สวัสดีค่ะเพื่อนชาวพันทิป ... กระทู้นี้สร้างขึ้นเพื่อขอคำแนะนำหรือหากำลังใจดีๆอยากจะมาแชร์ความรู้สึกและอยากได้แง่คิดหรือมุมมองของแต่ละคนค่ะ

ฉันคือเด็กผู้หญิงที่กำลังเข้าวัยสาว เรียนอยู่มหาวิทยาลัชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพ

ฉันเคยเป็นเด็กร่าเริง คิดบวก และก็อดทนกับปัญหาหลายอย่างได้อย่างน่าประหลาด จนรู้สึกว่าตัวเองแข็งแกร่งและแข็งแรงมากๆ เพื่อนๆมัธยมรุ่นน้องมักจะมาปรึกษาปัญหาชีวิตกับฉัน และก็มักจะได้แนวทางแก้ปัญหาไปเสมอ... หลายคนมองว่าฉันสู้ชีวิตและไม่เคยเครียดเลย มองฉันเป็นแบบอย่างในการอดทนกับปัญหา

จนวันนึงฉันเข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัย... ฉันทำตัวเหมือนตอนมัธยมทุกอ่าง ฉันเสียสละและทุ่มเทกับงานต่างๆที่ทำร่วมกับเพื่อนมาก รุ่นพี่หลายคนพอใจ แต่บนโลกนี้ไม่ได้สวยงามอย่างที่ฉันคิด... ฉันถูกมองว่าเอาหน้า สร้างภาพ มันคือสิ่งที่ฉันเสียความรู้สึก ฉันอดทนกับคำวิจารณ์และด่าอย่างเสียๆหายโดยที่ไม่ทราบว่าฉันทำอะไรผิดมากมายขนาดนั้น... จนถึงทุกวันนี้ก็ไม่เคยเข้าใจว่าเพราะอะไรโกรธฉันเรื่องอะไร ทำไมทำดีแล้วถูกด่า แต่คนที่คอยเข้าใจมักจะบอกฉันเสมอว่า มีคนรักก็ย่อมมีคนเกลียด ... ฉันก็อดทน แต่ฉันเป็นคนที่รักเพื่อนมากจึงทำให้ค่อนข้างเสทือนใจเพราะเพื่อนใหม่ฉันทุ่มเทความไว้ใจแต่เค้ากลับใส่ร้ายฉันต่อหน้าทุกคนอย่างไม่น่าเชื่อ ... ฉันจดจำและเป็นประสบการณ์ว่าจะไม่ไว้ใจใครง่ายๆอีกและจะเลือกทุ่มเทแต่กับเพื่อนที่ดีเท่านั้น

หลังจากนั้นชีวิตฉันก็เริ่มเปลี่ยนไป ฉันไม่อยากเจอใครเพราะกลัวคำพูด ฉันไม่ตอบโต้ เพราะฉันตัวคนเดียว พอเค้าเห็นฉันไม่สู้ เค้าก็ยิ่งได้ใจ เห็นฉันไม่เถียงก็ยิ่งเอาใหญ่ ฉันร้องไห้กับแม่ทุกวันเพราะไม่รู้จะทำยังไง ต้องเจอเพื่อนกลุ่มนี้ทุกวัน เพื่อนที่ดีก็มี แต่เค้าไม่ได้ออกตัวที่จะช่วยเหลือฉัน หรือปกป้องฉัน เค้าได้แต่เข้าใจฉันและอยู่เงียบๆ... ฉันเคยคิดว่าฉันแย่จริงๆ ทำให้เพื่อนไม่พอใจ ฉันปรับตัวตามที่เพื่อนๆด่า (เพื่อนที่เป็นหัวโจกในการสร้างกลุ่มด่าคือเพื่อนผู้ชาย - -) ฉันปรับทุกอย่างเค้าก็ไม่พอใจจนฉันเริ่มไม่เข้าใจว่าฉันกำลังทำไปเพื่ออะไร จนเริ่มรุ้สึกว่าเพื่อน มหาวิทยาลัย โหดร้ายจัง

