มันเป็นเรื่องที่ไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับตัวเองผมกับแฟนเรารักกันมากถึงจะคบกันไม่นานแต่ก็รู้ว่าเรารักกันและเราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันทุกวันด้วยงานที่ไม่ตรงกันแต่อยู่ด้วยกันทุกอาทิตย์แต่ว่าจะโทรคุยกันทุกวันเราคบกันแบบกิ่งลับแฟนผมมีลูกโตแล้วไม่อยากให้ลูกเค้ารู้แต่เค้ารู้แต่ไม่พูดถึงเรื่องผมกับแฟนสวนตัวผมไม่มีลูกเราคุยกันทุกเรื่องแฟนเก่าเค้าที่เสียไปนานแล้วขอย่อเลยแล้วกันเค้าเกิดอุบัติเหตุขับรถชนหัวกระแทกพวงมาลัยวันที่เกิดอุบัติเหตุเรานัดกันผมรอเค้าตั้งแต่เช้าเรานัดกัน10โมงพอถึงเวลาผมก็โทรไปปิดเครื่องปกติแล้วแฟนผมไม่เคยปิดเครื่องพอถึงบ่ายสองผมก็เดาได้ว่าต้องเกิดอุบัติเหตุผมพยายามที่จะติดต่อจนลูกน้องเค้าก็ส่งข้อความมาบอกประมาณสองทุ่มผมเลยสบายใจ อีกวันผมก็ได้คุยกับแฟนแฟนบอกว่าปวดหัวแต่ก็ยังจำผมได้เค้าบอกต้องสแกนสมองแล้วมีเลือดคลั่งในสมองหมอบองให้ยาสลายลิ่มเลือดแต่ถ้าไม่หายต้องผ่าตัดสมองเราก็คุยกันรู้เรื่องปกติดีพออีกวันผมก็จะไปเยี่อมแต่ลืมถามว่าอยู่โรงบาลอารัยผมก็พยายามติดต่อโทรไปก็ไม่รับผมตระเวนถามตามโรงพยาบาลจนถึงบ่ายแฟนผมก็โทรมาหาบอกว่าอยู่โรงพยาบาลอารัยผมก็ไปผมก็ดูเค้าคุยรู้เรื่องดีเค้าออกจากโรงพยาบาลแล้วเค้าเลยชวนไปหาข้าวกินเราน้งกินข้าวกันนั่งกินกันอยู่สองชั่วโมงก็คุยกันเรื่อยเปื่อยแล้วแฟนผมก็พูดว่าขอโทษนะคุณอย่าโกรธฉันนะผมเลยถามว่าทำไมหรอ ฉันจำชื่อคุณไม่ได้ ตอนนั่นผมอิ่งเลยนั่งกินข้าวอยู่ดีๆจำเราไม่ได้ ตอนแรกคิดว่าพูดเล่น แต่เค้าจำไม่ได้จริงๆผมก็เลยบอกไม่เป็นรัย แล้วเราเช็คบิลผมไปส่งเค้าที่บ้านแต่ผมไม่เคยเข้าบ้านเค้า ผมเลยกับห้องผม บ้านกับห้องผม ห่างกันประมาร 100กว่ากิโล ผมกลับมาถึงห้อง ผมก็โทรไปหาแฟนตามปกติ แต่สิ่งที่เจอแฟนผมจำผมไม่ได้แต่จำได้ว่าเป็นแฟนแล้วก็รู้ว่าเรารักกันมาก แฟนผมเป็นคนชอบจดไดอารี่เลยเอามาอ่าน เพื่อหาเรื่องของผมแต่เค้าไม่ได้จดว่าพบกันที่ไหนเค้าถามผม ว่าทำไมเค้าไม่จดตอนเราพบกันเค้าจำไม่แต่เค้าบอกเราต้องเจอกันในที่ไม่ดีแน่เลย เค้าเลยไม่จดลง เพราะคงกลัวลูกมาอ่าน แฟนเป็นคนน่ารักมีคนมาจีบเยอะ แล้วเค้าก็ปวดหัวมากว่างสายไป ลูกเค้าก็ไม่ให้คุยโทรศัพย์กลัวคลื่นรบกวนสมอง ผมก็เลยได้แต่เป็นห่วง