(Chuunibyou LN Vol 3) บทสุดท้าย นั่นคือการเริ่มต้นใหม่

กระทู้สนทนา

เล่ม 1 เล่ม 2

เล่ม 3 บทที่ 1 2 3 4 5 6 7 8 9

ดูจำนวนหน้าผิดแฮะ ตอนนี้สั้นสมกับเป็นบทส่งท้ายแหละครับ

บทสุดท้าย นั่นคือการเริ่มต้นใหม่
それは新たな始まり

หลังจากจบเรื่องราวที่ไม่คาดคิด ‘เหตุการณ์มหัศจรรย์ 7 สี (ตั้งโดยผมเอง)’ ผมก็โดนนิบุทานิหัวเราะเยาะใส่ [Note: ชื่อเหตุการณ์ที่ยูตะตั้งคือ 七色の不思議事件 nanairo no fushigi jiken]

งานวัฒนธรรมนั้นจบลงไปแล้ว แล้วก็มาถึงวันอาทิตย์

มีงานราตรีฉลองรอบกองไฟกัน โดยผู้อำนวยการเป็นผู้จัดงานนี้ขึ้นมา (ซึ่งไม่ได้มีอยู่ในกำหนดการ และควรจะเป็นเรื่องเซอร์ไพรส์ด้วย แต่เป็นเพราะคนทั่วๆ ไปต่างก็รู้กันอยู่แล้ว ก็เลยไม่ได้รู้สึกเซอร์ไพรส์อะไรกัน) โดยช่วงกลางวันนั้นก็ช่วยกันจัดเก็บทำความสะอาด นำโดยทีมสมาชิกสภานักเรียนทั้งหมด หลังจากเสร็จแล้ว ก็ทำการก่อกองเพลิงกันขึ้นที่สนามกีฬากัน

และด้วยเพราะเวลาจัดงาน ที่มีขึ้นในวันอาทิตย์ ก็เลยให้ทุกคนเลือกได้อย่างอิสระว่าจะเข้าร่วมหรือไม่ก็ได้ โดยไม่มีการบังคับแต่อย่างใด และดูเหมือนนักเรียนส่วนใหญ่ต่างก็เลือกที่จะเข้าร่วมด้วยอยู่แล้ว ที่สนามกีฬาก็เลยเนืองแน่นไปด้วยผู้คนเต็มไปหมด

ถึงแม้ว่านี่จะเป็นงานวัฒนธรรมครั้งแรกในการเรียนม.ปลาย –––––– มันก็สนุกสุดๆ ไปเลยล่ะ

เหล่าเด็กปี 1 นั้นต่างก็รู้สึกประทับใจกับประสบการณ์ครั้งแรก พวกปี 2 เองก็พากันสนุกกันอย่างเต็มที่กับประสบการณ์ครั้งที่ 2 นี้ ส่วนพวกปี 3 ที่ได้ร่วมงานวัฒนธรรมเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ก็น่าที่จะสนุกไปกับงานรอบกองไฟนี้เหมือนกัน

ที่สนามตอนนี้ มีดนตรีเปิดเล่นแบบเมดเลย์ออกมาเรื่อยๆ ชวนให้ออกไปเต้น ร้องรำกันได้ทุกเมื่อ

และกองเพลิงที่กลางสนามเองก็ลุกโชนสูงขึ้นไป

รอบๆ กองเพลิงสีแดงนั้น มีเหล่าผู้ที่แต่งชุดที่ใช้แสดงในงานวัฒนธรรมเต้นรำกันอยู่ พอมองดูจากไกลๆ แล้วรู้สึกเหมือนกับเป็นกลุ่มคนที่ไม่เต็มเต็งกันทั้งนั้น

และรอบนอกกองเพลิงที่สั่นไหวออกไปอีกนั้น ก็มีกลุ่มคนที่เหน็ดเหนื่อยจากงาน มองมาจากทางอาคารเรียนด้วย

