เรารู้จักเค้ามานานมากหลายปีเหมือน ในฐานะพี่น้องแต่เราชอบเขา   รู้สึกดี มีทะเลาะบางครั้ง แต่สนิทมาก คุยกันทุกเรื่อง เขาชอบพูดเรื่องคนนั้นคนนี้น่ารักเขินจัง ให้เราฟัง เราก็ฟังๆแต่ในใจก็คิดไม่พอใจเท่าไหร่อ่ะเนอะ แต่ก็พูดไม่ได้อ่ะ พอเจอหน้าไม่ค่อยทักกัน แต่คุยโทรศัพท์ในhi5(สมัยนั้น) นี่คุยแบบเก่งอ่ะ เค้าเป็นคนขี้อาย เราเข้าหาเขาก่อนหลังจากที่รู้จักกันแรกๆคือในฐานะพี่น้องกัน แต่คือเราอ่ะปลื้มเค้าแล้วความรู้สึกมันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามเวลา แคร์เค้ามาก หึงหวงมาก(ทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์) ได้แต่ใช้ความเป็นพี่น้องกันบอกหวงพี่ชาย  แรกเขาเหมือนจะรุสึกดีนะเรารู้สึกได้ด้วยคำพูดละหลายๆอย่าง อาจจะเพราะเราเป็นคนแรกที่เข้าไปคุยกะเขามั้ง                     
               แต่พอเริ่มมีคนอื่นเข้ามาคุยกะเขา มันก็เริ่มเปลี่ยนไป เหมือนเขาก็อยากคุยกะคนอื่นบ้างล่ะมั้ง เพราะปกติทุกวันคุยแต่กะเรา เราถูกแย่งเวลา ถูกแย่งความรู้สึก ถูกแย่งหลายๆอย่างไป ทั้งๆที่เมื่อก่อนมันเป็นของเราคนเดียว เขาแคร์เราคนเดียวในฐานะพี่น้อง แต่เมื่อมีอีกคนเข้ามาในฐานะพี่น้องเหมือนกัน จากที่เราเคยโทรไปเขาก็รับเลยกลายเป็นรอสาย กลายเป็นเราที่ต้องรอให้เขาคุยเสร็จก่อนแล้วค่อยได้คุยทีหลัง ไรงี้ เห้ยย  หลายๆอย่างมันเปลี่ยนไปมาก จนเรารู้สึกแย่ และเกลียดทั้งเค้าและผญอีกคน เกลียดจนไม่อยากมองหน้าผญคนนั้น และเกลียดพี่ชายที่ไม่แคร์เรา เราเคยถามว่าถ้าจะมีน้องอีกคนงั้นเราก็ขอไปเราไม่อาจจะอดทนฝืนใจให้ใครมาเป็นน้องอีกคนได้ เพราะเราหวงพี่เขามาก ยิ่งเราก็รู้ไงว่าเจตนาของการที่น้องผญคนนี้เขาเข้ามานั้นไม่ได้เข้ามาแค่พี่น้อง แต่น้องเขาก็ชอบพี่ชายเราไง เราเลยบอกหรือไม่ก็ให้เขาเลือกมาเลยว่าจะเลือกให้ใครเป็นน้อง แต่เขาบอกเลือกไม่ได้คนนี้ก็น้องอีกคนก็น้อง แต่เรามาก่อนอ่ะ มาก่อน น้อง ผญ คนนั้นประมาณปีกว่าๆ ถ้าเขาแคร์เรามากจริงๆ เขาคงเลือกเราแล้วใช่ไม๊  
               เราเจ็บมากเจ็บแบบทำอะไรก็ไม่ได้ อีกประมาณเกือบปีต่อมาเค้าก็เป็นแฟนกัน ตอนแรกที่เรารู้จากปากเค้าก็อึ้งไป 10 วิอ่ะ เงียบไปเลยสมองตื้อไปหมด หน้าชา คิดอะไรไม่ออก จะร้องไห้ตอนนั้นก็ไม่ออก ความรู้สึกคือที่เราทำไปไม่มีค่าอะไรเลยหรอหลายปีที่รู้จักกันมันไม่มีค่าเลย ภาพของการกระทำหลายๆอย่างที่เราเคยทำแวบเข้ามาในหัวหมด ไม่มีค่าเลย แล้วหลังจากนั้นเราก็ร้องไห้แบบกลั้นไม่อยู่จริงๆเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากยังไงไม่รู้ ฟุบหน้าลงหมอนกลั้นเสียงไว้สุดๆ ไม่อยากให้เพื่อนได้ยิน ร้องจนเหนื่อยเค้าก็ถือสายรออยู่ เราไม่รู้จะพูดอะไร เราจำไม่ได้ว่าเค้าถามอะไรหรือเปล่า จำได้แค่ ณ ตอนนั้นร้องไห้อย่างเดียว น้องผญ ขอเขาคบกันได้อาทิตย์เดียว ผญ ขอเลิก เค้าก็มาเล่าว่าเสียใจคือน้องเขาเป็นคนที่ใช่ ได้ยินแบบนี้คือเราเจ็บมาก เราไม่ใช่สินะ(คือเราบอกเค้าไปว่าไม่ได้คิดอะไรกับเขาแล้วและจะเป็นที่ปรึกษาได้ทุกเรื่อง  เราเลยถามว่าน้องเค้าใช่ยังไง เค้าบอกไม่รุแต่มันใช่ (คือเค้ารู้อยู่แล้วว่าเราอ่ะคิดกับเค้ามากกว่าพี่ชายเราบอกไปก่อนหน้านี้นานแล้ว)
