ความจริงแล้วความรักเป็นเหมือนมารที่ทำให้ไปสู่นิพพานรึเปล่าครับ
-------------------------------------  ถ้านำมาใช้ ให้เห็นความจริง(ความพลัดพลาก ความตาย เป็นธรรมดาของชีวิต)  ก็ไปสุ่นิพพานได้ครับ
    

ผมเลิกกับแฟนมาได้สักพักนึงแล้วก็เลยกลับมาพึ่งธรรมะอีกครั้ง(ก่อนหน้านี้เคยเลิกก็พึ่งธรรมะ)
--------------------------------- ดี แล้วครับ

ผมก็รู้นะว่าการที่จะปล่อยวางอะไรได้มันต้องไม่คิดว่าเขาเป็นของเรา ไม่ใช่เจ้าของเขา
----------------------------------- สิ่งสำคัญที่สุด ที่เราควรรุ้ว่าไม่ใช่ของเรา  และเมื่อเราพิจารณาแล้วจะทำให้เราพ้นจากทุกข์คือ กายและจิตของเราเอง (เมื่อเราเห็น กายหรือจิต เกิดดับอยู่ตลอดเวลา  ก็รู้ว่าสิ่งที่เกิดดับอยุ่ตลอดเวลานั้น ไม่มีความคงทนเพียงพอที่จะถือว่าเป้นตัวตนได้เลย  เมื่อเห็น รุ้เช่นนี้แล้ว  จิตก็ปล่อยวางความยึดถือที่ผิด(ว่ามีตัวตน)  จิตโน้มไปสัมผัสกับความสงบสันติ(นิพพาน))

แต่ว่าพอมีความรัก(ทั้งๆที่มันก็ห้ามให้มียากเหลือเกิน)มันกลับมีอารมณ์มากมาย
---------------------------------------- คนอายุน้อย ฮอร์โมนเพศมาก  ก็เป็นอย่างนี้ส่วนมาก  อายุมากขึ้นก็จะสงบ และรู้ความจริงมาขั้นว่า ความรักไม่ใช่สิ่งมั่นคง แน่นอน ในความรุ้สึกของเรา

ผมอ่านจากเว็บบอร์ดบางแห่ง บางทีเขาก็สวดมนต์แล้วตอนจบก็อธิฐานให้แฟนกลับมา
------------------------------------  ขอได้   แต่ได้หรือไม่   รับรองไม่ได้  แล้วแต่กรรมและจิตใจเขา

อาจจะขอดลบันดาลให้กลับมาคู่กันถ้ายังมีความรักยังมีกรรมต่อกัน แต่ถ้าหมดเวรหมดกรรมก็ขอให้อโหสิกรรม
----------------------------------  เราไม่รู้ได้  ไม่ต้องไปสนใจ    สร้างตัว สร้างฐานะ  ทำสิ่งที่ดี   ให้พบสิ่งที่ดี

ทุกท่านคิดว่ามันเป็นไปได้มั้ยครับ แล้วการทำแบบนี้มันยิ่งทำให้เรายึดติดรึเปล่า
------------------------------------ การมีความรัก คือการไม่รู้ว่า ไม่มีตัวตนของตน  จึงทำสิ่งที่ คิดว่าเป็นตน พอใจ
                                              ก็ยึดติดมากขึ้น     เมื่อรู้มากขึ้น อารมณ์ลดลง ก็จะค่อยๆรุ้ความจริง