เรื่องของเรื่อง...ทุกวันนี้ผมกลายเป็นคนขี้เกียจ ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ไม่เคร่งครัดในการฝึกฝนตนเองไปแล้วครับ
ถ้าเป็นเมื่อก่อน แม้ว่าเป็นช่วงที่ผมเลิกล้มที่จะฝึกการต่อสู้ไปแล้ว ( ผมไม่มีหัวทางบู๊ครับ ถ้าคนที่ตามผมมาตั้งแต่บอร์ดประมูลเมื่อ 10 ปีก่อน น่าจะพอจำได้ว่าผมเคยคิดจะหัดอะไรทำนองนั้นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเลิกไปเพราะไม่มี sense ทางนั้นจริงๆ )
แต่ก็ยังคงออกกำลังกายตลอด ( วิดพื้น ซิทอัพ สก๊อตจัมพ์ วิ่ง ฯลฯ ) ส่วนหนึ่งเพราะสาเหตุ 3 ข้อครับ
1.ตอนทำงานโรงงาน เพื่อนร่วมงานผมนี่มีแต่นักเลงบ้าง เด็กแว้นบ้าง นักมวยเก่าบ้าง แน่นอนเวลาว่างๆ ก็มีหยอกมีแหย่กันปกติ แม้ไม่ได้มีเรื่องกันจริงๆ เอาล่ะถึงผมจะไม่สู้คน ( เพราะสู้ไม่ได้ด้วยเหตุผลข้างบน ) แต่ร่างกายก็ต้องพร้อม จะสู้หรือหนี ร่างกายพร้อมไว้ก่อนได้เปรียบ
2.ถึงผมจะไม่มีปัญหากับใครในที่ทำงานตอนนั้น แต่ขณะเดียวกัน Life Style ผมก็ไม่เหมือนเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ เลย ผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์ ไม่สูบบุหรี่ ไม่มีเรื่องวิวาทตีรันฟันแทงกับใคร ไม่ชอบเที่ยวกลางคืนเพื่อหาคู่ ( ถ้าไปคือไปกับเพื่อน และเน้นฟังเพลง-ฟังดนตรีสด อีกอย่างผมชอบร้านนั่งดื่มกลางแจ้ง มากกว่าคาราโอเกะหรือผับแบบปิด ) ดังนั้นผมจึงเหมือน
"คนนอก" ที่โดดเดี่ยวเสมอ สิ่งเดียวที่ระบายความอึดอัดได้ คือการออกกำลังครับ ยิ่งเครียด ยิ่งหดหู่มาก ก็ยิ่งทำมาก
3.หลายท่านคงจำได้ว่าผมเป็นคนที่จิตตก ขี้น้อยใจ sensitive มากๆ เวลารู้สึกว่าตัวเองแย่ ก็ชอบทำร้ายตัวเอง กรีดแขนบ้าง ชกกำแพง เอาหัวโขกกำแพงเล่นบ้าง ซึ่งตอนนั้นบาง คห. แนะนำให้ระบายออกด้วยการออกกำลังกายซะ แล้วผมก็ทำตามนั้น
จนบางทีก็เหมือนการประชดโลกเหมือนกัน เพราะไปทำอะไรเสี่ยงๆ ตามกระทู้นี้ครับ
http://topicstock.ppantip.com/writer/topicstock/2011/08/W10958155/W10958155.html
---------------
ทีนี้ 2 ปีมานี้ ผมมาทำงานที่ใหม่
โดยรวมถือว่ามีความสุขกับชีวิตมากขึ้น ไม่มีปัญหากับใคร และไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอย่างในอดีต ( ที่นี่บรรยากาศเฮฮาดีครับ แม้รายได้ไม่มาก แต่สบายใจกว่าที่ก่อนๆ )
พอเป็นแบบนี้ ดูเหมือนผมจะเริ่มขี้เกียจ เพราะแรงผลักดันไม่มี ( ผมไม่มีเพื่อนร่วมงานแบบข้อแรก แล้วก็ไม่ได้รู้สึกเป็นคนนอกของ office แบบข้อสอง แล้วอารมณ์ก็ไม่ได้แปรปรวน sensitive ง่ายๆ แบบเมื่อก่อนตามข้อสาม ) ก็เลยปล่อยเนื้อปล่อยตัวกันสุดๆ
ผมสูง 165 นะครับ เมื่อก่อนน้ำหนักไม่เคยเกิน 67 พุงก็ไม่มี แต่ตอนนี้น้ำหนักไป 77 แล้วครับ ( ไม่นานนี้ไปเยี่ยมท่านพ่อ แกบอกมารอบนี้พุงย้วยเลยนะ - -! )
เมื่อก่อนวิ่ง 4-5 โลชิลๆ เดี๋ยวนี้แค่เดิน 1 โล ก็หอบกินแล้ว
-------------------
ชีวิตสงบเกินไป เลยไม่มีแรงกระตุ้นในการออกกำลังกาย
ถามทุกท่านครับ ท่านที่ยังรักษาวินัยตรงนี้ได้ ท่านใช้อะไรเป็นแรงกระตุ้นครับ?
