เรื่องนี้เกิดกับลุงและป้าขายไข่ แกสองคนขับรถเร่ขายไข่ตามหมู่บ้าน เราจะรู้ด้วยเสียงเพลงที่เป็นเอกลักษญ์ของแก
เพลงสรภัญญะ ภาษาอีสาน เราจะเรียกลุงว่าสรภัญญ์ขายไข่ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อลุงกับป้าและลูกแกคนนึง ลูกแกนั่งหลังกระบะเพื่อเวลาพ่อจอดจะได้ขายให้ลูกค้า ส่วนป้านั่งเป็นเพื่อนคนขับวันนี้ขายจนถึง เวลาค่ำมืดก็จะกลับบ้านมาถึงทางกลางทางก็ที่ไม่แสงไฟจากหมู่บ้านและเสาไฟถนนให้ความสว่างมีเพียงไฟหน้ารถ ลูงกับป้าก็เห็นคนยืนอยู่คล้ายจะเป็นชาวนามาเรียกรถ คนสมัยนั่นเค้ามีน้ำใจก็เลยจอด คนๆนั้นก็พูดว่าฉันขอติดรถไปลงหน้าหมู่บ้านข้างหน้าได้มั้ย ลุงเห็นว่าหมู่บ้านก็อีกประมาณ3กิโล คงไม่มีอะไรหรอกก็เลยให้ขึ้นไปนั่งกับลูกชายของลุงที่กระบะตอนนี้ไม่มีไข่แล้ว เงินก็อยู่กับแกส่วนลูกแกก็เป็นหนุ่มกำยำ ไม่เป็นไรหรอก ก็ให้ขึ้นรถ คนๆนั่นเมื่อขึ้นรถกลับไม่พูดจา ลูกแกก็ไม่ได้สนใจพอใกล้ถึงหมู่บ้านป้ามองเห็นลูกแกดูลนลาน กลัวอะไรบางอย่างแล้วก็ทุบกระจกใหญ่  คนๆคนนั้นก็นิ่ง ลุงก็ว่ามันเป็นบ้าอะไรว่ะ ก็ว่าเข้าหมู่บ้านจะจอดอยู่แล้วก็เลยไม่สนใจพอจะเข้าเขตหมู่บ้านคนๆคนนั้นก็กระโดดรถลงไปลุงมองเห็นพอดีที่มองกระจกมองหลังก็เหยียบเบรกสุดขีดจนหัวทิ่มแล้วลงไปดู เห็นลูกชายแกนั่งร้องไห้อยู่มองไปถนนก็ไม่เห็นอะไรเลย พอลูกแกได้สติดีขึ้นก็บอกว่า ตอนพ่อจอดเค้านอนหลับรู้สึกตัวอีกครั้งก็พ่ออกรถ คิดว่าพ่อจอดฉี่ เพราะก็ไม่เห็นมีอะไร แต่พอเค้ามองไปข้างทางแล้วมองกลับเข้ามาในรถก็เห็นร่างคนไร้หัว นั่งอยู่เค้าพยายามบอกให้พ่อจอดรถแต่พ่อกลับไม่จอดเค้ากลัวมากจนฉี่แตก ถ้าเป็นคนถึงไหนถึงกันแต่นี่ไม่ใช่คนนี่สิ แต่พอจะเข้าเขตหมู่บ้านร่างนั้นก็ดิ้นเหมือนร้อนแล้วก็กระโดดลงไปเลย....คงเข้าหมู่บ้านไม่ได้...ใครกันนะที่ขึ้นรถมาแต่ไม่รู้ดีแล้วล่ะ