เชื่อว่าเพื่อน ๆ หลายคนคงมีช่วงเวลาที่รู้ตัวว่าเราได้เรียนจบเรียบร้อยแล้ว จะเป็น ป.ตรี ปวช ปวส ม.6 อะไรแล้วแต่ก็ตามผมว่าเพื่อน ๆ น่าจะมีความทรงจำที่เกี่ยวกับวินาทีนั้น ๆ ได้เป็นอย่างดี

ในกระทู้นี้ผมอยากรู้ว่าตอนที่เพื่อน ๆ รู้ตัวว่าตัวเองใกล้จะเรียนจบจนได้ปริญญาตรีแล้วนั้น(99% เหลือเอกสารหรืออะไรนิดหน่อย) จำความรู้สึกตอนนั้นกันได้หรือเปล่าครับ อยากให้มาลองแชร์กัน

สำหรับผมที่เรียนจบ IT มา (ปัจจุบันทำงานไม่ตรงสาย 555) ช่วงเวลาที่รู้ตัวว่าใกล้จะจบแล้วเว้ยเฮ้ย คือตอนที่Present Final Project ครับ วันสุดท้ายกลุ่มสุดท้าย กว่าจะได้ Present ล่อไป 2 ทุ่ม เถียงอาจารย์ไป ทำให้อาจารย์ดูไปตื่นเต้นสุด ๆ จนแล้วจนรอดก็ผ่านมาได้ โดยงานนี้ทำกับเพื่อนอีก 1 คน แต่เพื่อนมันไม่มีหัวด้านนี้เลยก็เลยต้องทำคนเดียวพรีเซ๊นคนเดียว ไม่ได้ว่ามันนะครับมันทำไม่ได้จริง ๆ ไปจับกับใครก็ไม่มีใครเอาผมก็เลยรับมาอยู่ด้วย ให้มันช่วยในเรื่องกราฟฟิคที่มันถนัดกับพิมพ์เอกสารนิด ๆ หน่อย ๆ ก็ผ่านกันมาได้ครับ 555

พอวินาทีที่อาจารย์บอกว่าโอเค ผ่านก็ผ่าน เห็นใจเหลือเกิน วินาทีนั้นน้ำตาจะไหลครับ รีบไหว้อาจารย์และกรรมการคุมสอบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเก็บโน๊ตบุ๊คและเอกสารออกมานอกห้อง มองตาเพื่อนมันนิดหน่อยก่อนจะเข้าไปกอดกับมันอย่างลืมตัว อารมณ์ประมาณว่าที่อดหลับอดนอนมาเกือบเดือนในที่สุดก็ผ่านนรกเสียที มันก็น้ำตาไหลเลยครับ จากนั้นผมก็รีบโทรหาพ่อแม่ก่อนเลย ผมบอกคำแรกก่อนเลยว่า

" ป๊าม๊า ผมสอบโปรเจ๊คผ่านแล้วนะ ผมจบปริญญาแล้วนะ "

น้ำเสียงสั่นเครือมาก จากนั้นป๊าที่เป็นคนรับโทรศัพท์ก็ตอบกลับมาสั้น ๆ

" เรอะ ? "

ผมนี่อึ้งไปเลยครับ 5555 ไม่คิดว่าจะสั้นขนาดนี้ จากนั้นแกก็บอกให้รีบกลับบ้านเพราะผมนอนค้างบ้านเพื่อนที่ช่วยกันเขียนโปรแกรมมาสัปดาห์กว่า ๆ

พอกลับไปบ้านนี่ม๊าผมวิ่งออกมากอดก่อนเลย ผมไม่รอช้ารีบกอดฝัดหอมแก้มแกใหญ่ น้ำตาผมก็ไหลออกมาครับ ป๊าผมก็มายืนอยู่ข้าง ๆ ก่อนเข้ามากอดเช่นกัน วินาทีนั้นคือแบบทั้งภูมิใจทั้งตื้นตัน ป๊าผมก็บอกเองเก่งมาก ไม่เสียดายที่ส่งเสีย ม๊าผมก็บอกลูกเก่ง ๆ ๆ ๆ อยู่นั่นแหละ

พอตกเย็นป๊าผมก็สั่งหมูกระทะมากินกันที่บ้านครับ สามคนพ่อแม่ลูก มีกันแค่นี้ เป็นมื้ออาหารที่ผมคิดว่ามีความสุขที่สุดในชีวิตล่ะครับ ขนาดวันรับจริงผมยังไม่รู้สึกอะไรเท่ากับวันที่พรีเซ๊นผ่านเลยครับ

แล้วเพื่อน ๆ ล่ะ มีความรู้สึกยังไงกับวินาทีที่รู้ตัวว่าตนเองจะเรียนจบแล้วบ้างครับ