาคนเดียว เศร้าค่ะ ปัจจุบันไม่เคยว่างพาลูกไปหาหมอเพราะอ้างว่าทำงานหกวันไม่เคยลางานเวลาลูกป่วยเลี้ยงลูกคนเดียวไม่ได้และไม่เคยพยายามจะทำให้ได้
- ไม่เคยรีบกลับบ้านมาช่วยดูแลลูกแต่จะเอาธุระตัวเองเป็นสำคัญ ไม่เคยเกรงใจเวลาฝากแม่เราเลี้ยงหรือแม้แต่แม่ตัวเอง เวลาไปไหนมาไหนกันสองคนและฝากผู้ใหญ่เลี้ยงแทนที่จะรีบกลับ ก็แวะนั่นแวะนี่และพูดว่าไม่เห็นต้องรีบเลยให้เค้าเลี้ยงหลานนานๆมั่งก็ดีแล้วหนิทั้งที่แต่ละคนก็จะ70กันแล้วทั้งนั้นเอือมในความคิดที่ไร้ซึ่งความเกรงใจ
- วันอาทิตย์ก็อ้างว่าอยากพัก ให้ดูลูกช่วงสั้นๆที่เราอาบน้ำกินข้าวก็ยังไม่ยอมทำโยนให้ญาติดูแทนทั้งที่เค้าช่วยดูทั้งวันอาทิตย์ละห้าวันแล้วก็ยังไม่มีความเกรงใจ ส่วนมากนอนแทบทั้งวันตื่นมาก็กินแล้วก็ออกไปข้างนอกส่วนเราก็ง่วนอยู่กับลูกทั้งวันจนหน้ามันหัวยุ่ง
- ไปไหนมาไหนก็มักใจร้อนฉุนเฉียวแสดงกิริยาตะคอกใส่คนอื่นบ้างใส่เราบ้างให้เราได้อายอยู่เสมอ ถ้าเป็นสิ่งที่ตัวเองสนใจจะอ้อยอิ่งเถลไถลจนกว่าจะพอใจแต่พอเราจะเลือกจะดูอะไรบ้างก็มาเร่งให้กลับเป็นประจำ
ก่อนมีลูกก็เป็นแบบนี้แต่เรายังพอทนเพราะตอนนั้นยังไม่ต้องแบกภาระเรื่องลูกยังไม่เหนื่อยไม่โทรมเท่าตอนนี้ แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหวคิดอยู่ตลอดว่าทำไมเค้าถึงเห็นแก่ตัวไม่เคยมีความเห็นอกเห็นใจให้เราบ้าง กิริยาก็ก้าวร้าวหยาบคายขึ้นทุกวัน พูดกับเรากับคนในบ้านมักพูดไม่ดีดุตวาดตะคอก
เค้าเองก็คงเบื่อที่เราขี้บ่นแต่เจอขนาดนี้ไม่บ่นก็คงไม่ไหว มีปากเสียงกันก็บ่อย ได้ยินคนที่ทำงานคุยกันมีแต่คนอวดว่าสามีดียังงั้ยอย่างนี้จนเราแคลงใจทำไมมีแต่สามีเราที่แย่อยู่คนเดียว เพื่อนๆรุ่นเดียวกันก็มาชื่นชมสามีลงเฟสลงไลน์บ่อยๆ ยิ่งตอกย้ำว่าเรานี่มันโชคร้ายจริงๆ
ปัญหาอื่นไม่มีมีเท่าที่เล่า แต่แค่นี้ก็คิดว่าเกินจะทน ถ้าไม่นับเรื่องลูก เรื่องอื่นก็เอาใจเราดีอยากกินไรไปไหนก็พาไปเงินทองก็ให้หมด ไม่เจ้าชู้ไม่ติดเพื่อนแต่อย่างไรตอนนี้เราก็รู้สึกท้อและเหนื่อยมากอยู่ดี แค่อยากระบายค่ะ ใครติดบวกแชร์ความคิดหน่อยค่ะ เราก็อยากใช้ชีวิตครอบครัวให้มีความสุขมากกว่านี้ค่ะ
เมื่อสามีไม่เคยช่วยดูแลลูกทั้งที่ภรรยาทำงานนอกบ้าน
ก่อนหน้านี้จ้างพี่เลี้ยงมาเลี้ยงที่บ้านตอนกลางวันเลิกงานต้องรีบบึ่งมารับลูกให้ทันเวลา เพราะพี่เลี้ยงบ่นว่าเหนื่อย จะลาออกทุกเดือนเราก็ต้องรีบกลับเร็วๆเค้าจะได้กลับบ้านเร็วไม่เหนื่อยมากเกินไป สำหรับเราเหนื่อยมากและไม่มีเวลาแม้กระทั่งแวะซื้อของที่อยากกินก่อนกลับบ้านชีวิตเร่งรีบตลอดเวลาทั้งเช้าและเย็นวันหยุดนักขัตฤกษ์เสาร์อาทิตย์พี่เลี้ยงหยุดหมด หมายถึงวันไหนเราไม่ไปทำงานต้องอยู่บ้านเลี้ยงลูกไม่มีเวลาได้พัก ทะเลาะกับสามีก็บ่อย เพราะความเหนื่อยเป็นเหตุ ตอนเช้าสามีชอบตื่นสายทั้งที่ต้องมาช่วยอาบน้ำลูก พอสายก็มักหงุดหงิดอารมณ์เสียบางทีก็กระแทกกระทั้นวางลูกแรงๆ บอกว่าไปทำงานไม่ทันแต่ไม่ยอมตื่นเช้าซักวันต่อให้พยายามเรียกแค่ไหน บางวันก็ทะเลาะกันจนเราร้องไห้
พักหลังเราเปลี่ยนพี่เลี้ยงและเอาญาติฝั่งสามีมาช่วยดูแล เราก็เหนื่อยเหมือนเดิมเพราะต้องทำอาหารเสริม แต่ก็ยังพอมีเวลาไปไหนมาไหนได้บ้าง ตอนเช้าเราก็ยังทำหน้าที่เหมือนเดิมคืออุ่นอาหารให้ลูก อาบน้ำ ป้อนข้าวก่อนไปทำงาน ตกเย็นก็รีบกลับมาส่งลูกเข้านอน เถลไถลไปไหนไม่ได้เหมือนเดิม ลูกหลับค่อยลงมากินข้าว เตรียมอาหารของลูกสำหรับวันรุ่งขึ้น บางวันก็ทำอาหารเสริมเพิ่มฟรีซไว้ บางวันนั่งทำบัญชีค่าใช้จ่ายของครอบครัว ซักของใช้ส่วนตัวของเรากับสามี เช็ดนั่นล้างนี่กว่าจะได้นอนอย่างเร็วก็เที่ยงคืน อย่างช้าก็ตีสามแทบทุกวัน (ทำแต่งานเกี่ยวกับลูกงานบ้านหลักๆแม่บ้านทำ)
ส่วนสามีตั้งแต่มีญาติมาช่วยก็ไม่ทำอะไรเลย เช้าตื่นสายเหมือนเดิมแล้วก็ออกไปทำงาน เย็นก็กลับตามใจชอบกลับมาส่วนมากลูกหลับแล้ว ก็จเมาลูบๆหอมๆพักนึงก็ไปดูทีวี กินข้าว. ในหนึ่งอาทิตย์ก็จะมีไปนวด(นวดจริงๆไม่ใช่เที่ยว) และไปออกกำลัง ไปตัดผมไปนั่นไปนี่ หน้าที่ตอนเย็นกลับมามีแค่ล้างจาน ล๊อกประตู ทิ้งขยะ ปัจจุบันทำมั่งไม่ทำมั่งกว่าจะทำต้องให้จิกจนไม่รู้จะจิกยังงัย
ตอนนี้เรารู้สึกเบื่อสามีมากเพราะ
- รู้สึกว่าเค้าไม่เคยเห็นใจความเหนื่อยของเราและไม่พยายามแบ่งเบาแต่เอาความสบายของตัวเองเป็นที่ตั้ง ไม่มีความเห็นอกเห็นใจ ยิ่งเราทำมากยิ่งได้ใจยกให้เราทำทุกสิ่งไม่เคยละอายหรือเกรงใจอาสาช่วยเหลือถ้าไม่ร้องขอ
