(Chuunibyou LN Vol 3) บทที่ 8 งานวัฒนธรรมวันแรก

กระทู้สนทนา

เล่ม 1 เล่ม 2

เล่ม 3 บทที่ 1 2 3 4 5 6 7

บทนี้เป็นบทที่ยาวที่สุดในเล่มครับ แต่ตลกดีที่ไม่ยักกะมีรูปแทรกเข้ามาในบทซักกะรูปเลยแฮะ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

บทที่ 8 งานวัฒนธรรมวันแรก
文化祭一日目

9 โมงเช้า

ผู้อำนวยการกล่าวประกาศเปิดงานวัฒนธรรมว่า “เย้~~! งานวัฒนธรรม! ได้เริ่มขึ้นแล้วจ้า~!” อย่างคึกคักเหมือนกับทุกๆ ครั้ง

ทันทีที่งานเริ่ม บรรยากาศก็เต็มไปด้วยความครื้นเครงดั่งงานเทศกาลตามชื่องานเลย [Note: 文化祭 Bunkasai งานวัฒนธรรม โดยตัว 祭 หมายถึงเทศกาล]

ข้างนอกห้องเรียนนั้นก็มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวสนุกสนานไปกับการเปิดงานวัฒนธรรมดังมาจากพวกห้องอื่น

และในห้องของพวกผมนั้น ถึงแม้จะอยากรู้สึกสนุกไปกับบรรยากาศของงานเทศกาลโดยเร็วก็จริง แต่ก็ยังทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะต้องมาเผชิญกับความเป็นจริงที่อยู่ตรงหน้าซะก่อน

พองานวัฒนธรรมเริ่มขึ้น ความรู้สึกครึกครื้นก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นไปเรื่อยตามเวลา

และในช่วงเวลานั้น ก็เป็นช่วงเวลาที่สำคัญสำหรับพวกผม เพราะว่าลำดับการแสดงของห้อง –––––––– ลำดับที่ในการแสดงเต้นนั้นใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว

ห้องของพวกผมก็เลยกำลังวุ่นวายกับการเตรียมการแสดงกันอยู่ในตอนนี้

-------------------------------------------------------------------

แล้วเวลาก็ล่วงมาถึง 9 โมง 45 นาที ก่อนที่จะต้องขึ้นแสดง 15 นาที

ช่วงใกล้ถึงเวลาแสดงนั้นพวกเรา ปี 1 ห้อง 2 –––––––– ก็มารวมตัวกันที่หน้าหอประชุมอเนกประสงค์ 2 ชั้น

พวกผู้ชายนั้นกำลังเตรียมของประดับฉากชิ้นใหญ่กันอยู่ ส่วนพวกผู้หญิงนั้นได้เปลี่ยนไปใส่ชุดสำหรับแสดงเตรียมพร้อมไว้เรียบร้อยแล้ว

ละครของชั้นปีที่ 2 ที่กำลังแสดงอยู่ภายในหอประชุมนั้นน่าจะอยู่ในช่วงไคลแม็กซ์แล้ว ได้ยินทั้งเสียงหัวเราะ และเสียงร้องเรียกชื่อคนที่กำลังแสดงอยู่ดังออกมาเป็นระยะๆ

และเพราะมาอยู่กันที่หน้าหอประชุมอเนกประสงค์ที่เต็มไปด้วยผู้คนขนาดนั้น ก็เลยทำให้รู้สึกเลยว่าความตึงเครียดมันเพิ่มขึ้นมามากพอควรเลยจริงๆ

พวกผู้ชายที่มีงานแค่คอยกำกับควบคุมแสงเสียงนั้นอาจจะไม่ได้รู้สึกตึงเครียดอะไรมากขนาดนั้น แต่กับพวกผู้หญิงแล้วมันคนละเรื่องกันเลย ทุกคนนั้นพากันทำสีหน้าเคร่งเครียดกันไปหมด

ระหว่างที่กำลังทบทวนท่าเต้นกันคร่าวๆ นั้น ก็พากันคุยไปด้วย ขยับร่างกายไปด้วยเพื่อที่จะไม่ให้รู้สึกเครียด แต่ไม่ว่ายังไงก็ยังเห็นชัดเลยว่ากำลังเครียดกันอยู่อยู่ดี

แล้ว ประตูของหอประชุมอเนกประสงค์ก็เปิดออกมา ทำให้ได้ยินเสียงจ้อกแจ้กดังมาจากข้างใน

แล้วก็มีคนที่น่าจะเป็นฝ่ายจัดการงานวัฒนธรรมที่เป็นคนจากสภานักเรียนมาบอกว่า ‘เริ่มเตรียมตัวกันได้เลยนะครับ’

คำพูดนั่น รู้สึกว่าจะยิ่งทำให้รู้สึกตึงเครียดหนักกันเข้าไปอีก

“เอาล่ะ มารวมกันได้แล้ว!”

