พอดีอ่านกระทู้แนวนี้แล้วเกิดความสนใจอยากจะแชร์ประสบการณ์ของตัวเองบ้าง เลยอยากจะเล่าเป็นเรื่องเป็นราวหน่อย
เพราะผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยนอกจากคนที่สนิทจริงๆ เรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเองมาทั้งชีวิต กลัวว่าเล่าให้ใครฟังเดี๋ยวเขาจะหาว่าโกหก
จึงเก็บงำมาตลอด แต่ไหนๆก็มีคนอื่นที่ค่อนข้างคล้ายผมหลายคน จึงตัดสินใจมาแชร์บ้างในนี้เพื่อให้เพื่อนๆช่วยบอกหน่อยว่า
คนอย่างผมนี่เหมือนพวกซิกเซ้นส์ในหนังรึเปล่า
ตอนนี้ผมอายุใกล้จะห้าสิบแล้ว ตั้งแต่เด็กจนโตมีเรื่องแปลกๆเข้ามามากมาย แต่ยังไม่อยากบอกว่าตัวเองมีซิกเซ้นส์ เพราะเชื่อว่าสิ่งที่เห็นเป็นเรื่องของคลื่นสมอง
ผมมักจะเห็นแวบๆปลายหางตาอยู่บ่อยๆ อันนี้ถือว่าปกติจนบอกตัวเองว่ามโนไปเอง แต่ที่จะเล่าต่อไปนี้ ผมเน้นเหตุการณ์ที่ทำให้ผมกลัวจริงๆจนจำมาถึงตอนนี้
ผมเป็นคนกลัวผีเหมือนคนทั่วไปแต่ไม่ถึงกับมากจนขี้ขึ้นสมอง เพราะผมไม่เคยเห็นแบบเละๆแหวะๆเหมือนในหนังและก็ไม่เคยจับต้องได้เหมือนกับกระทู้ข้างบน
ผมเกิดที่สมุทรสงคราม ในบ้านไม้เล็กๆอยู่ในสวน ลองนึกภาพบ้านสวนที่อยู่เดี่ยวๆ ห่างไกลผู้คนเมื่อสมัย30-40ปีที่แล้วดู ยังไม่มีไฟฟ้า ต้องจุดตะเกียงน้ำมัน
ไปไหนทีต้องใช้ไฟฉายกระโดดข้ามท้องร่อง เดินเป็นกิโลกว่าจะเห็นถนนใหญ่ ตกดึกนอนฟังเสียงจักจั่นกับต้นไม้เสียดสีกันจนชิน
เรื่องเห็นผี ผมไม่ได้พูดเอง แต่พ่อแม่เป็นคนบอก ท่านเล่าว่าตอนผมเล็กๆมักจะเห็นผมแอบเล่นคิกคักกับใครอยู่บ่อยๆแต่ไม่เห็นตัว พอโตมาหน่อยท่านเลยถาม แต่ผมจำไม่ได้ มีอยู่หลายครั้งที่ทำให้ท่านเสียวสันหลังวาบ คือบ้านผมจะเป็นบ้านมีใต้ถุนยกสูง พื้นบ้านใช้ไม้กระดานแผ่นใหญ่เรียงต่อกัน ระหว่างแผ่นจะเห็นเป็นช่องเล็กๆมองลงไปเห็นใต้ถุน เวลาผมนั่งทับร่อง ผมมักจะสะดุ้งเหมือนมีใครมาหยิกก้น ตอนแรกแม่ก็นึกว่าผมถูกยุงกัด แต่ท่านเห็นผมมองลอดช่องลงไปยิ้มหัวเราะเล่นอยู่กับใครก็ไม่รู้
พอโตมาหน่อยผมเริ่มรู้ความ แต่ท่านเริ่มที่จะไม่พูดเรื่องนี้กับผมอาจเพราะเกรงผมจะกลัว หลังๆท่านใช้วิธีแอบสังเกตุพฤตืกรรมของผมเวลาไปไหนด้วยกันทำให้เวลาผมเห็นอะไร ผมก็เลือกที่จะเงียบเช่นกัน มีอยู่คืนนึงเราสามคนต้องไปทำธุระที่ไหนสักแห่ง จำต้องเดินเลียบท้องร่อง พ่อผมเดินนำหน้าส่องไฟฉาย ผมเดินตรงกลาง ผ่านจุดที่ชาวบ้านบอกว่าเคยมีคนผูกคอตายอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่ตรงข้ามคูน้ำ ผมภาวนาในใจขออย่าให้เห็นอะไรเลย แต่แล้วก็ต้องหยุดกึก เป็นครั้งแรกที่ผมกลัวมากสุดๆ อยู่ๆก็ก้าวขาไม่ออก รู้สึกว่าตัวสั่นจนควบคุมไม่ได้ แม่ผมตกใจรีบเข้ามาโอบ ท่านถามว่าผมเห็นอะไร ผมพูดไม่ออกเหมือนมีใครมากดปากไม่ให้พูด ที่ต้นไม้นั้น ผมเห็นร่างชายคนนึงกระโดดลงมาจากต้นไม้ มีบางอย่างรั้งคอไว้จนร่างห้อยต่องแต่ง มันไม่ชัดเท่าไหร่แต่ก็เห็นเป็นรูปเป็นร่าง สีหน้าของผมทำให้แม่เข้าใจได้ดี ท่านบอกว่าอย่าไปมอง อย่าไปทัก เค้าแค่มาปรากฏตัวให้เห็น แต่ก็ทำอะไรเราไไม่ได้ แม่ประคองผมเดินต่อไป แม่เองก็กลัวไม่ใช่น้อยแม้จะไม่เห็น การโอบกอดของท่านทำให้ผมหายกลัวลงไปบ้าง ผมตัดสินใจชำเลืองตามองกลับไป ทีนี้มันไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว กลับรู้สึกเหมือนมีเงาเดินตามผมขนานกันไปอีกฝั่งนึง เป็นคนเดิมรึเปล่าผมไม่แน่ใจนัก แต่ที่แน่ๆ มีหมาสีดำเดินนำหน้าเงานั้น มันทำตาลุกวาวหันมาทางผม ผมไม่รู้ว่ามันเป็นหมาหรืออะไรกันแน่ จะถามแม่ก็ไม่กล้า สุดท้ายก็ได้คำตอบเมื่อหมาตัวนั้นกระโจนขึ้นต้นไม้หายไปต่อหน้าต่อตา
วันรุ่งขึ้น ผมตัดสินใจเล่าให้แม่ฟังทั้งหมด ท่านบอกว่า คนที่ผูกคอตายเป็นผู้ชาย สาหตุเพราะเมียหนีไปมีผัวใหม่ หลังจากนั้นไม่นาน หมาก็มาตายตามเจ้าของไป ผมนี่ขนหัวลุกซุ่เลย
เรื่องต่อไปที่ผมจำได้แม่นคือ เพื่อนผมที่ชื่ออ๊อด เป็นเพื่อนบ้านใกล้กัน ไอ้อ๊อดชอบมาขอข้าวบ้านผมกิน แต่ผมก็ชอบไปเล่นบ้านมันเพราะบ้านมันมีเรือพายลำโต เวลามีงานวัดก็มักจะพายเรือไปบ่อยๆเพราะเร็วกว่าเดิน ความจริงผมก็ไม่ได้สนิทกับมันเท่าไหร่เพราะมันออกจะขี้เกเร ผมนี่นับว่าเป็นเด็กเรียนสำหรับมัน เวลาส่วนใหญ่มันก็ไปกับแก๊งจีบสาวของมันตามประสา และแล้วมีอยู่คืนนึง ดึกมากแล้ว ผมฝันว่าผมกับไอ้อ๊อดพายเรือไปที่ไหนสักแห่ง มันพายอยู่หน้า ผมพายอยู่หลัง จู่ๆก็มีพายุฝนลมแรง ฟ้ามืดดำสนิท ผมบอกให้ช่วยกันพายเข้าฝั่ง แต่เหมือนไอ้อ๊อดมันไม่ได้ฟังผม มันทำอะไรสักอย่างโดยเอาไม้พายฟาดลงไปในน้ำอยู่หลายที ผมถามว่าทำอะไรของวะ มันมองหน้าผมเหมือนจะร้องไห้ ผมตกใจเมื่อมีหัวของตัวอะไรผุดๆโผล่ๆขึ้นมาเหนือน้ำ จากนั้นก็มีมือยื่นขึ้นมานับสิบ มันร้องให้ผมช่วยตี พอผมกำลังจะเงื้อมใบพายฟาด เรือก็แยกออกเป็นสองส่วน ส่วนของไอ้อ๊อดถูกมือพวกนั้นฉุดจมน้ำลงไป ใบหน้าครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นมันน่าสลดมาก ผมยังจำได้ถึงทุกวันนี้