- เวลาพาลูกไปหาหมอไม่เคยอุ้มพาเดินเล่นหรือหยอกล้อกับลูกเวลารอตรวจแต่จะก้มหน้าจิ้มมือถือไม่ก็อ่านหนังสือไม่ก็โทรศัพท์คุยเรื่องงานมีแต่เราต้องพาอุ้มพาเล่น มองดูสามีคนอื่นเค้าพาเมียพาลูกมาหาหมอเค้าก็ช่วยอุ้มช่วยเล่นกันทั้งนั้นมีแต่สามีเราที่มาด้วยกันแต่กลับทำให้เรารู้สึกเหมือนมาคนเดียว เศร้าค่ะ ปัจจุบันไม่เคยว่างพาลูกไปหาหมอเพราะอ้างว่าทำงานหกวันไม่เคยลางานเวลาลูกป่วยเลี้ยงลูกคนเดียวไม่ได้และไม่เคยพยายามจะทำให้ได้
- ไม่เคยรีบกลับบ้านมาช่วยดูแลลูกแต่จะเอาธุระตัวเองเป็นสำคัญ ไม่เคยเกรงใจเวลาฝากแม่เราเลี้ยงหรือแม้แต่แม่ตัวเอง เวลาไปไหนมาไหนกันสองคนและฝากผู้ใหญ่เลี้ยงแทนที่จะรีบกลับ ก็แวะนั่นแวะนี่และพูดว่าไม่เห็นต้องรีบเลยให้เค้าเลี้ยงหลานนานๆมั่งก็ดีแล้วหนิทั้งที่แต่ละคนก็จะ70กันแล้วทั้งนั้นเอือมในความคิดที่ไร้ซึ่งความเกรงใจ
- วันอาทิตย์ก็อ้างว่าอยากพัก ให้ดูลูกช่วงสั้นๆที่เราอาบน้ำกินข้าวก็ยังไม่ยอมทำโยนให้ญาติดูแทนทั้งที่เค้าช่วยดูทั้งวันอาทิตย์ละห้าวันแล้วก็ยังไม่มีความเกรงใจ ส่วนมากนอนแทบทั้งวันตื่นมาก็กินแล้วก็ออกไปข้างนอกส่วนเราก็ง่วนอยู่กับลูกทั้งวันจนหน้ามันหัวยุ่ง
- ไปไหนมาไหนก็มักใจร้อนฉุนเฉียวแสดงกิริยาตะคอกใส่คนอื่นบ้างใส่เราบ้างให้เราได้อายอยู่เสมอ ถ้าเป็นสิ่งที่ตัวเองสนใจจะอ้อยอิ่งเถลไถลจนกว่าจะพอใจแต่พอเราจะเลือกจะดูอะไรบ้างก็มาเร่งให้กลับเป็นประจำ
ก่อนมีลูกก็เป็นแบบนี้แต่เรายังพอทนเพราะตอนนั้นยังไม่ต้องแบกภาระเรื่องลูกยังไม่เหนื่อยไม่โทรมเท่าตอนนี้ แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะทนไม่ไหวคิดอยู่ตลอดว่าทำไมเค้าถึงเห็นแก่ตัวไม่เคยมีความเห็นอกเห็นใจให้เราบ้าง กิริยาก็ก้าวร้าวหยาบคายขึ้นทุกวัน พูดกับเรากับคนในบ้านมักพูดไม่ดีดุตวาดตะคอก
เค้าเองก็คงเบื่อที่เราขี้บ่นแต่เจอขนาดนี้ไม่บ่นก็คงไม่ไหว มีปากเสียงกันก็บ่อย ได้ยินคนที่ทำงานคุยกันมีแต่คนอวดว่าสามีดียังงั้ยอย่างนี้จนเราแคลงใจทำไมมีแต่สามีเราที่แย่อยู่คนเดียว เพื่อนๆรุ่นเดียวกันก็มาชื่นชมสามีลงเฟสลงไลน์บ่อยๆ ยิ่งตอกย้ำว่าเรานี่มันโชคร้ายจริงๆ
ปัญหาอื่นไม่มีมีเท่าที่เล่า แต่แค่นี้ก็คิดว่าเกินจะทน ถ้าไม่นับเรื่องลูก เรื่องอื่นก็เอาใจเราดีอยากกินไรไปไหนก็พาไปเงินทองก็ให้หมด ไม่เจ้าชู้ไม่ติดเพื่อนแต่อย่างไรตอนนี้เราก็รู้สึกท้อและเหนื่อยมากอยู่ดี แค่อยากระบายค่ะ ใครติดบวกแชร์ความคิดหน่อยค่ะ เราก็อยากใช้ชีวิตครอบครัวให้มีความสุขมากกว่านี้ค่ะ