ผู้ที่ส่งเสียงเรียกนั้นก็คือนิบุทานิ

นิบุทานินั้นยืนอยู่ตรงกลางโดยมีสาวๆ ล้อมรอบอยู่ ส่วนพวกผู้ชายก็ยืนล้อมห่างออกมาอีกชั้นนึง

“ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ เพราะพวกเราก็ซ้อมกันมาตั้งเยอะแล้วนี่นา! แล้วการจะทำให้คนที่มาดูนั้นรู้สึกสนุกได้ เราก็ต้องรู้สึกสนุกไปกับมันก่อน มาพาผู้คนทั้งหลายให้สนุกไปพร้อมกันกับพวกเรากันเลยเถอะ!”

นิบุทานิพูดให้กำลังใจออกมาเพื่อทำให้ทุกคนผ่อนคลายลง รู้สึกอุ่นใจขึ้น

สมกับที่เป็นราชาประจำชั้น ผู้นำของห้องเลยจริงๆ

พูดอะไรดีๆ ออกมาได้อย่างซื่อตรงดีจริงๆ แฮะ

พวกเราแต่ละคนก็ดูจะประทับใจในคำพูดของนิบุทานิเป็นอย่างดี ต่างก็พากันพยักหน้าให้กัน พร้อมกับเริ่มพากันพูดว่า ‘มาพยายามกันเถอะ’ ออกมากันประปราย

“พวกผู้ชายเองก็ฝากด้วยล่ะ! ถ้าไม่มีพวกผู้ชายคอยช่วยละก็คงไม่อาจประสบความสำเร็จได้แน่ๆ เลยล่ะ!”

นิบุทานินั้นไม่ลืมที่จะนึกถึงพวกผู้ชาย คอยเอาใจใส่สมกับที่ได้รับการขนานนามว่าราชาประจำชั้นเลยจริงๆ

พวกผู้ชายต่างก็พากันกู่ร้อง ‘โอ้ว!’ กันอย่างหนักแน่นตอบรับในคำพูดนั้น ผมเองก็ ‘โอ้ว’ ออกมาเบาๆ พร้อมพยักหน้าครั้งนึง

หลังจากที่ทุกคนฮึกเหิมขึ้นมาแล้ว นิบุทานิก็เริ่มออกคำสั่งอีกครั้งให้แต่ละคนไปประจำตำแหน่งของตัวเอง ทางผมเองก็ต้องไปประจำตำแหน่งควบคุมแสงไฟได้แล้ว

แต่ ก่อนหน้านั้น––––––

“ริกกะ”

ริกกะที่อยู่ข้างหน้าผมนั้นหันกลับมาหา ตอบสนองต่อเสียงเรียกของผม เพราะตอนที่นิบุทานิเรียกรวมตัวกันนั้น ผมก็มาอยู่ที่ข้างหลังของริกกะพอดิบพอดีเลย

ผมยิ้มเล็กๆ ให้กับริกกะที่ทำสีหน้าตกใจออกมา

“ยูตะ มาตั้งแต่เมื่อไรกัน?”

“เอ๊ะ? ก็อยู่ตรงนี้ตลอดมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ……..ไม่รู้ตัวเลยเหรอ?”

“อะ…….ชั้นนี่มัน…….คงจะเพราะรู้สึกตึงเครียดนิดหน่อย……..ก็เลยไม่รู้สึกถึงตัวตนของยูตะเลย……..ช่างขาดคุณสมบัติของคู่ทำพันธสัญญาซะจริงๆ……..”

“อะฮะฮะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอก แต่เป็นเพราะริกกะกำลังจดจ่ออยู่กับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าต่างหากล่ะ แบบนั้นน่ะดีแล้วล่ะนะ”

ทันทีทีผมพูดเสร็จ

“ใช่ๆๆ ริกกะจัง! ตอนนี้น่ะเรื่องเต้นสำคัญกว่ายูตะคุงน้า!”

คันนางิ คาซาริ –––––– ไอดอลประจำห้องของพวกเรา คาซาริจังนั้นพูดออกมาพร้อมโผเข้ามากอดริกกะจากทางด้านข้าง

“เข้าใจแล้วล่ะ –––––– Yes, My•Lady”

“Lady!?”

