ตามนี้เลยค่ะ เราไม่เคยทำงานประจำ เริ่มต้นทำธุรกิจเลยเพราะพ่อเสียเลยทิ้งธุรกิจไว้ให้
เริ่มทำตั้งแต่อายุ 19 จนถึงทุกวันนี้ บอกเลยว่าบางทีอยากจะเลิกทำ อยากไปเป็นพนักงานประจำ
แต่ทิ้งไมไ่ด้ค่ะ กดดันเพราะเป็นธุรกิจที่พ่อสร้างด้วย อีกอย่างเป็นเสาหลักของบ้าน
ถ้าทิ้ง แม่กับน้องเราก็ต้องมาลำบาก T^T

ถ้าคุณทำธุรกิจเอง "ทำมากได้มาก ทำน้อยได้น้อย"  คำนี้ยังคงใช้ได้เสมอ  

แต่ถ้าคุณเป็นมนุษย์เงินเดือน  "ทำมากได้เท่าเดิม ทำน้อยโดนไล่ออก"  คำนี้ก็ยังคงใช้ได้เสมอ

หลาย ๆ คนมักคิดว่าการออกมาทำธุรกิจส่วนตัว คือทางออกหนึ่งของคนที่เบื่อชีวิตเงินเดือนซ้ำซากจำเจ หรือเบื่อคนเบื่องาน
แต่คงลืมไปว่า จริง ๆ แล้วธุรกิจส่วนตัว คือทางออกสำหรับมนุษย์เงินเดือนที่มีค่าเกินกว่าจะแค่ทำงานรับเงินเดือนแล้วเท่านั้น
ไม่ใช่ทางออกสำหรับคนที่สมองโล่ง แค่เบื่องาน เบื่อเพื่อนร่วมงาน เจ้านาย เงินเดือนน้อย งานหนัก ซะที่ไหน

555 เรานี่แหละคนนึง เคยเป็นลูกจ้าง
ออกมาค้าขาย  โค ตะ ระ เหนื่อยยยยยย
ไม่ได้หยุดเลยค่าาา
กว่าจะขายให้ได้กำไรเท่ากับเงินเดือน ที่เคยได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ตอนทำงานประจำ เข้าแปดโมง  สี่โมงเลิก มีเวลาลั้ลลาตอนเย็น
ไปวิ่งออกกำลังกาย เข้าเมืองไปซื้อของ  นู่น นี่ นั่น
เสาร์ อาทิตย์...หยุด   นักขัตฤกษ์....หยุด
รัฐบาลประกาศให้หยุด...หยุด
ป่วย ไอค๊อกแค๊ก...ลาป่วย
พาแม่ไปหาหมอ...ลากิจ
ไปเที่ยวกับแฟน...ลาพักร้อน
แต่ออกมาทำเอง นักขัตฤกษ์ไร ไม่รู้อ่ะ
เค้าหยุด อีนี่เปิดร้านเหมือนเดิม
ป่วยก็ลากสังขารมาเปิดร้าน  ถ้าหยุดก็ขาดรายได้ ขณะที่ค่าเช่ายังเท่าเดิม
จิปาถะ  เยอะแยะ
เป้าหมายตอนนี้  ขายของไปด้วยและอ่านหนังสือสอบเป็นข้าราชการค่ะ
(ขอกลับไปเป็นลูกจ้างอย่างเดิมเห๊อะ)
............................................................................
แต่  แต่   สามีเราไม่เคยเป็นลูกจ้างนะ
เรียนจบออกมาตั้งธุรกิจเลย ไม่เคยทำงานที่ไหนด้วย
เริ่มจากเล็กเล็ก เดี๋ยวนี้ก็ใหญ่โตพอสมควร
เค้าเหมาะที่จะเป็นเจ้าของธุรกิจมาก
นิสัยเค้าหรอ   เห็นปัญหา  พุ่งชนครับพี่น้อง
ปัญหามา  แก้ไปทีละจุด จนแก้ได้
พอครั้งแรกแก้ได้  ปัญหาครั้งต่อไป มันก็จะแก้ได้เอง
มีไม้อ่อน ไม้แข็ง  พูดจาเป็น  รู้จักจังหวะตอนไหนควรพูดอะไรแบบไหน
กล้าได้ กล้าเสีย ชอบความเสี่ยง ชอบอ่านคน (ต่างกับเรามาก  เราจะกล้ากล้า กลัวกลัว  ไม่ชอบเสี่ยง)
หาความรู้อยู่เสมอ มีคอนเน๊กชั่นเยอะ รู้จักคนไปทั่ว
ตื่นเช้ามาทำงาน บางทีดึกมากแล้ว ก็ยังเห็นเค้าทำอยู่
ขณะที่ลูกจ้างบางคนไปนั่งดริ๊งแล้วมั้ง
ในหัวจะคิดแต่เรื่องงานตลอด
แต่เค้าก็มีมุมผ่อนคลายเหมือนกัน ถ้าวันไหนว่างนี่
ดึกดึกจะชอบไปกินเหล้า กับเพื่อน กลับตีหนึ่งตีสอง
หกโมงตื่นหล่ะ  นอนวันละไม่กี่ชั่วโมงเอง  โคตรอึด

