เริ่มต้นเลย ตอนนี้เราเรียนปริญญาโทอยู่ที่มหาลัยนึงคะ
เรื่องของเรื่องก็คือ เรามีความคิดอยากจะต่อโทมาตั้งแต่ตอนยังเรียนไม่จบ แต่ก็เคยได้ยินมาบ้างว่าควรทำงานก่อนเพื่อที่จะได้มีประสบการณ์ประกอบการตัดสินใจว่าควรจะเรียนต่อในสาขาอะไรดี ซึ่งเราก็คิดแบบนั้นก็เลยออกมาทำงานก่อนไม่ได้เรียนต่อทันที ซึ่งเราเคยบอกที่บ้านมาตั้งแต่ก่อนทำงานว่าขอลองทำงานสักปีนึงแล้วจะกลับไปเรียนต่อแน่นอน แต่ปัญหาก็คือพอเวลาผ่านไปเริ่มสนุกกับการทำงานหาเงินใช้เอง จนเริ่มลังเลว่าจะเรียนต่อดีไหม ประกอบกับสาขาที่เคยคิดว่าจะไปเรียนก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะใช่ตัวเราจริงไหม ตอนนั้นก็ลังเลหนักมากว่าจะเรียนหรือไม่เรียนดี แล้วถ้าเรียนจะเรียนสาขาอะไรดี จนแบบนานๆเข้าที่บ้านก็เริ่มกดดันว่าให้ไปเรียนต่อได้แล้ว เพราะกลัวเราจะไม่เรียนต่อ เราเลยตัดสินใจเรียนก็เรียน บวกกับสาขาที่คิดว่าจะเรียนเปิดรับพอดีก็เลยสมัครเลย ความหรรษามันเกิดต่อจากนี้
ด้วยความที่เราทั้งเรียนทั้งทำงาน บวกกับสาขาที่เข้าไปเรียนก็งงๆ ก็เลยทำให้เราค่อนข้างมีปัญหาในเรื่องการเรียน ทั้งเวลาและอื่นๆ คือว่ายิ่งเรียนยิ่งรู้ว่าไม่ใช่ จนนานๆไปก็เริ่มมีปัญหากับอาจารย์ด้วย คือที่เล่าก็อยากจะบอกว่ามหาลัยหรืออาจารย์ไม่ได้ผิดอะไร แต่มันผิดที่เราอาจจะคิดไม่ถี่ถ้วนเรื่องสาขาที่เรียน พอยิ่งเรียนก็ยิ่งไม่ชอบ เราเคยคิดว่ามันจะใช่แต่พอได้ออกมาทำงานเห็นโลกภายนอกแล้วก็ทำให้ความคิดตอนที่ยังเรียนไม่จบกับตอนทำงานมันต่างกันมาก แต่ด้วยความที่ต้องรีบเรียนแล้วเพราะที่บ้านเร่งมาก็เลยทำให้เราเลือกไปแบบนั้น จนพอหมดไปหนึ่งเทอมก็เลยบอกที่บ้านว่าไม่อยากเรียนต่อแล้ว ไม่ชอบ มันไม่ใช่ตัวเรา แค่ที่บ้านก็ยังบอกว่าให้อดทนเรียนไปให้จบ เราเลยตัดสินใจเรียนต่ออีก1เทอม
เอาตรงๆว่าตอนที่เราทำงานอย่างเดียวเรารู้สึกดีกว่าตอนนี้มาก รู้สึกอิสระเป็นตัวของตัวเองอยากทำอะไรทำอยากเรียนรู้อะไรก็ได้ แต่พอกลับมาเรียนอีกครั้งมันทำให้เรารู้สึกเหมือนกลับไปอยู่ภายใต้กรอบอะไรสักอย่าง สำหรับเรามันอึดอัดใจแล้วก็ทรมานมากๆ คิดแต่ว่าถ้าไม่ต้องเรียนนะคงจะได้ทำนู่นนี้หรือถ้าไม่ต้องจ่ายค่าเทอมนะ คงมีเงินไปทำอะไรที่อยากทำ จนพอมาถึงวันนี้เราก็คิดว่าเราทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เลยบอกที่บ้านอีกครั้งว่าคงเรียนไม่ไหวแล้ว
อยากมาแชร์ประสบการณ์เพราะเราคิดว่ามีหลายคนที่กำลังคิดจะเรียนต่อ สำหรับเราแล้วเราคิดว่าการเรียนเป็นสิ่งที่ดีนะ แต่สำหรับคนที่มีเป้าหมายชัดเจนแล้วเท่านั้น ถ้าคุณรู้ว่าคุณอยากเป็นอะไรหรือเรียนไปเพื่ออะไร คุณจะมีกำลังใจที่จะทำจนสำเร็จและมันจะไม่ใช่การเสียเวลาอย่างที่เรารู้สึกอยู่ตอนนี้ มันไม่จำเป็นเลยว่าคุณจะอายุเท่าไหร่ ไม่จำเป็นว่าต้องรีบเรียนให้จบสูงๆตั้งแต่อายุน้อยๆ คุณอาจจะไปค้นพบสิ่งที่ตัวเองชอบตอนไหนก็ได้แล้วตอนนั้นคุณค่อยเรียนก็ยังไม่สาย แล้วปริญญาก็ไม่ใช่ตัวบ่งชี้ว่าคุณประสบความเร็จหรือไม่ แต่สำหรับคนที่เจอแล้วก็แสดงความยินดีด้วยนะคะ