วันรุ่งขึ้นผมรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก ผมรีบไปหามันที่บ้านแต่เช้า ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไปเอาอะไรกับความฝัน พอถึงบ้านมัน เห็นบ้านปิดแต่ไม่เอะใจ เพราะผมเปิดเข้าไปได้อย่างปกติ ผมรีบตรงเข้าไปที่ห้องนอนมัน ซึ่งจะอยู่ติดกับประตูด้านหน้า ปกติไอ้นี่มันชอบนอนตื่นสาย แต่วันนั้นกลับเงียบวังเวงมาก ผมงงที่ทั้งบ้านไม่มีใครอยู่ เดินวนอยู่ในห้องมันสักพัก พอจังหวะที่จะก้าวออกจากห้อง กำลังจะปิดประตู ผมถึงกับสะดุ้งโหยงที่เห็นดวงตาสองคู่มองผ่านช่องบานพับมาทางผม ผมว่าคือไอ้อ๊อดแน่ๆ เพราะดวงตามันแดงกล่ำเหมือนในฝันไม่มีผิด แต่ผมเห็นแต่หน้าไม่เห็นตัว ผมรีบเปิดประตูกลับเข้าไปอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีอะไร สักพักแม่มันเดินกลับเข้ามาพร้อมกับญาติๆ ด้วยยอาการเศร้าสร้อย เธอตกใจที่เห็นผมในบ้าน ผมถามหาไอ้อ๊อด ได้ความว่ามันเพิ่งตายไปเมื่อคืน
ไปเล่นพิเรนกับเพื่อนสองคน ไปแกล้งหลอกผีเพื่อนอีกคนในป่าช้าหลังวัด แต่
ไม่รู้ว่าไอ้นั่นมันพกขวานไปด้วย ไม่รู้ทำอีท่าไหนถูกพันจนหัวหลุดกระเด็นไปอีกทาง ผมนี่วูบไปทั่วสันหลัง คืนนั้นนอนไม่หลับเลย กลัวมันจะมาหา
นี่คือเรื่องราวที่ผมพอจะจำได้ แต่แบบเห็นแวบๆปลายตานี่บ่อยมาก จนผมขึ้นมาเรียนปวสต่อที่กรุงเทพ เซ้นส์ผมก็เริ่มลดลง แต่ก็มีเรื่องน่าตื่นเต้นมาเรื่อยๆ แล้วผมจะมาเล่าให้ฟังต่อครับ
ประสบการณ์อย่างผมเรียกได้ว่าเป็นคนมีซิกเซ้นส์รึยัง?
เพราะผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยนอกจากคนที่สนิทจริงๆ เรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเองมาทั้งชีวิต กลัวว่าเล่าให้ใครฟังเดี๋ยวเขาจะหาว่าโกหก
จึงเก็บงำมาตลอด แต่ไหนๆก็มีคนอื่นที่ค่อนข้างคล้ายผมหลายคน จึงตัดสินใจมาแชร์บ้างในนี้เพื่อให้เพื่อนๆช่วยบอกหน่อยว่า
คนอย่างผมนี่เหมือนพวกซิกเซ้นส์ในหนังรึเปล่า
ตอนนี้ผมอายุใกล้จะห้าสิบแล้ว ตั้งแต่เด็กจนโตมีเรื่องแปลกๆเข้ามามากมาย แต่ยังไม่อยากบอกว่าตัวเองมีซิกเซ้นส์ เพราะเชื่อว่าสิ่งที่เห็นเป็นเรื่องของคลื่นสมอง
ผมมักจะเห็นแวบๆปลายหางตาอยู่บ่อยๆ อันนี้ถือว่าปกติจนบอกตัวเองว่ามโนไปเอง แต่ที่จะเล่าต่อไปนี้ ผมเน้นเหตุการณ์ที่ทำให้ผมกลัวจริงๆจนจำมาถึงตอนนี้
ผมเป็นคนกลัวผีเหมือนคนทั่วไปแต่ไม่ถึงกับมากจนขี้ขึ้นสมอง เพราะผมไม่เคยเห็นแบบเละๆแหวะๆเหมือนในหนังและก็ไม่เคยจับต้องได้เหมือนกับกระทู้ข้างบน
