ผมขอเกรินเล็กน้อย ผมอายุก็ย่างเข้าสามสิบสองแล้วครับ ปัจจุบันหน้าที่การงานก็พอไปได้ ทำงานในเมืองใหญ่แสนซิวีไลซ์ มีทุกอย่าง มีรถยนต์ที่พ่อแม่ให้ขับ(เพราะรถกำลังจะเสีย) มีครอบครัวที่อบอุ่น พ่อแม่ไม่ได้ทะเลาะวิวาท (อาจมีปากเสียงนิดหน่อยตามประสา) มีเพื่อนหลากหลาย มีเงินเดือนที่ไม่มากแต่ไม่น้อยพอเลี้ยงตัวเองได้ องค์กรที่ทำงานก็มีแต่คนดีๆอยู่รอบกาย แต่ปัญหาที่ผมเจอคือผมรู้สึกว่าผมคาดหวังกับทุกสิ่งในชีวิต และสร้างความกดดันในตัวเอง พร้อมกฏเกณฑ์ต่างๆที่สร้างขึ้น  ผมเป็นคนชอบความสมบูรณ์แบบ ผมมีหลายอย่างและอยากจะมีอีกเรื่อยๆ

แต่ชีวิตในช่วงนี้ผมเจอปัญหาจุกจิกหลายเรื่องครับ

> เพื่อน  ผมจบป.โทมาก็ปีกว่าๆครับ ตอนนี้ทุกคนก็ยังคงติดต่อกันบ้าง แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปคือ ทุกคนดิ้นรนเพื่อให้มีเงินในกระเป๋าเยอะๆ เพื่อนผมหลายคนเล่นหุ้นครับ ได้บ้าง เสียบ้าง (ถือว่าเยอะเลยครับ) ผมบอกตรงๆ ผมเป็นคนไม่ชอบเสี่ยงการลงทุนอะไรขนาดนั้น ช่วงนี้เพื่อนสนิทผมคนหนึ่งก็ชอบเล่นหุ้นมาก บางครั้งผมก็ไร้สาระบ้าง อินดี้บ้างตามภาษา เพื่อนผมคนนี้กลับพูดด่ากลับมาแรงๆ บางทีผมอาจจะคิดอะไรมากไป แต่บ่อยๆชักเริ่มแปลกใจ พูดอะไรก็เหมือนขัดไปหมด ยอมรับว่าเราทำงานในบริษัทบางทีมันก็อ้างว้างนะ เพราะเราคงไม่ได้เปิดเผยทุกอย่างให้เพื่อนร่วมงานฟังเหมือนเพื่อนที่เรียนด้วยกันมา และเพื่อนอีกหลายคนหลังเรียนจบ เขากลับกลายหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว ธาตุแท้คนลึกๆก็เปิดเผยหลังเรียนจบ พูดตามตรงผมก็แคร์ความรู้สึกคนอื่นบ้างนะ ผมจะตัดใจและตึตัวออกห่างจากเพื่อนอย่างไรดี

> งาน เรื่องนี้ยอมรับว่า วัยผมเป็นวัยที่ท้าทายอะไรใหม่ๆทีเดียว เพราะได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ เรื่องที่ผมกลุ้มใจมากคือปัจจุบันอายุผมขนาดนี้ยังเป็นแค่ระดับพนักงาน (แต่เงินเดือนสูง) เท่านั้นยังไม่ได้บริหารอะไรมาก ผมรู้สึกถูกเพื่อน(จากป.ตรีและคนอื่นๆ) กดดันในลักษณะของตำแหน่งหน้าที่ว่าอายุขนาดนี้ควรอยู่ตำแหน่งที่สูงขึ้น บางครั้งความสุขในการทำงานก็ลดลงไปเยอะมาก ยอมรับว่าเงินเดือนเราไม่พอเลี้ยงดูพ่อแม่เราเลย และเราคาดหวังอะไรหลายๆอย่างจากงานที่เราทำ เช่น ถ้าเราทำสำเร็จ (หาลูกค้าใหม่ได้สำเร็จ ปรับปรุงระบบ) จะได้เลื่อนตำแหน่งและเงินเดือนให้ที่บ้านได้สบาย ฯลฯ มันทำให้เราเครียดอย่างบอกไม่ถูก ครั้นจะไปหางานที่ใหม่ (ตอนนี้หาอยู่ที่เงินเดือนดีกว่า) ผมก็กลัวจะเจอเรื่องแย่ๆในองค์กรที่ใหม่อีก และที่สำคัญอีกประการคือ ผมค้นหาตนเองไม่เจอว่าชอบอะไรกันแน่ สิ่งที่ชอบมันไม่ได้ตอบสนองปากท้องที่ดีและอยู่ไม่รอดในสังคม

