ดวงกมล คนดี ที่คิดถึง
เฝ้ารำพึง รำพัน ใฝ่ฝันหา
มองกระถาง ว่างเปล่า เหงาอุรา
หน่ายจะคว้า มาใส่ ให้เปลืองดิน
"
ดงดอกไม้ ในสวน รัญจวนจิต
เพลิดเพลินพิศ พยอม ดมดอมกลิ่น
ผุดความรัก รุมเร้า เหล่าภุมรินทร์
ว่อนผกผิน รุมล้อม ห้อมสุคนธ์
""
กระถางเปล่า ไร้ดิน สิ้นสง่า
ไม่เหลือค่า สักนิด ติดรอยหม่น
วางบนแคร่ เรือนไม้ คล้ายอดทน
รองรับฝน สาดใส่ ไอแดดคลำ
"""
กระถางไร้ ไม้ปัก มักถูกหน่าย
แดดกล้ำกลาย ฝนลม พัดล้มคว่ำ
กระถางไร้ ไม้ปลูก ไม่ถูกจำ
ผจญกรรม ตามมี ตามเกิดเอย ..
""""
**** กระถางเปล่า ****