รู้สึกน้อยใจในวาสนาตัวเองจัง คือผมมีปัญหาทุกอย่าง แต่ประคับประคองอดทนจนมาถึงทุกวันนี้
แต่เพิ่งมาอิจฉาเพื่อน อิจฉาในบุญวาสนาเค้า ที่ทำใมเราไม่มีวาสนาดีๆแบบนี้บ้าง

เพื่อนคนแรก มีแฟน แล้วก็มีลูกด้วยกัน เผอิญแฟนเพื่อนเป็นลูกบุญธรรมของคนรวยที่ไม่มีลูก
ที่เค้ารับอุปการะแฟนเพื่อนตั้งแต่เด็ก
แต่ตอนนี้เค้าเป็นมะเร็งอยู่ได้ไม่นานและไม่มีญาติพี่น้อง เค้าได้ทำพินัยกรรมใว้ให้แฟนเพื่อนหลาย10ล้านบาท
เหมือนถูกแจ๊คพอตรางวัลที่1

เพื่อนคนที่2 เป็นหลานคนเดียวของป้าที่ไม่มีลูก ทำพินัยกรรมยกมรดกที่ทำงานอยู่เมืองนอกหลาย10ปีให้หลานคนเดียว
ทั้งๆที่เพื่อนผมเรียนไม่จบ ทำงานกลางคืน กินเที่ยว ใช้ชีวิตแบบคุณหนู รอรับมรดกตอนป้าตาย

ส่วนผมเกิดมาไม่มีอะไรเลย บ้านก็ต้องดิ้นรนซื้อเอง พ่อแม่ก็แยกทางกัน ครอบครัวแตกหัก ญาติพี่น้องไม่นับญาติกัน
เรียนไม่จบ เพราะมีปัญหาครอบครัว ทุกวันนี้นั่งมองเพื่อนทั้ง2 นั่งคิดอิจฉาเพื่อนมาก

เพื่อนเป็นคนที่ไม่ได้ทำงานหนักแต่อนาคตสบายโคตรๆ ชีวิตมันไม่เคยกินเกลือนอนห้องเช่าแบบผมเลย ผิดกับผม ผมทำงานหนักทุกวันเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตรอดเคยอดมื้อกินมื้อเพื่ออนาคตของครอบครัว ไม่เห็นมีวาสนาอะไรจะดีขึ้นแบบเขาเลย

บางทีก็น้อยใจในวาสนา แต่บางทีก็พยายามมองคนที่ด้อยกว่าเราถึงจะมีกำลังใจทำงานหนักต่อไปครับ