ผมตกใจกับคำที่ไม่คาดคิดนั่น

ริกกะ ริกกะคนนั้น ทำตามที่คนอื่นสั่งเนี่ยนะ!?

พักหลังมานี่รู้สึกจะเห็นสนิทสนมกับคาซาริจังมากขึ้นเรื่อยๆ เลย แล้วก็เห็นมีเล่นอะไรด้วยกันหลายๆ อย่างเลยด้วย แต่สิ่งที่ผมไม่รู้คือสนิมสนมกันอย่างลึกซึ้ง(?)ถึงขนาดนี้เลยงั้นเหรอเนี่ย……..?

ก่อนหน้านี้คาซาริจังก็เคยมีพูดว่าเรื่องเป็นยูริอะไรนั่นน่ะแค่ล้อเล่น แต่พอมาถึงตรงนี้ชักกังวลขึ้นมาซะแล้วสิว่านั่นมันเรื่องจริงรึเปล่า

“ฮุฮุฮุ คือตอนนี้น่ะ กำลังเล่นเรียกกันแบบนั้นอยู่น่ะ ขอโทษทีนะ ยูตะคุง!”

“อ่า ไม่เป็นไรหรอก ชั้นก็ไม่ได้คิดอะไรมากน่ะ……….”

“อะฮะฮะ แล้วที่เล่นไปเมื่อกี้นี้คิดว่าใช้ได้มั้ยล่ะ?”

“เอ๊ะ…….ก็เป็นแค่การเล่นกันตามปกติใช่มั้ยล่ะ นั่นน่ะ………?”

นี่เล่นอะไรกันอยู่กันแน่เนี่ย……..

แต่ว่านะ ทำให้ริกกะเรียกอีกฝ่ายว่า Lady ได้นี่ สมกับที่เป็นคาซาริจังจริงๆ

ก็ไม่ได้จะคิดลึกอะไรหรอกนะ แต่คราวหน้าอยากจะลองถามดูจริงๆ ว่าใช้วิธีไหนกัน

“เอาล่ะ งั้นชั้นขอไปที่เวทีก่อนนะ ริกกะจังเองก็อย่าช้าล่ะ”

แล้วก็แสยะยิ้มมาให้ผมทีนึง จากนั้นคาซาริจังก็ผละออกจากตัวริกกะ ตรงเข้าไปในหอประชุมก่อนคนเดียว

ราวกับว่าจะรู้หน้าที่ว่าควรทำแบบนี้เลยล่ะ

ในห้องของผมนี่มีแต่พวกที่ขยันคอยเอาใจใส่คนอื่นอยู่ทั้งนั้นเลยแฮะ

“อือ ริกกะ พยายามเข้าล่ะ ชั้นจะคอยให้กำลังใจจากข้างบนนะ!”

ถึงจะพูดออกไปแบบติดๆ ขัดๆ นิดหน่อยก็จริง แต่ผมก็พูดเรื่องที่อยากจะพูดออกไปจนได้

เป็นสิ่งที่อยากจะบอกไปให้ได้ก่อนที่จะเริ่มการแสดง

ด้วยคำพูดนี้ก็คงจะช่วยคลายความกังวลไปให้ได้เล็กน้อย –––––– ทั้งที่เป็นห่วง แต่ผมก็ทำให้ได้เท่านี้เองแฮะ

แต่ถึงอย่างนั้น

ก็รู้สึกดีจริงๆ –––––– เพราะทุกครั้งเวลามีเรื่องที่อยากจะพูดทีไรก็มักจะพูดไม่ออกไปซะเรื่อยเลย ผมเลยอยากที่จะพูดให้ได้ตามที่อยากพูดในเวลาที่เหมาะที่ควรจริงๆ น่ะนะ

ริกกะเอง ก็ยิ้มหวานกลับมาให้ผมที่นิ่งเงียบไป

“…….อืม ขอบคุณนะยูตะ คอยดูให้ดีล่ะ การเริงระบำของจาโอชินกัง”

ดูริกกะจะเขินๆ อยู่เหมือนกัน เพราะพูดออกมาด้วยเสียงที่ค่อยจนยากจะได้ยินขนาดนั้น แล้วเธอก็หันหลัง รีบตรงเข้าไปในหอประชุมในทันทีเลย

แล้วผมก็ส่งแรงใจตามแผ่นหลังนั่นไปอีกครั้ง แล้วก็รีบไปเตรียมความพร้อมของตัวเอง