รวมถึงกลุ่มคนที่กำลังวุ่นวายกับการดำเนินงานรอบกองเพลิงนี้ด้วย

ส่วนผู้อำนวยการเองก็ดูท่าทางกำลังจะเริ่มทำอะไรซักอย่าง(!?) อยู่บนเวทีหลักที่ตั้งขึ้นมากันใหม่

แต่ละคนต่างก็มีวิธีสนุกสนานไปกับช่วงหลังเสร็จสิ้นงานอีเว้นท์ใหญ่ของโรงเรียนต่างๆ กันไป

แน่นอน ว่าผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

จนถึงเมื่อครู่นั้นผมก็ยังบ้าบอไปด้วยกันกับอิชชิกิที่รอบๆ กองเพลิงอยู่เลย –––––– ไม่สิ ต้องบอกว่าร่วมทางไปกับอิชชิกิในการทำงานอดิเรกของเจ้าตัว
‘การสำรวจดูหญิงสาวที่เต้นรำอยู่รอบกองไฟ’ ต่างหาก(ไม่ใช่งานอดิเรกของผมหรอกนะ!) แต่ก็เพราะงานของคณะกรรมการรักษาระเบียบนั้นมันค่อนข้างจะยุ่งมาก––––––

“เอาล่ะ ต้องไปจัดการตรวจดูเพื่อไม่ให้มีพวกที่ทำอะไรนอกลู่นอกทางจนเกินเหตุมาเพ่นพ่านทั่วไปกันแล้วล่ะ แต่ว่า การที่นักเรียนทั้งหมด ไม่สิ การที่นักเรียนหญิงทั้งหมดมารวมตัวกันอยู่ในที่ที่เดียวกันแบบนี้ ได้มองดูงานรอบกองไฟที่เป็นแบบนั้นชั้นก็พอใจมากแล้วล่ะ โทงาชิ หลังจากนี้ฝากด้วยนะ เอาล่ะ แล้วเจอกัน”

พูดเสร็จก็เดินจากไปทำหน้าที่หลัก(ที่เป็นเหมือนงานอดิเรก)ของเจ้าตัวเอง

แล้วตอนนี้ ผมก็เลยตัวคนเดียว

ผมนั้นกำลังสนุกกับการดูริกกะในชุดที่ใช้แสดงเมื่อวาน กับคาซาริจังที่ยืมชุดโทรมๆ ที่ริกกะใส่แสดงมาใช้ กำลังเต้นรำกันอย่างสนิทสนมในที่ที่ไกลออกไป [Note: เผื่องง ริกกะใส่ 2 ชุดตอนแสดง ตอนแปลงร่างกับยังไม่แปลงร่าง]

…….ไม่ได้รู้สึกเหงาเลยซักนิด

แล้วในตอนนั้นเอง

“พอคิดว่าจะเลิกไปปรากฏต่อหน้าสาธารณะแล้ว มาคราวนี้ก็มาทำ 視姦プレイอยู่คนเดียวงั้นเหรอเนี่ย เจ้าบ้านี่!” [Note: 視姦プレイ Shikan play ประมาณว่าใช้สายตาทำให้อีกฝ่ายรู้สึกอาย ใช้ในเชิงละลาบละล้วงกันก็ได้]

ที่มาพร้อมกันกับคำพูดนั้นคือการใช้กำปั้นต่อยเข้ามาที่ไหล่จากด้านหลัง เป็นนิบุทานิที่ท่าทางดูสนุกสนาน –––––– ดูดี๊ด๊าสุดๆ อย่างที่ไม่เคยเห็นก่อน

นี่ดื่มสาเกมารึเปล่าเนี่ย จะว่าไปก็ดูหน้าจะแดงๆ ด้วย แต่นั่นก็เป็นแค่แสงสะท้อนจากกองเพลิงเท่านั้น ดูท่าจะไม่ได้ดื่มสาเกหรืออะไรแบบนั้นแฮะ