แชร์ประสบการณ์การเรียนต่อป.โท แต่ไม่น่าจะรอด
เรื่องของเรื่องก็คือ เรามีความคิดอยากจะต่อโทมาตั้งแต่ตอนยังเรียนไม่จบ แต่ก็เคยได้ยินมาบ้างว่าควรทำงานก่อนเพื่อที่จะได้มีประสบการณ์ประกอบการตัดสินใจว่าควรจะเรียนต่อในสาขาอะไรดี ซึ่งเราก็คิดแบบนั้นก็เลยออกมาทำงานก่อนไม่ได้เรียนต่อทันที ซึ่งเราเคยบอกที่บ้านมาตั้งแต่ก่อนทำงานว่าขอลองทำงานสักปีนึงแล้วจะกลับไปเรียนต่อแน่นอน แต่ปัญหาก็คือพอเวลาผ่านไปเริ่มสนุกกับการทำงานหาเงินใช้เอง จนเริ่มลังเลว่าจะเรียนต่อดีไหม ประกอบกับสาขาที่เคยคิดว่าจะไปเรียนก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าจะใช่ตัวเราจริงไหม ตอนนั้นก็ลังเลหนักมากว่าจะเรียนหรือไม่เรียนดี แล้วถ้าเรียนจะเรียนสาขาอะไรดี จนแบบนานๆเข้าที่บ้านก็เริ่มกดดันว่าให้ไปเรียนต่อได้แล้ว เพราะกลัวเราจะไม่เรียนต่อ เราเลยตัดสินใจเรียนก็เรียน บวกกับสาขาที่คิดว่าจะเรียนเปิดรับพอดีก็เลยสมัครเลย ความหรรษามันเกิดต่อจากนี้
ด้วยความที่เราทั้งเรียนทั้งทำงาน บวกกับสาขาที่เข้าไปเรียนก็งงๆ ก็เลยทำให้เราค่อนข้างมีปัญหาในเรื่องการเรียน ทั้งเวลาและอื่นๆ คือว่ายิ่งเรียนยิ่งรู้ว่าไม่ใช่ จนนานๆไปก็เริ่มมีปัญหากับอาจารย์ด้วย คือที่เล่าก็อยากจะบอกว่ามหาลัยหรืออาจารย์ไม่ได้ผิดอะไร แต่มันผิดที่เราอาจจะคิดไม่ถี่ถ้วนเรื่องสาขาที่เรียน พอยิ่งเรียนก็ยิ่งไม่ชอบ เราเคยคิดว่ามันจะใช่แต่พอได้ออกมาทำงานเห็นโลกภายนอกแล้วก็ทำให้ความคิดตอนที่ยังเรียนไม่จบกับตอนทำงานมันต่างกันมาก แต่ด้วยความที่ต้องรีบเรียนแล้วเพราะที่บ้านเร่งมาก็เลยทำให้เราเลือกไปแบบนั้น จนพอหมดไปหนึ่งเทอมก็เลยบอกที่บ้านว่าไม่อยากเรียนต่อแล้ว ไม่ชอบ มันไม่ใช่ตัวเรา แค่ที่บ้านก็ยังบอกว่าให้อดทนเรียนไปให้จบ เราเลยตัดสินใจเรียนต่ออีก1เทอม
เอาตรงๆว่าตอนที่เราทำงานอย่างเดียวเรารู้สึกดีกว่าตอนนี้มาก รู้สึกอิสระเป็นตัวของตัวเองอยากทำอะไรทำอยากเรียนรู้อะไรก็ได้ แต่พอกลับมาเรียนอีกครั้งมันทำให้เรารู้สึกเหมือนกลับไปอยู่ภายใต้กรอบอะไรสักอย่าง สำหรับเรามันอึดอัดใจแล้วก็ทรมานมากๆ คิดแต่ว่าถ้าไม่ต้องเรียนนะคงจะได้ทำนู่นนี้หรือถ้าไม่ต้องจ่ายค่าเทอมนะ คงมีเงินไปทำอะไรที่อยากทำ จนพอมาถึงวันนี้เราก็คิดว่าเราทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เลยบอกที่บ้านอีกครั้งว่าคงเรียนไม่ไหวแล้ว
อยากมาแชร์ประสบการณ์เพราะเราคิดว่ามีหลายคนที่กำลังคิดจะเรียนต่อ สำหรับเราแล้วเราคิดว่าการเรียนเป็นสิ่งที่ดีนะ แต่สำหรับคนที่มีเป้าหมายชัดเจนแล้วเท่านั้น ถ้าคุณรู้ว่าคุณอยากเป็นอะไรหรือเรียนไปเพื่ออะไร คุณจะมีกำลังใจที่จะทำจนสำเร็จและมันจะไม่ใช่การเสียเวลาอย่างที่เรารู้สึกอยู่ตอนนี้ มันไม่จำเป็นเลยว่าคุณจะอายุเท่าไหร่ ไม่จำเป็นว่าต้องรีบเรียนให้จบสูงๆตั้งแต่อายุน้อยๆ คุณอาจจะไปค้นพบสิ่งที่ตัวเองชอบตอนไหนก็ได้แล้วตอนนั้นคุณค่อยเรียนก็ยังไม่สาย แล้วปริญญาก็ไม่ใช่ตัวบ่งชี้ว่าคุณประสบความเร็จหรือไม่ แต่สำหรับคนที่เจอแล้วก็แสดงความยินดีด้วยนะคะ