มีเรื่องเครียด ทุกข์ใจที่คิดไม่ตกอยากจะปรึกษาและอยากระบายค่ะ
คือ เราเป็นคนชอบมีโลกส่วนตัว ไม่ชอบการทำงาน(ที่ตัวเองไม่ได้อยากทำ โดยเฉพาะงานประจำ) แต่ด้วยความที่ที่ยังไม่มีความสามารถและเงินทุนพอที่จะคิดริเริ่มทำธุรกิจหรือทำอะไรที่แปลกใหม่ก็เลยต้องทำงานประจำไปก่อน

ทีนี้แต่ละวันที่ต้องทำงานก็จะจิตตก เศร้าหมอง เครียดมากถึงมากๆ คนอื่นๆอาจจะบอกว่า ทุกๆคนก็ต้องทำงานกันทั้งนั้น แถมพอบอกว่าไม่ชอบการทำงาน ก็มักจะโดนคนอื่นๆว่าว่าเป็นคนไม่สู้งาน ฝันเฟื้อง ดูเป็นคนไม่มีคุณค่า

คือ ใจมันไม่ชอบจริงๆ แล้วเวลาทุกข์ใจก็มักจะทุกข์มากกว่าคนอื่นๆ รู้สึกว่ามันฝืนใจมาก

เหตุผลที่ไม่ชอบ ข้อแรกคือ การที่คนทำงานจะต้องมีสังคม ต้องมีพรรคมีพวก คือ เราเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวค่อนข้างมาก และบางครั้งก็ไม่มีอารมณ์จะพูดคุยสนุกสนามกับคนอื่นๆนัก ซึ่งมันก็ไม่ดีนัก  หรือบางทีก็ไม่อยากไปไหนกับใคร เลิกงานก็อยากกลับบ้าน อยากใช้เวลาอยู่กับครอบครัวหรือคนที่เรารักจริงๆมากกว่า บางทีก็ไม่เห็นด้วยเลยกับการที่บางครั้งเอาเรื่องงานมาพูดนอกเวลาจนคนที่ไม่ได้ไปด้วยไม่รู้เรื่อง สุดท้ายก็เลยต้องไปตามน้ำ เพราะความกลัวว่าจะหลุดกลุ่ม ไม่มีสังคม จนไม่เป็นตัวของตัวเอง คือเราก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากเอาใครเลย แต่ไม่ชอบที่จะต้องคอยอยู่กันเป็นกลุ่มเป็นก้อน ทำอะไรต้องคอยรอหรือตามๆกัน หรือแบ่งพรรคแบ่งพวก ที่พวกเราที่พวกเขา แต่คนส่วนใหญ่ การที่แบ่งแยกไม่เข้ากลุ่ม มันแปลว่า เราไม่เอาคนอื่น แปลว่าเราไม่มีกลุ่ม หรือแปลว่าต้องเป็นคนที่มีนิสัยอะไรไม่ดีแน่ๆ ถึงไม่มีใครเอา และหมายถึงไม่ต้องการความช่วยเหลือเวลาเดือดร้อน ซึ่งเราคิดว่า การที่เราไม่ได้ชอบเข้ากลุ่มเข้าแก๊งค์ ก็ไม่ได้แปลว่าเราจะไม่ช่วยใครถ้ามีคนเดือดร้อน หรือไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร

ต่อมา การไปกินอะไรเป็นกลุ่มหใญ่ๆแล้วหารกัน เราว่ามันเปลือง คือเราชอบกินง่ายๆ อยากกินอะไรก็ซื้อกินคนเดียว เราว่ามันสบายและสะดวกสำหรับเรามากกว่า และอิ่มกว่า ประหยัดกว่า และไม่ต้องเกรงใจว่าจะกินเยอะเกินไป

หรือบางทีชวนกันไปร้านเหล้า แล้วมีระบบว่าทุกคนต้องหารหมด ไม่ว่าจะกินเหล้าหรือไม่ ซึ่งเราว่ามันโคตรไม่แฟร์ หรือคิดว่ามันหารยาก เอาเหมารวมแบบง่ายๆไปเลย เราว่ามันคือการเอาเปรียบ คือบางทีเราเหมือนคนคิดเล็กคิดน้อย แต่เราก็คิดว่าเราไม่เอาเปรียบใครและไม่ชอบให้ใครเอาเปรียบ

