คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อประมาณเดือนพฤษภา ผมโดนรถชนครับ ชนแรงด้วยถึงขนาดเดินไม่ได้ไปเดินเศษๆ ถ้าเดินเลือดก็จะไหลทันที ละปวดมากๆ
แต่ที่มันแย่กว่านั้นคือคนที่ชนผม เป็นลุงแก่ๆเป็นป้าแล้วก็เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงภาพที่ผมเห็นสุดท้ายคือลุงกำลังพุ่งเข้ามา ใน ขณะที่ผมเดินไปหน้าบ้านเพื่อน เรื่องเกิดในหมู่บ้านครับ ผมรู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงเพื่อนผมเรียก....แต่ที่แปลกคือผมกลับมองไม่เห็นอะไรเลยเสียงมันก้องๆอยู่ในหัว แต่คือลืมตามาความรู้สึกเหมือนแสงแทงตา เหมือนเงยหน้ามองสู้พระอาทิตย์แบบนั้น ผมหลับตาละตั้งสติให้ได้มากที่สุด ตอนนั้นแว้บแรกมันรู้สึกเจ็บมากจนผมเผลอร้องออกมา เพราะรถมอไซกำลังทับผมอยู่ในขนาดที่ลุงคนนั้นนอนอยู่บนมอไซ (อันนี้เพื่อนผมเล่าให้ฟัง) จากนั้นก็มีคนมาช่วยเต็มไปหมดผมลืมตาอีกครั้งตอนนี้ความเจ็บที่มาตะกี้มันหายไปแล้ว เหมือนมันชาไปหมดแต่พอผมมองเช็คสภาพตัวเอง ก็เห็นว่าไม่น่ามีอะไรหัก ลองขยับๆก็ได้แต่ หลังเท้า กับตาตุ่ม รู้สึกว่ามันถลอกไปจนลึกถึงขนาด แทบเห็นกระดูก..เห็นภาพนี้แทบจะเป็นลม ละก็หัวแตกนิดหน่อย ผมลุกขึ้นมาเดินไป มองตาตัวเล็กก่อนเพราะว่ายังเด็กมากน่าจะซัก2-3ขวบ แต่เพื่อนบอกน้องเค้าไม่เป็นไร  ผมเลยนั่งลงที่พื้น มองเห็นลุงคนนั้นเลือดออกเต็มไปหมด แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรแกเพราะ ในเมื่อแกมาชนผมเองผมจำเป็นต้องรับผิดชอบชีวิตแกด้วยหรอ ผมไม่ค่อยชอบคนแก่ประเภทนี้ซักเท่าไหร่ ผมสงสารลุงป้าที่ลูกหลานทิ้งมากกว่า ส่วนใหญ่ผมเจอลุงๆป้าๆ ไม่มีข้าวกินผมก็ซื้อให้ละให้ตังแกไว้ ส่วนลุงคนนี้เป็นเชื้อจีนหน้าก็จะจีนๆหน่อย ทุกคนในหมู่บ้านรู้ว่าแกขับรถเร็วมาก

และเหมือนสมองเค้าจะเอ๋อๆมั้งผมใช้คำไม่ถูก ลุงคนนี้ขับรถพุ่งเข้าทุ่งหญ้าก็เคยมาแล้ว พุ่งลงแอ่งน้ำก็เคยมาแล้ว หน้าหมู่บ้านผมจะถูกแต่งเป็นคลองละหญ้าสูงๆแต่คลองน้ำไม่ลึกมาก นั้นแหละครับเหตุผลที่ผมไม่คิดจะสนใจลุงคนนี้ในตอนแรก ส่วนป้าคนนั้นก็นอนแอ้งแม้งอยู่ใกล้ๆกัน ซักพักพ่อผมก็วิ่งมาพร้อมแม่และพี่ชายมาดูอาการ ผมพึ่งรู้มาเค้าเป็นห่วงผมมากขนาดนี้ แม่ผมร้องไห้ออกมาเมื่อเห็นแผลที่ขาและหัวผม ตอนนั้นผมกลายเป็นฝ่ายปลอบแม่เหมือนที่แม่ปลอบผมเวลาหกล้มตอนเด็กๆซักพักพี่เข้มพี่เค้าเป็นคนรถของที่บ้านก็ขับรถตู้มาจอดข้างหน้า พ่อถามไม่เป็นไรมากใช่ไม๊ผมบอกว่าก็ทนได้นะไปดูลุงเถอะพ่อผมเลยให้พี่เข้มพาตัวลุงกับป้าไปส่งโรงพยาบาล ส่วนน้องตัวเล็กนั้นวิ่งไปไหนแล้วไม่รู้ ส่วนผมพี่ขับรถพาไปส่งกับแม่ พอถึงโรงบาลก็มีหมอก็เอาเตียงมารับ พาไปตรวจไปเอ็กซเรย์ ทำซีซีสแกน ฉีดยาล้างแผล และหมอคัดค้านการไปพักที่บ้านอย่างเด็ดขาดTTทำให้ต้องนอนโรงพยาบาลไป ที่ผมอยากจะบอกก็คือ คนที่ห่วงเรามากที่สุดคือคนในครอบครัวเราครับ ส่วนเหตุการณ์หลังจากนี้ผมไปอาบน้ำ20นาทีเดียวต่อนะครับ