ผมเกิดที่สมุทรสงคราม ในบ้านไม้เล็กๆอยู่ในสวน ลองนึกภาพบ้านสวนที่อยู่เดี่ยวๆ ห่างไกลผู้คนเมื่อสมัย30-40ปีที่แล้วดู ยังไม่มีไฟฟ้า ต้องจุดตะเกียงน้ำมัน
ไปไหนทีต้องใช้ไฟฉายกระโดดข้ามท้องร่อง เดินเป็นกิโลกว่าจะเห็นถนนใหญ่ ตกดึกนอนฟังเสียงจักจั่นกับต้นไม้เสียดสีกันจนชิน
เรื่องเห็นผี ผมไม่ได้พูดเอง แต่พ่อแม่เป็นคนบอก ท่านเล่าว่าตอนผมเล็กๆมักจะเห็นผมแอบเล่นคิกคักกับใครอยู่บ่อยๆแต่ไม่เห็นตัว พอโตมาหน่อยท่านเลยถาม แต่ผมจำไม่ได้ มีอยู่หลายครั้งที่ทำให้ท่านเสียวสันหลังวาบ คือบ้านผมจะเป็นบ้านมีใต้ถุนยกสูง พื้นบ้านใช้ไม้กระดานแผ่นใหญ่เรียงต่อกัน ระหว่างแผ่นจะเห็นเป็นช่องเล็กๆมองลงไปเห็นใต้ถุน เวลาผมนั่งทับร่อง ผมมักจะสะดุ้งเหมือนมีใครมาหยิกก้น ตอนแรกแม่ก็นึกว่าผมถูกยุงกัด แต่ท่านเห็นผมมองลอดช่องลงไปยิ้มหัวเราะเล่นอยู่กับใครก็ไม่รู้
พอโตมาหน่อยผมเริ่มรู้ความ แต่ท่านเริ่มที่จะไม่พูดเรื่องนี้กับผมอาจเพราะเกรงผมจะกลัว หลังๆท่านใช้วิธีแอบสังเกตุพฤตืกรรมของผมเวลาไปไหนด้วยกันทำให้เวลาผมเห็นอะไร ผมก็เลือกที่จะเงียบเช่นกัน มีอยู่คืนนึงเราสามคนต้องไปทำธุระที่ไหนสักแห่ง จำต้องเดินเลียบท้องร่อง พ่อผมเดินนำหน้าส่องไฟฉาย ผมเดินตรงกลาง ผ่านจุดที่ชาวบ้านบอกว่าเคยมีคนผูกคอตายอยู่ตรงต้นไม้ใหญ่ตรงข้ามคูน้ำ ผมภาวนาในใจขออย่าให้เห็นอะไรเลย แต่แล้วก็ต้องหยุดกึก เป็นครั้งแรกที่ผมกลัวมากสุดๆ อยู่ๆก็ก้าวขาไม่ออก รู้สึกว่าตัวสั่นจนควบคุมไม่ได้ แม่ผมตกใจรีบเข้ามาโอบ ท่านถามว่าผมเห็นอะไร ผมพูดไม่ออกเหมือนมีใครมากดปากไม่ให้พูด ที่ต้นไม้นั้น ผมเห็นร่างชายคนนึงกระโดดลงมาจากต้นไม้ มีบางอย่างรั้งคอไว้จนร่างห้อยต่องแต่ง มันไม่ชัดเท่าไหร่แต่ก็เห็นเป็นรูปเป็นร่าง สีหน้าของผมทำให้แม่เข้าใจได้ดี ท่านบอกว่าอย่าไปมอง อย่าไปทัก เค้าแค่มาปรากฏตัวให้เห็น แต่ก็ทำอะไรเราไไม่ได้ แม่ประคองผมเดินต่อไป แม่เองก็กลัวไม่ใช่น้อยแม้จะไม่เห็น การโอบกอดของท่านทำให้ผมหายกลัวลงไปบ้าง ผมตัดสินใจชำเลืองตามองกลับไป ทีนี้มันไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว กลับรู้สึกเหมือนมีเงาเดินตามผมขนานกันไปอีกฝั่งนึง เป็นคนเดิมรึเปล่าผมไม่แน่ใจนัก แต่ที่แน่ๆ มีหมาสีดำเดินนำหน้าเงานั้น มันทำตาลุกวาวหันมาทางผม ผมไม่รู้ว่ามันเป็นหมาหรืออะไรกันแน่ จะถามแม่ก็ไม่กล้า สุดท้ายก็ได้คำตอบเมื่อหมาตัวนั้นกระโจนขึ้นต้นไม้หายไปต่อหน้าต่อตา