> แฟน ด้วยวัยผม ก็ควรจะมีใครสักคนเหมือนคนอื่นๆ แต่ผมไม่มีครับเพราะตลอดระยะเวลาที่เรียนจบผมตั้งใจเรียนและศึกษาอะไรเพิ่มเติมและทำงานงกๆอย่างเดียว บางครั้งเราถูกเพื่อนร่วมชั้นเรียน เพื่อนร่วมงาน กดดันความรู้สึกเราลึกๆว่า วัยอย่างเราถ้าไม่มีแฟนก็คงไม่ต้องหาแล้ว อะไรประมาณนี้ เราแคร์ความรู้สึกคนอื่นๆมากไปอีกแล้ว ถูกไหมครับ สาเหตุที่ผมไม่มีแฟนเพราะว่าผมรู้ดีว่าผมยังเลี้ยงครอบครัว ตนเองไม่ได้เลย (ไม่ได้ทำธุรกิจอื่น) แล้วเราจะมีเวลาและปัญญาเลี้ยงดูแฟนอีกหรือ จริงอยู่ความรักมันก็ไม่ได้แลกเป็นเงินเสมอ แต่การทุ่มเทแรงกาย แรงใจ และแรงเงินบางส่วนมันก็เป็นส่วนประกอบที่สำคัญเหมือนกันนะ อีกทั้งผมก็คาดหวังในตัวแฟนมากนะ ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวที่โอเค หน้าที่การงาน ทัศนคติ ฯลฯ

> ครอบครัว ที่บ้านผมทำธุรกิจครับ แต่ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี แถมธุรกิจที่บ้านไม่ได้เป็นที่ต้องการในตลาดมากนัก (ตรงนี้ไม่ขอเปิดเผยว่าคืออะไร) จึงลุ่มๆดอนๆ พี่ชายผมสองคนก็แต่งงานมีลูกแล้ว แต่เลี้ยงดูครอบครัวตนเองและพ่อแม่ไม่ได้เลย ทุกวันนี้ยังกู้หนี้ยืมเงินอยู่เลย ถ้าไม่มีพ่อแม่ผมค้ำชูก็อาจจะพับเสื่อไปนานแล้ว พ่อแม่ผลักดันให้ผมจบโทเพราะว่าไม่อยากให้มาจมปลักกับธุรกิจที่บ้านที่ล่อแล่ทุกๆวัน บางครั้งการฟังคำพูดเรื่องที่บ้านทุกวัน มันก็กัดกร่อนจิตใจเราลงไปมาก

โดยสรุป ความรู้สึกแย่ๆที่เกิดขึ้นมาที่ผมเล่า มันกัดกร่อนความนับถือตนเองลงไปมาก รู้สึกทุกข์ รู้สึกอยากมีอยากเป็น ผมไม่เคยเกิดความรู้สึกแบบนี้มาก่อนไม่รู้ว่าวัยที่เรากำลังจะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวหรือสภาพแวดล้อม ผมคาดหวังกับความสำเร็จ เงินทองและความสุขมาก ผมควรทำอย่างไรดีที่จะ ลด ละ ปรับเปลี่ยนในเรื่องพวกนี้