ผมเกิดอาการซึมเศร้าจากที่ผู้หญิงหลอกซ้ำๆ โดนดูถูก เลิกมองไลน์เขา เฟสเขาก็ดีขึ้น ต้องหยุดเล่นไลน์ เฟสเพราะเพื่อนร่วมงานไปพักใหญ่ แต่อาการยังไม่หายขาดเลยไม่รู้จะทำไง คนก็เหมือนไม่เข้าใจว่าเราเป็น แล้วเหมือนมีอาการหลงผิดคิดว่าคนอื่นว่าผม ทั้งที่เขาพูดลอยๆตลอดในเฟสบุ๊ค ไลน์ จนไปตอบโต้ข้อความคนที่ทำงาน จากนั้นก็มีความคิดแง่ลบที่ว่าไม่อยากเป็นคนดี แล้วก็ไปพูดเผยความในใจลึกๆที่ไม่ดีออกไป คนก็เริ่มเกลียด ไม่เข้าใจ ความสัมพันธ์ร้าวฉานอย่างรุนแรง ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่ารู้สึกว่าทุกคนเกลียดแต่บางคนก็เหมือนไม่เกลียด หยุดคิดไม่ได้เวลาตื่นก็บังคับไม่ได้ต้องนอนตลอดเวลา ตอนนี้ความคิดอัตโนมัติหายไปแล้ว เวลาพอไปทำงานรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า มองแต่นาฬิกาไม่อยากไปทำงาน พอไปทำงาน ก็ดันไปแคร์คนที่เขาเกลียดรอบๆ เหมือนเเคร์สิ่งรอบข้างทุกอย่างเหมือนจะเป็นบ้า พึ่งเข้าใจความรู้สึกเพลง ทะเลใจ ของคาราบาวขึ้นมาเลย ทนไม่ไหวลาออกแบบไม่คิด ออกมาตกงาน จะไปทำงานที่ใหม่ก็วิตกกังวลโน่นนี่ไปหมด อายุก็มากกลัวเขาไม่รับ อยากได้งานดีๆที่เงินดีๆ แต่ก็รู้สึกตัวเองไม่มีความสามารถอะไรเลย ชอบไปอ่านบทความแง่ลบบ่อย พักนี้ก็ไปดูแต่ข่าวโรคซึมเศร้า ฆ๋าตัวตาย กลัวแรงกดดัน เป็นคนเซ็นซิทีฟเวลาเจ็บทางกายแทบไม่ร้องไห้ แต่กระทบเทือนทางจิตใจเรื่องคำพูด หรืออะไรนิดเดียวจะร้องไห้ง่ายมาก ตอนนี้รู้สึกเป็นภาระ เครียด อยากได้งานดีๆไม่ให้ใครมาดูถูกอีก แต่เราก็มีความสามารถแค่นั้น ไปฝึกงานมาที่หนึ่ง เขาบอกว่าทำไม่ได้ให้ไปลาออกวันจันทร์ เครียดจนร้องไห้อ๊วกออกมา เพราะเป็นงานที่ใช้ตัวเลขซึ่งไม่เก่งเลย หารยังไม่ผ่าน ยิ่งเรียนยิ่งเครียดจนทนไม่ไหวพอเขาบอกแบบนั้นก็ออก ฐานะทางบ้านกำลังวิกฤติอย่างมาก คิดถึงรายจ่ายก็เครียดอีก พอไปสมัครงานตำแหน่งที่อยากทำก็ไม่ผ่าน ไปดูในตำแหน่งงานว่างก็ไม่มีอะไรที่พอจะทำได้เลย หวั่นวิตก กังวล คิดมาก เครียด เหมือนชีวิตผิดเพี้ยนยังไงไม่รู้ครับ อ่านธรรมมะก็ไม่ค่อยแก้ได้เลย ไปหาหมอเขาบอกให้ทำ cbt แต่ไม่มีเงินเลยไม่ได้ไป อยากเปลี่ยนความคิดแง่ลบให้ได้แต่มันก็คิดวนไปมาอีก ไม่อยากเป็นแต่ทำไมเป็นแบบนั้นไม่รู้ เวลาคนบอกคิดมากก็จะโกรธ เหมือนเขาไม่เข้าใจ ผมไม่อยากเป็นแบบนี้ ผมชอบงานเก่ามากแต่ไม่อยากกลับไป ไม่รู้ทำเป็นแบบนั้นไปได้ขนาดตัวเองยังไม่เข้าใจ ถ้าผมอยู่ตัวคนเดียวไม่มีพ่อแม่ก็ไม่รู้เป็นไงบ้าง เหมือนผมต้องพึ่งคนอื่นทางใจรึเปล่าอยากหาย มีแต่คนบอกเปลี่ยไปมากยังกับคนละคน ขนาดพ่อแม่ คนที่ทำงานยังมองออกทางสีหน้า ผมทรมานตอนอยู่ที่ทำงาน ตอนนี้หมกมุ่นแปลก ชอบดูอะไรแง่ลบ คิดอะไรแง่ลบ เวลาเจอแสงสลัวๆใจมันจะไปยังไงไม่รู้ ชอบเหม่อแปลก ผมไม่อยากให้เพื่อนรำคาญแต่ก็ห้ามไม่ได้