เราไม่เข้าใจความรุ้สึกเลยจริงๆ ว่าทำไมอยู่ๆก็รุ้สึกเคว้งคว้างเหงาอยากมีคนอยุ่ข้างๆท้อแท้เหนื่อยล้าเบื่อหน่ายอยากจะร้องให้บางเวลาทั้งๆที่ไม่ได้อยุ่คนเดียวแต่รุ้สึกเหมือนว่าทุกอย่างมันมีแต่ความว่างป่าวอ

๏~ แล้วลบออกสิ้นซากจากดวงจิต จบความคิดมากเรื่องเปลืองสมอง พินิจดูจนรู้แจ้งด้วยไตร่ตรอง เพียงละอองอารมณ์ที่จมไป ... เท่านี้จริงๆ

ดวงกมล คนดี ที่คิดถึงเฝ้ารำพึง รำพัน ใฝ่ฝันหามองกระถาง ว่างเปล่า เหงาอุราหน่ายจะคว้า มาใส่ ให้เปลืองดิน"ดงดอกไม้ ในสวน รัญจวนจิตเพลิดเพลินพิศ พยอม ดมดอมกลิ่นผุดความรัก รุมเร้า เหล่าภุมรินทร์ว่อนผ

บางทีตัวกูก็เหนื่อย ก็ล้า เกินไปนะ  ใช้ชีวิต มากเกินไปนะ เมื่อไรจะได้ มีความสุขจริงๆ ซักที เศร้า  เหนื่อย ท้อ สิ้นหวง หมดแรง

ออกกำลังกายแล้วก็ไม่ได้หาย นอกก็พักผ่อน 8 ชั่วโมงแต่หลับไม่ค่อยสนิทมาก อาหารก็กินครบทุกมื้อ มีคำแนะนำไหมนะครับ ปกติเป็นคนเครียดง่าย มีเรื่องวิตกบ่อย ไม่รู้เกี่ยวด้วยไหม