วันรุ่งขึ้น ผมตัดสินใจเล่าให้แม่ฟังทั้งหมด ท่านบอกว่า คนที่ผูกคอตายเป็นผู้ชาย สาหตุเพราะเมียหนีไปมีผัวใหม่ หลังจากนั้นไม่นาน หมาก็มาตายตามเจ้าของไป ผมนี่ขนหัวลุกซุ่เลย
เรื่องต่อไปที่ผมจำได้แม่นคือ เพื่อนผมที่ชื่ออ๊อด เป็นเพื่อนบ้านใกล้กัน ไอ้อ๊อดชอบมาขอข้าวบ้านผมกิน แต่ผมก็ชอบไปเล่นบ้านมันเพราะบ้านมันมีเรือพายลำโต เวลามีงานวัดก็มักจะพายเรือไปบ่อยๆเพราะเร็วกว่าเดิน ความจริงผมก็ไม่ได้สนิทกับมันเท่าไหร่เพราะมันออกจะขี้เกเร ผมนี่นับว่าเป็นเด็กเรียนสำหรับมัน เวลาส่วนใหญ่มันก็ไปกับแก๊งจีบสาวของมันตามประสา และแล้วมีอยู่คืนนึง ดึกมากแล้ว ผมฝันว่าผมกับไอ้อ๊อดพายเรือไปที่ไหนสักแห่ง มันพายอยู่หน้า ผมพายอยู่หลัง จู่ๆก็มีพายุฝนลมแรง ฟ้ามืดดำสนิท ผมบอกให้ช่วยกันพายเข้าฝั่ง แต่เหมือนไอ้อ๊อดมันไม่ได้ฟังผม มันทำอะไรสักอย่างโดยเอาไม้พายฟาดลงไปในน้ำอยู่หลายที ผมถามว่าทำอะไรของวะ มันมองหน้าผมเหมือนจะร้องไห้ ผมตกใจเมื่อมีหัวของตัวอะไรผุดๆโผล่ๆขึ้นมาเหนือน้ำ จากนั้นก็มีมือยื่นขึ้นมานับสิบ มันร้องให้ผมช่วยตี พอผมกำลังจะเงื้อมใบพายฟาด เรือก็แยกออกเป็นสองส่วน ส่วนของไอ้อ๊อดถูกมือพวกนั้นฉุดจมน้ำลงไป ใบหน้าครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นมันน่าสลดมาก ผมยังจำได้ถึงทุกวันนี้
วันรุ่งขึ้นผมรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก ผมรีบไปหามันที่บ้านแต่เช้า ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไปเอาอะไรกับความฝัน พอถึงบ้านมัน เห็นบ้านปิดแต่ไม่เอะใจ เพราะผมเปิดเข้าไปได้อย่างปกติ ผมรีบตรงเข้าไปที่ห้องนอนมัน ซึ่งจะอยู่ติดกับประตูด้านหน้า ปกติไอ้นี่มันชอบนอนตื่นสาย แต่วันนั้นกลับเงียบวังเวงมาก ผมงงที่ทั้งบ้านไม่มีใครอยู่ เดินวนอยู่ในห้องมันสักพัก พอจังหวะที่จะก้าวออกจากห้อง กำลังจะปิดประตู ผมถึงกับสะดุ้งโหยงที่เห็นดวงตาสองคู่มองผ่านช่องบานพับมาทางผม ผมว่าคือไอ้อ๊อดแน่ๆ เพราะดวงตามันแดงกล่ำเหมือนในฝันไม่มีผิด แต่ผมเห็นแต่หน้าไม่เห็นตัว ผมรีบเปิดประตูกลับเข้าไปอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีอะไร สักพักแม่มันเดินกลับเข้ามาพร้อมกับญาติๆ ด้วยยอาการเศร้าสร้อย เธอตกใจที่เห็นผมในบ้าน ผมถามหาไอ้อ๊อด ได้ความว่ามันเพิ่งตายไปเมื่อคืน
นี่คือเรื่องราวที่ผมพอจะจำได้ แต่แบบเห็นแวบๆปลายตานี่บ่อยมาก จนผมขึ้นมาเรียนปวสต่อที่กรุงเทพ เซ้นส์ผมก็เริ่มลดลง แต่ก็มีเรื่องน่าตื่นเต้นมาเรื่อยๆ แล้วผมจะมาเล่าให้ฟังต่อครับ