*ยืมของเพื่อนมาตั้งนะคะ
เมื่อนานมาแล้ว
เคยมีผู้ชายคนหนึ่ง ทำให้เรารู้สึกหวั่นไหว
ตอนนั้นเรายังเป็นนักเรียนวัยใสๆ
หลงชอบเพื่อนคนหนึ่งที่เหมือนจะเป็นเพื่อนสนิท
ที่บอกว่าเหมือนจะ...ก็เพราะว่า
เขามักจะใส่ใจเราเสมอ มีอะไรก็แบ่งปันเรา คอยช่วยเหลือเรา
คอยอยู่ข้างๆเรา โดยที่เราไม่ได้เรียกร้อง
ทุกครั้งเขาจะเป็นคนเข้าหาเราก่อน ทั้งๆที่เราก็นิ่งๆ
และเราก็ไม่ค่อยสนใจเขาด้วย
นานวันเข้าเราก็เริ่มหวันไหว
สุดท้าย คนที่เขาชอบกลับเป็นใครอีกคน
....และเราเป็นอะไรสำหรับเขา?... ตอนนั้นและตอนนี้ คิดว่าน่าจะเพื่อน
คิดว่าเขาน่าจะเห็นเราเป็นเพื่อนสนิท...เฉยๆ
ตอนนั้นเรายังไม่เคยบอกความรู้สึกหรือแสดงอะไรออกไป
ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงอยู่ในใจเสมอ
จนกระทั้งก่อนจบ
เราตัดสินใจไปเรียนที่ไกลๆ ห่างไกลจากเขามากๆ
เพราะเขาเลือกที่จะไปเรียนต่อที่ไกลๆ..
จำได้ ครั้งแรกที่เราได้ยินชื่อสถานที่ที่เขาจะไปเรียน
เราซึมเลย
เพราะโอกาศที่จะได้พบเจอกันอีก แทบไม่มีเลย
พอดีกับที่ตอนนั้น แม่เราก็รบเร้าให้เราไปเรียนอีกที่
ที่ไกลจากเขามากกว่าเดิมหลายพันไมล์
เราตัดสินใจจะปล่อยว่างทุกความรู้สึกแล้ว
แต่ก่อนจาก เราหวังแค่อย่างเดียว คือหวังให้เขารับรู้ความในใจ
ก่อนวันเลี้ยงงานจบ เขาบอกเขาจะไม่ไปงานเลี้ยง
แต่เราขอ... บอกให้มาเถอะ ก่อนจบมีอะไรอยากจะบอก
เขารับปากว่าจะมา
สุดท้ายก็ไม่มา....
หลังจากวันนั้น เราก็ชอบใครอีกหลายคน
แค่ชอบและปลื้มอยู่ในใจ ไม่ได้สานสัมพันธ์อะไร
และไม่มีใครสักคนที่ทำให้รู้สึกอะไรมากมายได้เท่าเขาคนนั้นเลย
หลังจากวันนั้นผ่านไปสองปี สามปี สี่ปี ห้าปี หกปี... เราเหมือนจะลืมเขาไปแล้ว
แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาก็มีนานๆ นาน นาน... ครั้ง ที่เผลอคิดถึง
คิดว่าคงเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ
ผ่านไปเกือบสิบปี
เรากลับมาเจอเพื่อนเก่าสมัยเด็กๆ
แต่ละคน.. แทบจำไม่ได้เลย
เรื่องราวสมัยเด็กของเรากับเพื่อนที่เพื่อนๆคุดคุ้ยขึ้นมาพูด เราก็จำไม่ได้เหมือนกัน
ได้แต่ยิ้มแล้วไม่พูดอะไร ... เพราะจำที่เหตุการณ์เพื่อนเล่าไม่ได้
ในระหว่างที่พูดคุยกับเพื่อนเก่า สมองเราก็มีแต่ภาพคนคนนั้น
มีแต่เรื่องราวของคนคนนั้น
ทุกสิ่งทุกอย่างยังติดอยู่ในสมองไม่เคยจางหาย
ผ่านมาแล้วเกือบสิบปี
แต่กลับไม่ลืม
เริ่มไม่เข้าใจตัวเองว่าเพราะอะไรกันแน่
ยิ่งฟังเพื่อนเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้
เรื่องของผู้ชายคนนี้ก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ
ยังคงคิดถึง...
แต่ก็ไม่เข้าใจ
สรุปแล้วเรายังรักคนคนนี้อยู่?
หรือเป็นแค่อารมณ์ที่ค้างคาเพราะไม่สมหวัง?
หรือเป็นเพราะอะไร?
ใครก็ได้ช่วยตอบหน่อยค่ะ....
ไม่อยากรู้สึกอะไรแบบนี้อีกแล้ว
.....มันทรมาน
คิดว่าไม่รู้สึกอะไรแล้ว แต่ก็คิดถึงเป็นพักๆ สรุปยังรักหรือยังไงคะ?