ต่อมาฉันมีปัญหาที่บ้านอย่างหนัก... มีภาวะเครียดตั้งแต่เด็กๆ พ่อฉันเสียชีวิต แม่ฉันไม่ค่อยมีสตินักเพราะว่าเสียพ่อไป เค้าก็จะไม่ค่อยยิ้ม พี่ชายดี คอยเข้าใจ แต่ความจนทำให้บ้านของฉันมีปัญหา... พอไม่มีตังค์พี่ก็เครียด แม่ก็เครียด ทำให้เค้าสองคนมักทะเลาะกัน ฉันก็เครียดแต่ไม่อยากให้มันแย่ไปกว่านี้ ฉันเลือกที่จะเก็บ เป็นแบบนี้ประจำ ฉันเคยมีเงิน 100 บาทต่อ 1 อาทิตย์ กินข้าว 3 คน ต้องไม่เรียน ทานแต่มาม่า ใส่น้ำเยอะๆให้อิ่มหรอเลือกรสเผ็ดๆเพื่อให้อิ่มน้ำ นอนทั้งวันจะได้ไม่รู้สึกหิว ตื่นมาทานแค่วันละมื้อ... มันแย่ค่ะ ฉันก็พยายามหางาน แต่ทำงานก็ต้องมีค่ารถไปทำ บางทีก็สับสน


ตอนนี้ฉันเป็นหนี้อยู่ค่อนข้างเยอะ แม่แก่ลง พี่ชายต้องรับผิดชอบอีกครอบครัว ฉันกำลังโต ภาระทุกอย่างตกที่ฉัน

ความหวังอยู่ที่ฉัน.... ความเครียดเกิด

เมื่อปีที่แล้ว ฉันถูกรุ่นพี่ พยายามข่มขืน...(แต่ไม่สำเร็จ และก็ได้ทำเรื่องแจ้งอธิการอาจารย์และกราบขอขมาแม่เรียบร้อย) มันค่อนข้างรุนแรงกับใจฉันเพราะเป็นรุ่นพี่ที่ฉันเชื่อใจ มิหนำซ้ำแฟนพี่เค้าคนนั้นยังโทรมาต่อว่าฉันหาว่าเป็นกิ้กกันเมื่อไร ฉันสภาพจิตใจแย่หนัก นี่เป็นจุดชนวนที่ทำให้ฉันเป็นโรคซึมเศร้า


เพราะเริ่มมีความคิดอยากตาาย คุณแม่เลยส่งไปหาจิตแพทย์ รักษามาเกือบปีแล้วค่ะ ยังไม่ดีขึ้น แต่ก็พอมีความหวัง...

หวังว่าตัวเองจะเข้มแข็งและอดทนได้เหมือนเดิม ฉันพยายามมองชีวิตคนที่แย่กว่าเพื่อเป็นกำลังใจ แต่ในยามที่สติหลุดฉันก็หมดหวังอย่างน่าอาย กลายเป็นบ้า ร้องไห้ฟูมฟาย โวยวาย ทำร้ายตัวเอง... ฉันเสียใจค่ะ เสียใจมาก

ตอนนี้ฉันต้องดรอปเรียนเพราะไม่สามารถสู้ได้ แต่ฉันมีความตั้งใจที่จะเข้มแข้งและบำบัดตัวเองให้หาย ฉันคงเรียนจบช้า ฉันคงเดินช้ากว่าเพื่อน ฉัน...เหนื่อยจังเลยค่ะเพื่อนๆ ฉันหวังว่าเพื่อนๆจะเข้าใจและเป็นกำลังใจให้ฉันด้วยนะคะ ...





ถ้าใครที่กำลังท้อแท้ หมดหวัง ก็มาสู้ไปด้วยกันนะคะ ฉันจะไม่เอาปัญหาของฉันเปรียบเทียบกับใครเพราะทุกคนต่างเจอปัญหาต่างกัน ไม่มีอะไรตัดสินได้ว่าใครหนักกว่าใคร

แต่สู้ไปด้วยกันนะคะ... ฉันสัญญาว่าฉันจะทำให้ตัวเองหายดี และฉันจะเข้มแข็ง ส้ไปด้วยกันนะคะทุกคน

ถ้าฉันหายเมื่อไรจะมาตั้งกระทู้... บอกเล่าวิธีการหรือแง่คิดดีๆนะคะ สัญญาว่าจะต้องทำกระทู้นั้นให้ได้

ฉันจะพยายาม.... สู้ด้วยกันค่ะ