ปล.ปีนี้อายุ 29 ครับ
[ชีวิตสงบเกินไปจนเกียจคร้าน] ถามคนที่ยังออกกำลังกายอยู่ ท่านมีอะไรเป็นแรงกระตุ้นครับ?
ถ้าเป็นเมื่อก่อน แม้ว่าเป็นช่วงที่ผมเลิกล้มที่จะฝึกการต่อสู้ไปแล้ว ( ผมไม่มีหัวทางบู๊ครับ ถ้าคนที่ตามผมมาตั้งแต่บอร์ดประมูลเมื่อ 10 ปีก่อน น่าจะพอจำได้ว่าผมเคยคิดจะหัดอะไรทำนองนั้นอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเลิกไปเพราะไม่มี sense ทางนั้นจริงๆ )
แต่ก็ยังคงออกกำลังกายตลอด ( วิดพื้น ซิทอัพ สก๊อตจัมพ์ วิ่ง ฯลฯ ) ส่วนหนึ่งเพราะสาเหตุ 3 ข้อครับ
1.ตอนทำงานโรงงาน เพื่อนร่วมงานผมนี่มีแต่นักเลงบ้าง เด็กแว้นบ้าง นักมวยเก่าบ้าง แน่นอนเวลาว่างๆ ก็มีหยอกมีแหย่กันปกติ แม้ไม่ได้มีเรื่องกันจริงๆ เอาล่ะถึงผมจะไม่สู้คน ( เพราะสู้ไม่ได้ด้วยเหตุผลข้างบน ) แต่ร่างกายก็ต้องพร้อม จะสู้หรือหนี ร่างกายพร้อมไว้ก่อนได้เปรียบ
2.ถึงผมจะไม่มีปัญหากับใครในที่ทำงานตอนนั้น แต่ขณะเดียวกัน Life Style ผมก็ไม่เหมือนเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ เลย ผมไม่ดื่มแอลกอฮอล์ ไม่สูบบุหรี่ ไม่มีเรื่องวิวาทตีรันฟันแทงกับใคร ไม่ชอบเที่ยวกลางคืนเพื่อหาคู่ ( ถ้าไปคือไปกับเพื่อน และเน้นฟังเพลง-ฟังดนตรีสด อีกอย่างผมชอบร้านนั่งดื่มกลางแจ้ง มากกว่าคาราโอเกะหรือผับแบบปิด ) ดังนั้นผมจึงเหมือน "คนนอก" ที่โดดเดี่ยวเสมอ สิ่งเดียวที่ระบายความอึดอัดได้ คือการออกกำลังครับ ยิ่งเครียด ยิ่งหดหู่มาก ก็ยิ่งทำมาก
3.หลายท่านคงจำได้ว่าผมเป็นคนที่จิตตก ขี้น้อยใจ sensitive มากๆ เวลารู้สึกว่าตัวเองแย่ ก็ชอบทำร้ายตัวเอง กรีดแขนบ้าง ชกกำแพง เอาหัวโขกกำแพงเล่นบ้าง ซึ่งตอนนั้นบาง คห. แนะนำให้ระบายออกด้วยการออกกำลังกายซะ แล้วผมก็ทำตามนั้น
จนบางทีก็เหมือนการประชดโลกเหมือนกัน เพราะไปทำอะไรเสี่ยงๆ ตามกระทู้นี้ครับ
http://topicstock.ppantip.com/writer/topicstock/2011/08/W10958155/W10958155.html
---------------
ทีนี้ 2 ปีมานี้ ผมมาทำงานที่ใหม่
โดยรวมถือว่ามีความสุขกับชีวิตมากขึ้น ไม่มีปัญหากับใคร และไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอย่างในอดีต ( ที่นี่บรรยากาศเฮฮาดีครับ แม้รายได้ไม่มาก แต่สบายใจกว่าที่ก่อนๆ )
พอเป็นแบบนี้ ดูเหมือนผมจะเริ่มขี้เกียจ เพราะแรงผลักดันไม่มี ( ผมไม่มีเพื่อนร่วมงานแบบข้อแรก แล้วก็ไม่ได้รู้สึกเป็นคนนอกของ office แบบข้อสอง แล้วอารมณ์ก็ไม่ได้แปรปรวน sensitive ง่ายๆ แบบเมื่อก่อนตามข้อสาม ) ก็เลยปล่อยเนื้อปล่อยตัวกันสุดๆ
ผมสูง 165 นะครับ เมื่อก่อนน้ำหนักไม่เคยเกิน 67 พุงก็ไม่มี แต่ตอนนี้น้ำหนักไป 77 แล้วครับ ( ไม่นานนี้ไปเยี่ยมท่านพ่อ แกบอกมารอบนี้พุงย้วยเลยนะ - -! )
เมื่อก่อนวิ่ง 4-5 โลชิลๆ เดี๋ยวนี้แค่เดิน 1 โล ก็หอบกินแล้ว
-------------------
ชีวิตสงบเกินไป เลยไม่มีแรงกระตุ้นในการออกกำลังกาย
ถามทุกท่านครับ ท่านที่ยังรักษาวินัยตรงนี้ได้ ท่านใช้อะไรเป็นแรงกระตุ้นครับ?
ปล.ปีนี้อายุ 29 ครับ