เมื่อนานมาแล้ว
เคยมีผู้ชายคนหนึ่ง ทำให้เรารู้สึกหวั่นไหว
ตอนนั้นเรายังเป็นนักเรียนวัยใสๆ
หลงชอบเพื่อนคนหนึ่งที่เหมือนจะเป็นเพื่อนสนิท
ที่บอกว่าเหมือนจะ...ก็เพราะว่า
เขามักจะใส่ใจเราเสมอ มีอะไรก็แบ่งปันเรา คอยช่วยเหลือเรา
คอยอยู่ข้างๆเรา โดยที่เราไม่ได้เรียกร้อง
ทุกครั้งเขาจะเป็นคนเข้าหาเราก่อน ทั้งๆที่เราก็นิ่งๆ
และเราก็ไม่ค่อยสนใจเขาด้วย
นานวันเข้าเราก็เริ่มหวันไหว
สุดท้าย คนที่เขาชอบกลับเป็นใครอีกคน
....และเราเป็นอะไรสำหรับเขา?... ตอนนั้นและตอนนี้ คิดว่าน่าจะเพื่อน
คิดว่าเขาน่าจะเห็นเราเป็นเพื่อนสนิท...เฉยๆ
ตอนนั้นเรายังไม่เคยบอกความรู้สึกหรือแสดงอะไรออกไป
ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงอยู่ในใจเสมอ
จนกระทั้งก่อนจบ
เราตัดสินใจไปเรียนที่ไกลๆ ห่างไกลจากเขามากๆ
เพราะเขาเลือกที่จะไปเรียนต่อที่ไกลๆ..
จำได้ ครั้งแรกที่เราได้ยินชื่อสถานที่ที่เขาจะไปเรียน
เราซึมเลย
เพราะโอกาศที่จะได้พบเจอกันอีก แทบไม่มีเลย
พอดีกับที่ตอนนั้น แม่เราก็รบเร้าให้เราไปเรียนอีกที่
ที่ไกลจากเขามากกว่าเดิมหลายพันไมล์
เราตัดสินใจจะปล่อยว่างทุกความรู้สึกแล้ว
แต่ก่อนจาก เราหวังแค่อย่างเดียว คือหวังให้เขารับรู้ความในใจ
ก่อนวันเลี้ยงงานจบ เขาบอกเขาจะไม่ไปงานเลี้ยง
แต่เราขอ... บอกให้มาเถอะ ก่อนจบมีอะไรอยากจะบอก
เขารับปากว่าจะมา
สุดท้ายก็ไม่มา....
หลังจากวันนั้น เราก็ชอบใครอีกหลายคน
แค่ชอบและปลื้มอยู่ในใจ ไม่ได้สานสัมพันธ์อะไร
และไม่มีใครสักคนที่ทำให้รู้สึกอะไรมากมายได้เท่าเขาคนนั้นเลย
หลังจากวันนั้นผ่านไปสองปี สามปี สี่ปี ห้าปี หกปี... เราเหมือนจะลืมเขาไปแล้ว
แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาก็มีนานๆ นาน นาน... ครั้ง ที่เผลอคิดถึง
คิดว่าคงเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ
ผ่านไปเกือบสิบปี
เรากลับมาเจอเพื่อนเก่าสมัยเด็กๆ
แต่ละคน.. แทบจำไม่ได้เลย
เรื่องราวสมัยเด็กของเรากับเพื่อนที่เพื่อนๆคุดคุ้ยขึ้นมาพูด เราก็จำไม่ได้เหมือนกัน
ได้แต่ยิ้มแล้วไม่พูดอะไร ... เพราะจำที่เหตุการณ์เพื่อนเล่าไม่ได้
ในระหว่างที่พูดคุยกับเพื่อนเก่า สมองเราก็มีแต่ภาพคนคนนั้น
มีแต่เรื่องราวของคนคนนั้น
ทุกสิ่งทุกอย่างยังติดอยู่ในสมองไม่เคยจางหาย
ผ่านมาแล้วเกือบสิบปี
แต่กลับไม่ลืม
เริ่มไม่เข้าใจตัวเองว่าเพราะอะไรกันแน่
ยิ่งฟังเพื่อนเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้
เรื่องของผู้ชายคนนี้ก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ
ยังคงคิดถึง...
แต่ก็ไม่เข้าใจ
สรุปแล้วเรายังรักคนคนนี้อยู่?
หรือเป็นแค่อารมณ์ที่ค้างคาเพราะไม่สมหวัง?
หรือเป็นเพราะอะไร?
ใครก็ได้ช่วยตอบหน่อยค่ะ....
ไม่อยากรู้สึกอะไรแบบนี้อีกแล้ว
.....มันทรมาน