ที่เกิดสงสัยไปนั้นก็เพราะว่าท่าทางดูดี๊ด๊าผิดปกตินี่ล่ะ

ก็นะ เพราะถึงช่วงท้ายงานเทศกาลแล้ว ไม่ว่าใครก็คงอารมณ์ดีเป็นพิเศษกันทั้งนั้นล่ะมั้ง

ว่าแต่ ทำไมถึงได้อยู่ตัวคนเดียวได้ล่ะเนี่ย

ถ้าเป็นอย่างทุกครั้งละก็ ต้องอยู่ด้วยกันกับอีก 2 คนจากชมรมเต้นนี่นา แถม สำหรับคนที่ป๊อบปูลาร์อย่างนิบุทานิด้วยแล้ว ในช่วงเวลาแบบนี้ของงานเทศกาลก็ควรที่จะเป็นที่ต้องการตัวอย่างมากเลยสิ

“ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย สภาพจิตชั้นยังปกติดีอยู่เลยนะ”

ถึงจะมีเรื่องสงสัยอยู่หลายอย่างก็เถอะ แต่ก่อนอื่นผมก็ต้องปฏิเสธเรื่อง 視姦プレイ ซะก่อน

ใครมันจะไปทำเรื่องแบบนั้นกันเล่า

“หื––ม ก็เห็นยิ้มกริ่มอยู่นี่นา ทำหน้าเหมือนกับกำลังคิดว่า ‘คาซาริจังจะไม่มาเป็นแฟนชั้นบ้างรึไงกันน้า’ แบบนั้นเลยน่ะ”

“นี่ หยุดเลย! ไม่ต้องมาทดสอบความจริงใจของชั้นเลยนะ! ชั้นไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลยซักครั้งเดียว!”

อย่ามาล้อเล่นกันเชียวนะ!

ถ้ามีใครมาได้ยินเข้าจะทำยังไง ได้ลือกันไปเสียๆ หายๆ แน่เลยนะ!

“อะฮะฮะ มันก็จริงแหละนะ เพราะ Gerzoni น่ะมีแฟนที่น่าร้าก น่ารักอยู่แล้วนี่นะ จะว่าไป เรื่องเมื่อวานนั้นน่ะ ทำเอาขำสุดๆ ไปเลยนะ! แหม จะไม่เอามาพูดถึงซ้ำแล้วซ้ำอีกก็ยังไงอยู่นะ ที่พูดว่า ‘เผาไหม้ไปเลยใช่มั้ยล่ะ?’ นั่นน่ะ พอ Gerzoni เป็นคนพูดแล้วมันดูเห่ยสุดๆ ไปเลยล่ะ!“

พูดเสร็จนิบุทานิก็กุมไปที่ท้อง แล้วก็หัวเราะออกมาซะเสียงดังโดยที่ไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างที่อยู่กันเต็มไปหมด

หัวเราะออกมาเสียงดังอย่างถูกอกถูกใจ สนุกสนาน ขำขันสุดๆ

“เอ่อ……หัวเราะเกินไปแล้ว……ก็แค่บทพูดในละครเองนะ…….”

“อะ อะฮะฮะฮะฮะ! ‘จุมพิตของเจ้าชายน่ะ มันร้อนแรงนะรู้มั้ย?’ อะฮะฮะฮะฮะ ไปตายซะ! ไปตายซะ! พอที อะฮะฮะฮะ!”

……..มันดูตลกขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย…….. ถ้างั้นมันก็คงดีแล้วล่ะมั้งนะ………

เพียงแต่

มันออกจะดูน่าสมเพชไปหน่อยนะ เล่นหัวเราะซะจนหายใจไม่ทันแบบนั้นเนี่ย ทำเอาผมรู้สึกอยากหัวเราะใส่กลับเลย พอเป็นแบบนั้นแล้วผมเองก็พลอยไม่รู้สึกแย่อะไรไปซะอย่างนั้นเลยล่ะ