มีเด็กชายตัวเล็กๆ คนหนึ่ง เค้ามีทุกสิ่งที่เหมือนเด็กทั่วไปเป็น รักความสนุก ความตื่นเต้น และของหวาน อย่างไรก็ดีเด็กชายมักจะคอยออดอ้อนแม่ของเขาให้ซื้อไอศกรีมทุกครั้งที่รถเข็นไอศกรีมมา เมื่อลูกอ้อนซะขนาดนี้มีหรือแม่จะไม่ซื้อให้จริงไหม?
การได้กินไอศกรีมก็เป็นความสุขเล็กๆ ของเด็กชายอีกเช่นกัน แต่ความสุขนั้นมันช่างแสนสั้นเสียจริง เพราะมันสามารถคงอยู่ได้จนมันละลายเหลือเพียงแค่ไม้ เด็กชายพยายามที่จะออดอ้อนให้แม่ของตนซื้อให้อีก แต่แม่ของเขาก็ใจแข็งเสียจริงๆ และให้คำสัญญาว่าจะซื้อให้อีก เด็กชายจึงได้กินไอศกรีมทุกวันโดยมีเงื่อนไขว่าเค้าสามารถกินได้แค่วันละหนึ่งไม้เท่านั้น
บ่อยครั้งที่เค้าออดอ้อนให้แม่ซื้อให้มากกว่าหนึ่ง แต่แม่ของเค้าก็ใจแข็งเสียเหลือเกิน เด็กชายจึงพยายามเปลี่ยนแผน เค้าพยายามที่จะกินให้ได้น้อยที่สุด เพื่อนที่จะได้กินมานานๆ แต่ถึงอย่างนั้นไอศกรีมก็ยังคงละลายและหมดไปอย่างรวดเร็วอยู่ ดี คราวนี้เค้าจึงพยายามที่จะอมมันไว้ในปาก “ถ้าอยู่ข้างนอกมันก็เอาแต่ละลายน่ะซิ อมใส่ในไปเสียก็จบเรื่อง”
แต่เจ้าไอศกรีมก็ยังคงละลายอยู่ดี เด็กน้อยพยายามที่จะหาหนทางและวิธีที่จะเก็บรักษาความสุขเพียงเล็กน้อยขอเค้าให้ได้นานที่สุด แต่ในที่สุดเค้าก็ต้องยอมแพ้ไปแต่โดยดีและเรื่องราวที่เด็กน้อยพยายามที่จะรักษาไอศกรีมก็เป็นเพียงแค่ความทรงจำอีกความทรงจำหนึ่งของเค้าไป
วันเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปนานเข้าๆ เด็กชายตัวน้อยๆ ก็เริ่มเติบใหญ่ จนเป็นชายหนุ่มแน่นอนเค้ายังคงชอบกินไอศกรีม แต่คราวนี้เค้ากับต้องชะงักเมื่อเค้ากลับนึกถึงเรื่องราวครั้งที่เค้ายังเป็นแค่เด็กตัวน้อยๆ คนนึงที่พยายามที่จะทำในสิ่งที่เค้าเองพอมาคิดก็อดจะขำไม่ได้ การพยายามไม่ให้ไอศกรีมละลายมันไม่มีทางเป็นได้ตราบใดที่เรากินมันอยู่ แน่นอนถ้าไม่อยากให้มันละลายแช่ช่องฟรีซหรือช่องแช่เย็นก็สิ้นเรื่อง แต่ชายหนุ่มกลับคิดอะไรบางอย่างออก
แทนที่เค้าจะเอาแต่สนใจที่จะคงสภาพของมัน เค้ากลับลืมนึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้เอามันใส่ปากลิ้มรส ช่วงเวลาแสนสั้นแต่เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขไม่ว่าจะผ่านไปกี่สิบๆ ปีชายหนุ่มก็ยังคงมีความสุขทุกครั้งที่ได้กิน เค้าเริ่มจะเข้าใจขึ้นมาแล้วว่าทำไมแม่ของเค้าถึงให้เค้ากินได้แค่วันละแท่ง ไม่ใช่ว่าแม่หวงเงินหวงอะไร แต่ท่านต้องการจะสอนให้เค้ารู้ว่าความสุขที่เข้ามาในชีวิตมันไม่มีทางที่จะคงอยู่ถาวร ไม่นานเกินรอความสุขนั้นก็ต้องหายไปเหมือนกับไอศกรีมที่เหลือเพียงแค่แท่งไม้
ทุกๆ คนมีสิ่งที่ทำให้ตนรู้สึกสุขใจเหมือนดั่งเช่นเด็กน้อยคนนี้ แต่แน่นอนว่าความสุขย่อมไม่มีคงอยู่ มีเพียงแค่ตัวเราที่ยังคงอยู่และต้องอยู่ต่อไปเช่นกัน แต่สักวันตัวเราเองก็จะต้องหายไปเช่นกันไม่มีวันคงอยู่ได้ตลอดไป
