เรื่องนี้ในความเห็นส่วนตัวนะครับผมใช้คำว่า "ปรากฏการณ์ทางพัฒนาการ" (ออกตัวก่อนว่าไม่ค่อยเชียวชาญด้านนี้เสียเท่าไร) แต่ถ้าจำไม่ผิด การกลัวคนแปลกหน้า หรือการกลัวสิ่งแปลกปลอมไม่ใช่เรื่องผิดปกติ เป็นเรื่องของการรับรู้ทางการมองของเด็กครับ แรกสุด การมองเด็กจะมีระดับการมองที่สั้นมากจากนั้นพัฒนาการมาเริ่มมองได้ชัดและไกลขึ้น ควบคู่กับการเริ่มแยกแยะและจำวัตถุสิ่งนั้นได้ (ระยะที่ยังจำวัตถุไม่ได้ จะสามารถเล่น จ๊ะเอ๋ ได้ไง คือ เด็กจำไม่ได้ว่า วัตถุอยู่ตรงนั้น แล้วเอามือปิด (เด็กเข้าใจว่าหายไป) เปิดมา เด็กต๊กใจ กลับมาได้ไง) ช่วงที่เด็กเริ่มจำได้เนี่ยเด็กจะแยกแยะสิ่งที่คุ้นเคย (พ่อแม่พี่น้องที่อยู่ด้วยกัน) และ สิ่งที่ไม่คุ้นเคย (คนอื่นๆ) ช่วงนี้ตามสัญชาติญาณของสิ่งมีชีวิตปกติคือ การกลัวระวังอันตราย เด็กจึงกลัวไว้ก่อน และอยุ่กับสิ่งที่คุ้นเคย คือพ่อแม่ พี่น้องที่อยู่ด้วยกัน หากช่วงนั้น พ่อแม่ วางตัวปกติ ไม่ปกป้องมากเกิน ไม่ตื่นเต้นไปกับเด็ก เด็กจะเริ่มเรียนรู้ว่ามันไม่มีอันตรายใดๆ และจะคลายความกลัวไปได้

ต่อมามาพูดถึงเรื่องการรับรู้วัตถุอื่นๆที่ทำให้เกิดความกลัว โดยสัญชาติญาณเช่นเดียวกัน  วัตถุที่โดยปกติจะกลัวมักจะมีลักษณ์คล้ายสัตว์ที่มีพิษ แมงมุม (ขามากมาย)ตะขาบ หรืองู ไม่มีขา หรือสัตว์เลื่อยคลาน เช่น จิ้งจก จรเข้ เป็นต้น สิ่งพวกนี้ล้วนมีพิษ ธรรมชาติจึงเริ่มให้ระวังโดยถือเป็นวัตถุอันตราย เช่นเดียวกับการรับรู้ระยะลึกตื้นที่เด็กวัยนี้จะเริ่มระวังการตกจากที่สูงเช่นกัน

คราวนี้เข้าเรื่องครับ ผมขออนุญาติเอาเรื่องลึกลับไว้ท้ายสุด 55555 (จริงๆก็ชอบนะ แต่ไม่ค่อยเชื่อมาก) การที่เด็กชี้ไปที่อะไรบางอย่าง มี หรือ ไม่มี ก็ตาม แล้วกลัว ผมจะแบ่งการวิเคราะห์และการแก้ปัญหาดังนี้
1.  วิเคราะห์ว่าเขากลัวอะไร (เห็นอะไร) ผมยกตัวอย่าง ไอ้มาม่าของผม (สุนัขพุดเดิล) คุณเชื่อไหมมันกลัวขนไก่ ... ถามว่า ทำไม คำตอบคือไม่รู้ หากให้วิเคราะห์ก็อาจจะเข้าใจว่า มันรับรู้รูปทรงสิ่งนี้ไปคล้ายกับอะไรที่มันกลัว หรือ คิดว่ามันเป้นสิ่งอันตรายนั้นเอง  คราวนี้ลองหาสิ่งที่สอดคล้องกันครับว่า ทั้ง 2 หรือ 3 เหตุการณ์นั้นมีอะไรที่เหมือนกัน เขาอาจรับรู้รูปร่างอะไรผิดไปหรือไม่ เข้าใจว่าเป็นอะไรหรือเปล่า อย่าลืมนะครับว่า เขากลัวแล้วเอามือปิดตา ทำให้เขามองไม่ชัดเจนยิ่งขึ้น    หากลองมองดูสถานที่ทั้งสอง ที่เหมือนกันคือ หน้าต่าง (ช่องระบายที่เจาะทะลุมองเห็นภายนอก)   ลองคิดเล่นๆว่า หากเขาเห็นเงาอะไรบางอย่าง แว๊บๆ หรือ เห็นจิ้งจก แล้วมันม้วนหางหนีไป จากนั้นเด็กต๊กกะใจ ยกมือปิดหน้า และชี้ พอเรามาถึงก็หายไปแล้วนั้นเอง
2. เป็นหนทางที่ผมแนะนำให้ทำ ไม่ว่าอย่างไร จะเห็นอะไรหรือไม่เห็นอะไรก็ตามผมว่า มันอาจจะไม่สำคัญเท่ากับการที่คุณอยู่กับเขา ให้ความมั่นคงกับเขา ให้เขารู้สึกว่า บ้านคือสถานที่ที่ปลอดภัย จากนั้นอย่าพึ่งนำเขาออกจากจุดเกิดเหตุ อยู่กับเขาก่อน ซักพัก อาจจะไม่ต้องพูดอะไรมาก อย่าแสดงท่าทางตกใจตื่นเต้นกับเรื่องของเขา (เพราะฉะนั้นจึงห้ามคิดเป้นเรื่องลึกลับ) ซักพัก ความกลัวเขาจะเริ่มคลาย จากนั้นค่อยๆให้เขาปล่อยมือออกมา แสดงให้เขาเห็นว่า มันไม่มีอะไร ไม่น่ากลัว เขาจะเรียนรู้ไปเอง

3. คาดว่าเป็นเรื่องลึกลับ "ทำบุญ" จบครับ  ^____^)