คือว่าผมทะเลาะกับแฟนบ่อยมากอ่าครับ แต่ทุกครั้งก็เล็กๆน้อยๆ แต่เธอเริ่มเปลี่ยนไปหลังมีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งอะครับ เขาพึ่งจะรู้จักกันได้ 2เดือน แต่เขาสนิทกันมาก ประมาณว่ารู้ใจกัน ทั้งๆที่เราคบกันมา 2ปีแล้วผมยังไม่เคยเห็นเธอสนิทกับเพื่อนคนอื่นๆเท่านี้มาก่อนเลย เหตุการณ์คือช่วงนั้นเธอติดงานมาก เธอเป็นคนที่ถ้าทำงานแล้วจะลืมหมดทุกอย่าง ประมาณว่าบ้างานมากเลยครับ ข้าวปลาไม่กิน ไม่หลับไม่นอน ผมก็เตือนเธอหลายรอบแล้วนะครับ ทุกครั้งก็เป็นเหมือนเดิม แล้ววันนั้นผมก็น้อยใจเขา ประมาณว่าไม่เข้าใจเขาอะครับ ทะเลาะกัน เขาเลือกจะทำงานที่เขารักมากกว่าที่จะคบกับผม(ผมไม่ได้ให้เธอออกจากงานนะครับ แต่ขอว่ามีเวลาให้กันบ้าง ดูแลตัวเองบ้าง) ผมก็เข้าใจนะครับทำงานได้เงินแล้วก็เอาไว้ใช้ซื้อของได้ แต่คือเขาเลือกงานทั้งๆที่เวลาเราสองคนลำบากก็ลำบากด้วยกัน อดๆอยากๆด้วยกันก็ผ่านมาแล้ว คือตอนนั้นผมยอมรับเลยว่าโมโหเขามาก ก็ประมาณว่าเลิกกันไป    ตอนนั้นผมคืนของที่เขาเคยซื้อให้ ให้เขา ใครจะทนได้ละครับ มองเห็นของพวกนั้นแล้วก็ช้ำใจ เห็นแต่เรื่องเดิมๆภาพเก่าๆ มันเศร้านะครับ ก็คิดลึกๆว่าเธอเห็นของพวกนั้นแล้วจะนึกถึงวันเก่าๆบ้าง ใครจะไปรู้เล่าว่า การกระทำที่ทำลงไปจะส่งผลตามมา......      


เหมือนผมตัดสินใจผิดเลยครับ เลิกกับเธอแล้วมันเหมือนขาดอะไรไปในชีวิตเลย ผมก็มาคุยกับเธอบอดเธอว่ายอมทุกอย่าง ยอมที่จะไม่มีเวลาให้กันก็ได้ โอเคสุดท้ายเราก็กลับมาคบกันใหม่ เธอก็ถามนะว่าคิดดีแล้วหรอ ผมตอบแบบไม่คิดเลยครับเพราะมั่นใจมาก ว่ายอมทุกอย่าง เพราะไม่อยากเสียเธอไป


แต่ผมไม่คิดว่าเธอจะเย็นชาไร้ความรู้สึก ผมรู้สึกได้เลยว่าเธอ ไม่ได้รักกันแล้ว ผมก็เลยคุยกับเธอตรงๆอีกครับ รู้ไหมครับเธอบอกกับผมว่ายังไง "บอกตรงๆเลยนะ ตอนนี้เราไม่ได้รู้สึกอะไรอีกแล้ว แต่ไม่กล้าบอกกลัวเธอจะเสียใจ" พอผมได้ยินแบบนี้นะครับ ผมร่วงลงไปนอนกับพื้นแบบว่าหมดแรงเลยครับ แค่น้ำเสียงที่พูดออกมาก็ทำให้หัวใจสลายแล้ว ยังกิริยาท่าทางของเธอเป็นแบบว่ารำคาญมาก น่าเบื่อ ประมาณนี้เลยครับ ความคิดในหัวแบบว่าไม่รู้เกิดอารมณ์ไหนนะครับ ผมพูดทั้งต่อว่าเธออย่างหนัก ในอารมณ์นั้นผมรู้เลยครับว่าเธอเลิกกับผมเพราะ "หมดรัก" อาจจะเพื่อนเขาด้วยละครับ คนที่เคยบอกไปในตอนต้นเรื่องคอยยุยง คือเพื่อนเขาก็พึ่งเลิกกับแฟนมาอะครับ คงอยากจะหาเพื่อนร่วมชะตากรรม  หลังจากวันนั้นผมก็เศร้าครับบอกเลยว่าเสียใจกับการกระทำที่ทำลงไปแบบไม่ทันได้คิด ตามขอโทษเธอทุกช่องทาง เธอก็ไม่รับสุดท้ายก็บล็อกเบอร์ผม ผมก็ใช้เบอร์อื่นโทรนะครับ พอได้ยินเสียงเท่านั้นแหล่ะว่างสาย     ทันที ตามขอโทษผ่านทางเฟสบุ๊คเขาก็บล็อกผม ปิดกันทุกทาง   คอยส่งจดหมายน้อยๆไปกับขนมไว้หน้าห้องเธอบ้าง ไว้ที่รถเธอบ้าง เธอก็ไม่สนใจ จนผมไม่มีทางติดต่อเธอเลยครับ ผมจำต้องตัดใจครับ ถึงผมจะรักกับเธอไม่ได้ แต่ผมก็คอยห่วงใยเธอได้ครับ อย่างห่างๆอย่างห่วงๆก็ยังดีนะครับ


ในความคิดของเราอาจจะต่างกัน ที่แนวคิดของความรัก ประมาณว่า สำหรับผมคนที่รักกันต้องผ่านอุปสรรคต่างๆไปด้วยกันได้ แล้วรักจะได้แข็งแรง ยาวนาน  แต่สำหรับเธอนั้นความรักในความคิดของเธออาจจะมองจากครอบครัวของเธอ คือพ่อกับแม่ของเธอแยกทางกัน เธอก็เลยมองว่าความรักพอมันถึงจุดอิ่มตัวก็ต้องเลิกรากันไป แล้วอีกอย่าง เธอก็ไม่มีเพื่อนพอมีเพื่อนมาใหม่ก็คงจะให้ใจเพื่อนเยอะ ผมก็เตือนๆเธอนะครับว่าระวังเพื่อนมันจะดัดหลังเอา

สุดท้ายนี้ผมก็เอาประสบการณ์ของผมมาเล่าสู่กันฟัง ไม่รู้ว่าฝนที่ตกอยู่ทางนี้ จะหนาวถึงคนทางโน้นหรือป่าว  แต่ที่แน่ๆฝนอาจจะไม่ตกอยู่ข้างนอก แต่ข้างในก็ไม่เคยหยุดเลยครับ  สุดท้ายจริงๆก็อยากจะขอโทษเธอด้วยครับ ผมมันแย่จริงๆ

ปล.อ่านแล้วก็เอาไว้เป็นอุทาหรณ์นะครับ