ไม่เหมือนตอนฟังอัลบั้มแรกจนถึงBelieveของพวกเขา โดยเฉพาะBelieveนั่นผมชอบมาก
แต่พอมาชุด "คราม" กับ "ดัมมะชาติ" ผมฟังครบแล้ว ก็ผ่านๆไป ไม่รู้สึกว่าอยากย้อนกลับมาฟังอีกสักเท่าไร

คงเป็นเพราะพวกเขาโตขึ้นด้วยมั้ง มีความคิดเชิงปรัชญาที่ลึกซึ้งมากกว่าสมัยที่ยังหนุ่มๆที่ยังมีความเป็นป๊อปใสๆ
เพราะในดัมมะชาติ ทุกอย่างมันดูเติบโตไปหมด ไม่เหลือกลิ่นของยุคแรกๆเลย ไม่ค่อยอิงตลาดเหมือนอัลบั้มที่ผ่านมา

ผมเพิ่งฟังอัลบั้มนี้แบบผ่านๆจบ อยากบอกว่า เหมือนงานยังไม่เคลียร์เท่าไรนัก
ที่น่าเบื่อคือ เนื้อหาวนเวียนพูดแต่เรื่องเดิมๆ เช่นการใช้ชีวิต ความฝัน ซึ่งประเด็นดีนะ แต่พูดเรื่องนี้ซ้ำไปซ้ำมาตั้งแต่ "ความเชื่อ"กับ "คราม"แล้ว ยิ่งในชุดนี้มาเต็มแนวปรัชญาผมไม่เอียนก็แปลกแล้ว!!

จุดที่สำคัญคือ เน้นปรัชญาแต่ภาษายากๆ ไม่ใช่ว่าไม่ดี แต่คนส่วนใหญ่ที่ฟังเขาเข้าไม่ถึง ภาษามันฟุ้งๆวนเวียนไปมาเหมือนคนเพ้อๆน่ะครับ

ส่วนตัวผม ในอัลบั้มนี้ผมชอบ"ชีวิตยังคงสวยงาม" มันดูลงตัวในทุกๆแง่ที่สุดแล้ว

ลองฟังอัลบั้มแบบผ่านๆดูครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้