ขอแชร์เรื่องราวของตัวเองนะคะเผื่อเพื่อนๆจะได้แลกเปลี่ยนเรื่องราวกันเรากับแฟนคบกันมาสองปีกว่า  เรารักกันมากจริงๆค่ะแต่ในระหว่างทางเรามีปัญหากันมาตลอด ซึ่งเราสองคนต่างเหนื่อยแต่ต้องอดทนเพราะด้วยคำว่ารักค่ะโดยส่วนตัวเราขอบอกเลยว่าตั้งแต่เกิดมาในชีวิต เราไม่เคยรักใคร ยอมใครเปลี่ยนตัวเองเพื่อใครขนาดนี้เลยค่ะ เค้าเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ จนเราคิดว่าไม่สามารถมีใครจะดีได้เท่านี้อีกแล้ว เค้าเป็นคนนิ่งๆเงียบๆ ไม่เจ้าชู้ ดูแลดี ร่วมทุกข์ร่วมสุขเสียสละเพื่อเรา ยอมเหนื่อยยอมเจ็บเพื่อเรามาตลอด  จนเรารักเค้าสุดหัวใจเค้าเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงหลายๆคนคงเบื่อ เพราะเค้าปากไม่หวาน เอาใจไม่เก่งแต่สำหรับเราแล้ว เค้าคือผู้ชายที่เราใฝ่ฝัน และเราคิดไว้ว่าเค้าคือคนสุดท้ายก่อนอื่นต้องบอกก่นว่าเราร้ายมาก เริ่มต้นกับเค้าไม่ค่อยดี ทดสอบเค้าสารพัดเพื่อต้องการรู้ว่าเค้ารักเรามากจริงๆมั้ย  แต่บททดสอบของเราทำให้เราเจ็บถึงทุกวันนี้เพราะเค้าเจ็บจนฝังใจ และความรักเค้าที่มีต่อเราเริ่มหมดลงเรารักเค้า เราอยากทำดีเพื่อเค้า  นี่คือสิ่งที่เราคิด  แต่เราไม่เคยทำดีกับเค้าได้จริงๆเลยเราว่าคงเป็นเพราะสันดานของเราที่เสียมากแต่เรายอมรับนะ  ตอนนี้เราปรับปรุงตัวแล้ว  เค้าก็คงจะเห็นว่าเราดีขึ้นแต่การทำดีไม่ได้หมายความว่าจะได้ความรักคืนมาตอนนี้เราเสียใจมาก เค้าอยากเลิกกับเรา เราจะทำยังไงเค้าก็ไม่เหมือนเดิมเค้าก็เสียใจเหมือนกันที่ไม่สามารถเหมือนเดิมกับเราได้เราเข้าใจเค้านะ ความรู้สึกที่เสียไปแล้ว จะเอาช้างไปฉุดก็คงไม่กลับมาแต่เราเจ็บ เราไม่สามารถอยู่คนเดียวได้ ด้วยความที่เค้ารักเราอยู่น้อยนิด  และยังเป็นห่วง เค้าจะกลับมาคบเราเสมอ เมื่อเราง้อ เมื่อเราร้องไห้  เราบอกก่อนเลยเราเป็นผู้หญิ่งที่หยิ่งในศักดิ์ศรีมาก ไม่เคยง้อใครแต่เรายอมง้อเค้าคนเดียวยอมจนพ่อแม่ ไม่ไหวกะเรา เราทำตัวไม่มีค่า ไม่มีศักดิ์ศรีเลยเราเสียใจ ที่ทำให้พ่อและแม่เสียใจ เราเลือกที่ตะไม่บอก  แต่พ่อแม่ก็รู้จนได้เพราะเห็นอาการเรา  ยอมรับค่ะ ว่าสาหัสล่าสุดเรารั้งเค้ากลับมา ละเราตั้งสติอีกครั้ง ยิ่งคบไปก็ยิ่งเจ็บ  ไม่มีใครมีความสุขเรามีนัดกันจะไปเที่ยว ซึ่งตอนนี้เรายังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะไปดีมั้ย ไปเพื่ออะไรตอนแรกเราตั้งใจว่าจะขอทำดีกับเค้าสักครั้ง จะได้ไม่มีไรติดค้างกันและจะไม่หวังให้เค้ากลับมารักแต่เชื่อมั้ยว่าลึกๆมันยังหวัง ขอให้เค้ารัก ไม่เหมือนเดิมก็ไม่เป็นไรเลยเป็นเหตุผลที่เรามานั่งคิด ว่าจะไปดีมั้ยแฟนเราจะพาเราไป ภูกระดึง เราคิดนะ เค้าอยากเจอเรา เค้ามีเยื่อใยเรารู้ว่าเค้ารู้สึกยังไง  แต่มันทำให้เราตัดเค้าไม่ขาดเราควรไปดีมั้ย  เราควรรักตัวเองมั้ย  ถ้าเรารักตัวเองเราไม่สมควรไปใช่มั้ยคะความรักเราถ้ามองรอบตัวมันราบรื่น  ผู้ใหญ่ต่างฝ่ายต่างดี  ปัญหาภายนอกเรื่องอื่นไม่มีปัญหาเลยบ เรื่องเงิน เรื่องงาน เรื่องนอกใจมีแต่ปัญหาเก่าๆ ที่เค้าลืมไม่ได้ จะสั่งให้เค้าลืมให้เค้าปล่อยวางมันก็ดูเห็นแก่ตัวเกินไปเราสมควรปล่อยเค้าไปในทางที่ดี เจอคนที่ดีกว่าใช่มั้ยคะกอดแน่นแค่ไหนสักวันก็ต้องปล่อยใช่มั้ยคะชีวิตเราก็ต้องเดินไปข้างหน้าใช่มั้ยคะขอเพื่อนๆที่มีประสบการณ์ช่วยแนะนำหน่อยค่ะเราทรมานจริงๆ ขออภัยที่พิมพ์ตกๆหล่นๆเพราะนัางพิมพ์บนรถ ขอบคุณค่ะ