ตอนนั้นประมาร4 ทุ่มแล้ว ผมเลยว่างสายแต่ก็นอนไม่หลับ เป็นห่วงแฟนมาก เพราะเริ่มจำผมไม่ได้เเล้ว จากนั้นประมาณตีสองโทรศัพย์ผมก็ดังขึ้นเห็นเบอร์แฟนผมผมก็เลยรับ แฟนผมบอกว่าลงมาเปิดประตูให้หน่อย ไม่มีคีการ์ดผมเลยรีบลงไปแต่ก็แปลกใจทำไมต้องบอกไม่มีคีการ์ด เพราะที่ตึกใช้สแกนลายนิ้วมือ แล้วสิ่งที่พบก็คือความว่างเปล่า ผมเลยโทรไปถามเค้าว่าอยู่ตรงไหน เค้าบอกว่าอยู่ข้างล่าง ผมเลยบอก ว่าผมก็อยู่ข้างล่างไม่เห็นเลย ผมเลยถามที่ไหนเค้าบอกอยู่ตรง......ผมเลยบอกว่าคนละที่กันเค้าไปตึกที่เค้าเคยอยู่เค้าจำไม่ได้จำแต่ตึกนั้นเค้าเคยอยู่มานาน ห่างกันประมาร20 โล ผมเลยบอกให้นั่งแท็กซีมาเดียวผมบอกทาง แล้วเค้าก็มาถึง ผมก็เลยพาขึ้นห้อง แล้วเราก็คุยกันเค้าอยากรู้ว่าเราเจอกันที่ไหนมันทำให้เค้านอนไม่หลับผมเล่าให้ฟังผมนอนกอดเค้า แล้วผมก้อเปิด เสียงสนที่เราเคยคุยกันมันเป็นแอพบันทึกเสียงผมพึ่งติดตั้งได้เดือนเดียวเลยมีเรื่องที่คุยแค่เดือนเดียว พอเค้าฟังเค้าบอกว่าไม่ใช้เค้าเค้าไม่พูดจ่าแบบนี้ แต่เค้าจำผมได้แค่เราเป็นแฟนกัน ผมถึงกับร้องไห้เลยเเล้วเค้าก็ร้องไห้เหมือนกันทำไมฉันจำชื่อคุณไม่ได้เรานอนกอดกันแล้วเค้าร้องเค้าบอกเค้าไม่อยากนอนกลัวตื่นมาจำผมไม่ได้นอนร้องไห้ เกือบถึงเช้าแล้วเค้าหลับไป ตอนเช้าประมารเก้าโมงผมปลุกแฟนเพราะว่าจะพาเค้าไปตรวจสมอง  แล้วสิ่งเรากลัวก็เกิดขึ้นเค้าจำผมไม่ได้เลย ผมอิ่งเลยแล้วก็นั่งร้องไห้ ถามว่าผมเป็นใคร เค้าจำได้แต่เรื่องแฟนเก่า  ผมก็พยายามเปิดเสียงสนทนาเก่าให้เค้าฟัง เค้าบอกไม่ใช้เค้าๆไม่พูดจ่าแบบนั้น พอผมเอามือไปกอดเค้าก็ร้องไห้ เลยถามเค้าว่าเป็นอารัย คำตอบที่ได้ยินทำให้ผมร้องไห้อีกครั้ง เค้าบอกเค้ากลัวผมเค้าไม่รู้จักผม ผมก็เลยตั้งสติเล่าเรื่องของเราให้ฟังเค้าก็ปวดหัว ผมพยายามอีก เค้าก็เริ่มรู้สึกดีกับผม ประมาณบ่ายสาม เค้าก้อจำผมได้แต่ได้ไม่หมดเค้าจะพูดช้าลงได้ที่ละคำ เค้าบอกไม่อยากผ่าตัดสมอง กลัวจำใครไม่ได้ จากนั่นผมก็พาเค้าไปส่งที่บ้าน ที่ห่างกัน100กว่าโล แล้วผมก็กลับมาห้อง แล้วก็โทรไปหาแฟนผมเค้าบอกเหมือนเดิมว่าไม่อยากนอนกลัวจำไม่ได้ ผมเลยไม่รู้จะทำยังไงดี ได้แต่ร้องไห้ พรุ่งนี้ไม่รู้จะเป็นยังเลย ไม่เจอกับตัวไม่รู้จิงๆคับ  ขออภัยถ้าเรื่องที่ผมเขียน อาจจะกดผิดบ้างได้แค่นี้จิง ๆ