ปกติไม่ค่อยดูเมะแนวดนตรีเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้ให้ผ่านฉลุย แถมประทับใจมากๆด้วย

ตัวละครหลักทั้ง 5 คนซึ่งต่างคนก็มีความฝันเป็นของตัวเอง แต่อยู่ๆก็มาจับพลัดจับพลูต้องให้มาร่วมชะตากรรมเดียวกัน(ฮา) โดยที่แต่ละคนก็ต้องช่วยเหลือ ให้กำลังใจกัน ในขณะที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคมากมายทั้งทางครอบครัว โรงเรียน เพื่อน ฯลฯ

เรื่องนี้แอบคล้าย Sakurasou ที่ว่าด้วยการพยายามเพื่อความฝันของตัวเอง แต่เรื่องนี้ค่อนข้างจะมีประเด็นเรื่องอุปสรรคมากกว่า เพราะแต่ละคนต่างมีอุปสรรคและปมในใจอย่างเห็นได้ชัด;
- ซาวะที่อยากจะเป็นนักแข่งม้าแต่ก็โดนพ่อคัดค้าน
- ไทจิที่พยายามจะเป็นนักแบตฯให้ได้ถึงแม้จะเหลือแค่คนเดียวในชมรมก็ตาม
- วาคานะที่เลิกสนใจดนตรีเพราะว่าสูญเสียคุณแม่ไป
- โคนัตสึที่ทำพลาดแค่ครั้งเดียว ถึงจะพยายามแค่ไหนก็ไม่ได้โอกาสอีก
- วีนที่พยายามจะส่งจดหมายหาเพื่อน และยังรอคอยว่าจดหมายตอบกลับจะมาถึง ถึงแม้ว่าเพื่อนจะย้ายที่อยู่แล้วก็ตาม

แต่ละคนต่างมีจุดมุ่งหมายของตนเอง(มีวาคานะที่พึ่งจะค้นพบสิ่งที่ตัวเองอยากเป็นในภายหลัง) ซึ่งความพยายาม มิตรภาพของเพื่อนๆในเรื่องนี่ทำให้ผมประทับใจมากๆ โดยเฉพาะตอนของซาวะที่แม่ของซาวะมาพูดกับซาวะภายหลังว่า"ถึงอย่างไร พ่อเค้าก็เห็นลูกเป็นสิ่งสำคัญอยู่เสมอ" จากตอนแรกที่คัดค้านจะไม่ให้เป็นนักขี่ม้า กลับไปโทรขอร้องทางคนจัดแข่งเองว่าขอให้เข้าร่วมด้วย ซึ่งดูแล้วผิดวิสัยจากตอนแรกๆมาก

เรื่องนี้กระจายบทแต่ละคนกันค่อนข้างจะดี แต่ตัวละครที่ผมชอบมากที่สุดกลับเป็นโคนัตสึ เพราะว่าเธอเป็นคนที่แสดงออกถึงความพยายามมากๆไม่ว่าจะทำเรื่องอะไรก็ตาม(ถึงแม้จะมีความคิดตื้นๆ ดูเด็กๆ ต้องให้ถูกกระตุ้นหน่อยก็เถอะ) และเธอยังเป็นคนชักชวนทุกคนให้จัดงานวัฒนธรรมในโรงเรียนอีกด้วย และด้วยความพยายามของเธอ สุดท้ายรองครูใหญ่ก็ขอขึ้นแสดงพร้อมกับเธอด้วยในฐานะคอนดักเตอร์ เป็นตัวอย่างของความพยายามจริงๆ รองลงมาก็ซายะกับวาคานะ ส่วนหนุ่มสองคนนั้นบทดูน้อยไปหน่อยแต่ก็เป็นตัวละครที่มีมิติพอสมควรเช่นกัน

ถึงผมจะชอบโคนัตสึที่สุด แต่คนอื่นๆผมก็ชอบไม่แพ้กันนะ แต่ละคนก็ต่างมีจุดมุ่งหมายที่ชัดเจนซึ่งสุดท้ายก็สำเร็จ ดูจบแล้วบอกได้ว่ามันอิ่มความรู้สึก บวกประทับใจแอบน้ำซึมจริงๆ ที่สำคัญคือมีคำพูดหลายคำที่เป็นแรงกระตุ้นให้ตัวเราอย่างดีทีเดียว โดยเฉพาะที่ว่าเราต้องมีใจรักสิ่งนั้น เราถึงจะทำได้ดีและสำเร็จงดงาม

และสุดท้าย...."แค่โดนคนใหญ่โตกว่าสั่งมา ก็ยอมทำตามทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งนั้นมันผิด ชั้นไม่อยากเป็นผู้ใหญ่ที่น่าสมเพชแบบนั้นหรอก!" คำพูดนี้มันโดนใจจริงๆครับ