              เราทั้งฟังไปปลอบเค้าไป ทั้งเจ็บแต่ก็ต้องฝืนพูดปลอบเค้าทั้งน้ำตา เจ็บมากหลายๆอย่าง ที่มันทำให้เราเจ็บปวดมากจากผู้ชายคนนี้เราร้องไห้เพราะเสียใจบ่อยครั้ง ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นแฟนกัน มันรู้นิสัยที่แท้จริงของเค้า ว่าเค้าเห็นแก่ตัวในหลายๆเรื่อง เค้าไม่ยอมเลือกใคร เค้าก็มีคุยหลายคน สุดท้าย รู้ไหม เค้าก็ไม่มีใคร ณ ปัจจุบัน  เราทั้งรักทั้งโกรธทั้งเกลียดไปพร้อมๆกันในตอนนั้น ที่รักที่ชอบ ไม่ได้รักเพราะความดีของเค้าซักเท่าไหร่ เป็นเพราะความผูกพันธ์มากกว่า เราเองก็ไม่เคยทำความรู้จักกับใครดีขนาดนี้และคุยกับใครนานขนาดนี้ คือมันรู้ตับไตไส้พุงของกันและกันอ่ะ   เค้าทำให้เราเสียใจมากกว่าแบบที่เค้าไม่ได้ตั้งใจ  เราบอกเลิกเป็นพี่น้องกะเค้าบ่อยหลายครั้ง เพราะเราไม่ไหวแล้ว เราเสียใจทำอะไรไปก็ไม่เคยมีค่า ให้เค้าจะคิดว่ามันดีมันคู่ควรที่เค้าจะมารักเรา เค้าไม่เคยเอ่ยปากพูดถึงมันเลย เราเสียใจมาก
               เราคิดจะตัดจากเขาจริงจังเด็ดขาดหลายๆครั้ง แต่ก็ยังกลัว ทำใจไม่ได้ถ้าจะต้องไม่ได้ติดต่อไม่ได้คุยกะเขาอีกเลย จนถึงวันนึง วันที่เราพร้อมแล้ว เราบอกเขาว่าต่อไปนี้เราจะเลิกเป็นพี่น้องกะเขาเลิกติดต่อทุกอย่าง ลบเพื่อนในเฟส ไม่มีโทรหาหรือข้อความ เพราะเราไม่ไหวแล้ว เราขอรักตัวเองบ้างเราไม่อยากจะเสียใจอีกต่อไปแล้ว สิ่งที่รับรู้ได้ในตอนนั้นคือ เขาก็เหมือนจะเศร้าน้ำเสียงเศร้าๆ เขาขอยื้อไว้อีกหนึ่งอาทิตย์เดียวจริงๆ สุดท้ายแล้ว แต่เราบอกว่าไม่ เราก็ตัดขาดจากเขาประมาณ 1-2 เดือนได้  เดือนแรกเป็นอะไรที่ทรมานใจมากเลย เราเศร้าแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งๆที่ปกตินั้นร่าเริงกับเพื่อนๆมากๆ มันทำให้เรากลายเป็นคนอีกคนไปเลย ดูเซ็งๆ เครียดๆ มีอะไรก็จะเก็บไว้ พอเดือนที่สองเราก็ค่อยๆปรับตัว มันก็โอเคขึ้น พอไม่มีเขาในชีวิตช่วงนั้น ก็รู้สึกดี ไม่มีใครมาทำให้เราเสียใจ อยู่กับเพื่อนเท่านั้น แต่พอความคิดถึงมันเริ่มกลับมา พอหลังจากเดือนที่สองผ่านไปไม่นาน เราก็ข้อความหาเขาว่าสบายดีไหม อะไรยังไง  ช่วงระยะเวลาที่เราไม่มีเขา มันทำให้เรารู้เลยว่า การที่เขาไม่มีเราา เขาก็ไม่ได้ดิ้นรนเหมือนกันที่จะโหยหาเรา  ดังนั้นเราเลยคิดว่า หยุดเถอะ ควรหยุดและพอกับผู้ชายคนนี้ เลิกตอแยเขา   
             รู้ไหมถึงเขาอาจจะรู้สึกเศร้าเสียใจ แต่เราเสียใจมากกว่าที่เราบอกเลิกความสัมพันธ์แบบพี่น้องที่มันเป็นสิ่งเดียวที่อยู่ในใจเราตลอดไป  เฮ้ออ ทั้งพิมไปด้วยน้ำตาไหลไปด้วย ทุกวันนี้ก็ยังไม่เคยลิมเขาหรอก เขายังอยู่ในใจ แต่พยายามจะเลือกจดจำแต่สิ่งที่ดีดีนะ แต่ความรู้สึกกลับทั้งรักทั้งเกลียดมากกว่า เพราะสิ่งที่เขาทำนั้นมันแสนสาหัสเหลือเกิน