ที่มาของนิทานเรื่องนี้:: เรื่องมีอยู่ว่า แฟนผมบอกกับผมว่าสุนัขของเธอเสียชีวิต และเธอก็เสียใจมาก ผมก็ไม่รู้จะปลอบใจเธอยังไงดี ได้แต่พยายามปลอบเธอและหวังให้เธอจะรู้สึกดีขึ้น และมันก็ทำให้ผมนึกอยากเขียนนิทานเรื่องนี้ให้เธอ
นิทานสอนใจ:: เด็กชายกับไอศครีม
การได้กินไอศกรีมก็เป็นความสุขเล็กๆ ของเด็กชายอีกเช่นกัน แต่ความสุขนั้นมันช่างแสนสั้นเสียจริง เพราะมันสามารถคงอยู่ได้จนมันละลายเหลือเพียงแค่ไม้ เด็กชายพยายามที่จะออดอ้อนให้แม่ของตนซื้อให้อีก แต่แม่ของเขาก็ใจแข็งเสียจริงๆ และให้คำสัญญาว่าจะซื้อให้อีก เด็กชายจึงได้กินไอศกรีมทุกวันโดยมีเงื่อนไขว่าเค้าสามารถกินได้แค่วันละหนึ่งไม้เท่านั้น
บ่อยครั้งที่เค้าออดอ้อนให้แม่ซื้อให้มากกว่าหนึ่ง แต่แม่ของเค้าก็ใจแข็งเสียเหลือเกิน เด็กชายจึงพยายามเปลี่ยนแผน เค้าพยายามที่จะกินให้ได้น้อยที่สุด เพื่อนที่จะได้กินมานานๆ แต่ถึงอย่างนั้นไอศกรีมก็ยังคงละลายและหมดไปอย่างรวดเร็วอยู่ ดี คราวนี้เค้าจึงพยายามที่จะอมมันไว้ในปาก “ถ้าอยู่ข้างนอกมันก็เอาแต่ละลายน่ะซิ อมใส่ในไปเสียก็จบเรื่อง”
แต่เจ้าไอศกรีมก็ยังคงละลายอยู่ดี เด็กน้อยพยายามที่จะหาหนทางและวิธีที่จะเก็บรักษาความสุขเพียงเล็กน้อยขอเค้าให้ได้นานที่สุด แต่ในที่สุดเค้าก็ต้องยอมแพ้ไปแต่โดยดีและเรื่องราวที่เด็กน้อยพยายามที่จะรักษาไอศกรีมก็เป็นเพียงแค่ความทรงจำอีกความทรงจำหนึ่งของเค้าไป
วันเวลาก็ล่วงเลยผ่านไปนานเข้าๆ เด็กชายตัวน้อยๆ ก็เริ่มเติบใหญ่ จนเป็นชายหนุ่มแน่นอนเค้ายังคงชอบกินไอศกรีม แต่คราวนี้เค้ากับต้องชะงักเมื่อเค้ากลับนึกถึงเรื่องราวครั้งที่เค้ายังเป็นแค่เด็กตัวน้อยๆ คนนึงที่พยายามที่จะทำในสิ่งที่เค้าเองพอมาคิดก็อดจะขำไม่ได้ การพยายามไม่ให้ไอศกรีมละลายมันไม่มีทางเป็นได้ตราบใดที่เรากินมันอยู่ แน่นอนถ้าไม่อยากให้มันละลายแช่ช่องฟรีซหรือช่องแช่เย็นก็สิ้นเรื่อง แต่ชายหนุ่มกลับคิดอะไรบางอย่างออก
แทนที่เค้าจะเอาแต่สนใจที่จะคงสภาพของมัน เค้ากลับลืมนึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุขที่ได้เอามันใส่ปากลิ้มรส ช่วงเวลาแสนสั้นแต่เป็นช่วงเวลาที่มีความสุขไม่ว่าจะผ่านไปกี่สิบๆ ปีชายหนุ่มก็ยังคงมีความสุขทุกครั้งที่ได้กิน เค้าเริ่มจะเข้าใจขึ้นมาแล้วว่าทำไมแม่ของเค้าถึงให้เค้ากินได้แค่วันละแท่ง ไม่ใช่ว่าแม่หวงเงินหวงอะไร แต่ท่านต้องการจะสอนให้เค้ารู้ว่าความสุขที่เข้ามาในชีวิตมันไม่มีทางที่จะคงอยู่ถาวร ไม่นานเกินรอความสุขนั้นก็ต้องหายไปเหมือนกับไอศกรีมที่เหลือเพียงแค่แท่งไม้
ทุกๆ คนมีสิ่งที่ทำให้ตนรู้สึกสุขใจเหมือนดั่งเช่นเด็กน้อยคนนี้ แต่แน่นอนว่าความสุขย่อมไม่มีคงอยู่ มีเพียงแค่ตัวเราที่ยังคงอยู่และต้องอยู่ต่อไปเช่นกัน แต่สักวันตัวเราเองก็จะต้องหายไปเช่นกันไม่มีวันคงอยู่ได้ตลอดไป
ที่มาของนิทานเรื่องนี้:: เรื่องมีอยู่ว่า แฟนผมบอกกับผมว่าสุนัขของเธอเสียชีวิต และเธอก็เสียใจมาก ผมก็ไม่รู้จะปลอบใจเธอยังไงดี ได้แต่พยายามปลอบเธอและหวังให้เธอจะรู้สึกดีขึ้น และมันก็ทำให้ผมนึกอยากเขียนนิทานเรื่องนี้ให้เธอ