ต่อมาเราไม่ชอบระบบการทำงานที่ทุกคนมีแนวคิดว่า คนขยันคือคนดีและเก่ง แต่เราว่ามันคนละเรื่องกับประสิทธิภาพการทำงาน ตัวเราเราคิดว่า ถึงเวลางานเราก็ทำเต็มที่ไม่ได้อู้ ไม่ได้เอาเปรียบใคคร แต่ก็ทนไม่ได้เช่นกัน ถ้าต้องโดนกดดันให้มาทำงานก่อนเวลาหรือเลิกหลังเวลามากๆ คืออยากจะได้ความสมดุลในชีวิตการทำงานและครอบครัวด้วย แต่กลายเป็นว่า ไม่ใช่แค่โดนระบบการทำงานบริษํทกดดันอย่างเดียว เพื่อนร่วมงานเรานี่แหละ จะเป็นระบบกดดันกันเองดีที่สุด คือคุณต้องมีน้ำใจ ทำงานหามรุ่งหามค่ำ อารมณ์ประมาณชันยังอยู่โอ ทำไมเธอไม่อยู่ หรือ ระบบความคิดที่ชอบคิดว่าในเมื่อคนอื่นๆเขาก็ทำแบบนี้กันมาได้ แล้วทำไมเธอไม่ทำ ทำไมคนอื่นๆทนได้ เธอทนไม่ได้ ฯลฯ เคยได้ยินพี่คนนึงเล่าว่า ถ้าไปพูดกับคนอังกฤษว่าคุณต้องขยัน คุณต้องทำงานล่วงเวลา เค้าจะยกนิ้วกลางแล้วพูดว่า  you เลย แล้วเค้าจะบอกว่า ถ้าอยากทำก็ทำกันเองสิ ผมก็มีชีวิตส่วนตัว มีครอบครัวที่ต้องให้เวลาเมหือนกัน

บางทีก็อยากเป็นตัวของตัวเอง ที่มีอิสระเสรีมากกว่า แต่พอไม่มีกลุ่มบางทีก็โดนมองว่าไม่มีใครเอา หรือมักจะหลุดข่าวสารไปเลย หลุดข่าวสารการนินทานี่ไม่เป็นไร แต่บางทีก็หลุดข่าวสารเรื่องงานด้วย

แล้วตอนนี้งานที่ทำก็หนักเกินเงินเดือนมาก จนรู้สึกอยากลาออก ก็ทำไม่ได้อีกค่ะ เพราะพึ่งเข้ามาทำงาน และเป็นตำแหน่งที่ต้องประสานงานกับคนหลายส่วน และถ้าลาออกตอนนี้คือ จะเดือดร้อนคนอื่นมาก คือ คิดว่าถ้าจะลาออกก็คงต้องทำอีกสักพัก แล้วแจ้งออกล่วงหน้า เพื่อให้บริษํทหาคนมาแทนได้ แล้วได้ส่งต่องานให้รุ่นน้อง แต่คือ ตอนนี้คิดว่าเอาแค่หกเดือนก็ยากแล้ว เพราะแต่ละวันผ่านไปเหมือนเสียพลังมาก เพราะต้องเค้นแรงกายแรงใจมากๆ จะออกก็ออกไม่ได้อีก เพราะตอนสัมภาษณ์ก็ตอบไว้อย่างดีว่าเราทำได้ เมื่พูดแล้วก็ไม่อยากให้เดือดร้อนใคร แต่ตอนนี้รู้สึกกดดันมากค่ะ

คือตอนนี้ ถ้ามีงานอะไรสักอย่างที่เงินเดือนน้อยลง แต่งานสบายมากขึ้น ไม่ต้องรับผิดชอบแบกภาระหนักอึ้งบนบ่า ถ้าเราไม่อยู่ จะออกหรือลาก็ไม่กระทบคนอื่นมาก ก็อยากจะทำเลยค่ะ ไม่รู้งานแบบที่ว่าจะมีหรือเปล่า ปล.งานของเรามันเกี่ยวกับการจัดซื้อ เกี่ยวกับการขายค่ะ มันเลยเป็นตำแหน่งที่สำคัญและแทบจะหายขาดไปไม่ได้เลย แถมพื้นฐานก็มีปัญหาจิตใจ มีภาวะซึมเศร้าและเครียดอยู่แล้ว มาเจอทั้งความกดดันทั้งในเรื่องเนื้องานและระบบสังคมก็ยิ่งเครียดมากเลยค่ะ

ใครพอจะแนะนำได้บ้างไหมคะ หรือถ้ารู้จักงานดีๆ ที่ไม่ต้องยุ่งกับใครมาก

ขอบคุณมากๆค่ะ