จะเห็นได้ว่านิสัยเรากับแฟนจะต่างกัน
เราออกแนวสบายสบาย  เราว่าเราเหมาะจะเป็นลูกจ้างมากกว่า
แต่นิสัยแฟนเราถ้าเป็นลูกจ้างไม่รุ่งแน่นอน
ยกตัวอย่างให้ดูว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะเป็นเจ้าของธุรกิจ
และจะมีกำไรที่มากมายมหาศาล
บางคนขาดทุน  บางคนเท่าทุน บางคนพออยู่ได้
บางคนได้กำไร  มันมีทุกรูปแบบ
นิสัยบางคนก็เหมาะที่จะเป็นลูกจ้าง  
ไม่งั้นโลกนี้ก็เป็นเจ้าของธุรกิจกันหมดแล้วสิ
แต่ถ้าใครอยากลอง เราแนะนำ  เหมือนเราอ่ะ
ทำเลย  ทำมันตอนอายุน้อยน้อยนี่แหละ
ไม่ลองไม่รู้หรอก ถ้าไปไม่รอด ก็กลับไปเป็นลูกจ้างเหมือนเดิม
ไม่เสียหายหรอก  ไม่งั้นพอคุณอายุมากนะ มันจะคาใจไง
ว่าถ้าชั้นออกไปเป้นเจ้าของเองจะเป็นไงนะ
เราบอกเลย  เราถอดใจเลยนะ  พอพอพอ
มันไม่ได้ขาดทุนนะ แต่กำไรที่ได้เราไม่ค่อยพอใจเมื่อเทียบ
กับแรงและเวลาที่เราลงไป
แล้วอีกอย่าง  เราเป็นคนเรียนเก่งได้เกียรตินิยม อยู่ในกรอบตลอด
                  แต่สามีเราเรียนอยู่ท้ายท้ายของห้องมาตลอดตั้งแต่ประถม
                  ถูถูไถไถมาจนจบ ป.ตรี (เป็นคนไม่ชอบเรียนมากกกก)
                  ไม่จบสี่ปีอีกต่างหาก ติดเอฟอีก ใบเกรด มีแต่ D กับ C
                  เริ่มค้าขายมาตั้งแต่อยู่ มหาวิทยาลัย (เรียนก็ไม่ค่อยเรียนอีก)
                  จบมาหาเงินได้หลักล้านต่อปี  แต่เราเรียนเก่ง ได้ไม่กี่หมื่นต่อเดือนเอง
                  ดูเอาละกัน  มีลูก เลี้ยงแบบปล่อยปล่อย ให้มีความคิดเป็นอิสระ
                  ไม่ต้องให้เรียนเก่งมากก็ได้ (อันนี้นอกเรื่องนะ)