บริษัทมีกฎป้องกันไม่ให้พนักงานลาป่วยพร่ำเพรื่อ จึงมีกฎว่าถ้าลาป่วยและลากิจเกิน3 วันจะมีการตัดคะแนนปรับเงินขึ้นปีหน้าและโบนัสประจำปี แต่มีสิทธิลาพักร้อนได้สูงสุด 15 วัน (แปรผันตามอายุงาน)

ซึ่งกฎการตัดคะแนนนี้เจตนาเพื่อป้องกันการโดดงานแล้วอ้างว่าป่วย ซึ่งส่งผลกระทบกับคนที่ป่วยจริงด้วย ดังนี้

ลาป่วยและกิจรวมกัน
> 3 วันตัด 5%
> 6 วันตัด 10%
>10 วันตัด 15%
>15 วันตัด 20%
.
.
.

แต่มีกรณีเพื่อนร่วมงานต่างแผนกป่วยหนักเป็นไข้เลือดออกและต้องเข้ารักษาตัวที่ รพ. นานประมาณ 10 วัน หัวหน้าก็ไปเยี่ยมและรับรู้อาการป่วยด้วยตนเอง เพื่อนร่วมงานคนนั้นจะขอใช้สิทธิลาพักร้อนเพราะต้องการที่จะไม่ให้กระทบกับการตัดคะแนนประเมินและโบนัส แต่สละสิทธิการพักร้อนแทนการลาป่วย (กฎบริษัทไม่สามารถสะสมการพักร้อนไว้ได้ และต้องใช้ให้หมดในปีนั้น หากใช้ไม่หมดก็ถือว่าสละสิทธิไม่ขอลาพักร้อนเอง)

หัวหน้าปฏิเสธและให้เขียนลาป่วย (แน่นอนว่าโดนตัดคะแนนทั้งเงินเดือนที่จะขึ้นปีหน้าและโบนัสประจำปี) และให้เหตุผลว่า "ก็เธอป่วยนี่"

ประเด็นนี้ ที่จริงก็ไม่ได้มีกฎห้ามลาพักร้อนแทนลาป่วย และเป็นเรื่องปกติที่หัวหน้าของแผนกอื่นๆ ก็อนุญาตให้เขียนใบลาพักร้อนแทนได้ (ทั้งนี้คือกรณีไม่จงใจโดดงานนะ และโทรมาขอลางาน ไม่ใช่โดดหายไปแล้วเช้าวันรุ่งขึ้นมาบอกว่าเมื่อวานป่วย)

เพื่อนๆ เห็นกรณีนี้เป็นอย่างไรครับ ว่า
ทำไม่ได้จริงๆ ถูกต้องตามวิจารณญาณของหัวหน้าตัดสินแล้ว หรือเป็นอย่างอื่นครับ