หลังจากที่ได้ลองขายของมาซักระยะ
ทำให้ผมได้รู้ว่าโลกของการตลาด จะมีคนอยู่ 2 ฝั่งเสมอคือ

ผู้ซื้อ และผู้ขาย

คนส่วนใหญ่มักโตมาในฐานะผู้ซื้อ
แถมโดนปลูกฝังว่าการค้าขายเป็นเรื่องน่าอาย
เป็นหนทางของคนไร้ความสามารถ ไร้เกียรติและศักดิ์ศรี (ที่มีไปก็ไม่เกิดประโยชน์ เป็นอาการเพ้อมโนไปเองว่า ฉันสูงส่งกว่าคนอื่น)

แน่นอนว่าผมเองก็เกิดมากับแนวคิดแบบนั้น
โดนปลูกฝังว่า การรับของมาเท่านี้แล้วขายในราคาที่สูงขึ้น เป็นเรื่องไร้คุณธรรมและรับไม่ได้

แต่หลังจากที่ผ่านอะไรมาพอสมควร จนได้เข้ามาในโลกของผู้ขายบ้าง ทำให้ผมได้เข้าใจว่า การขายของต้องมีกำไร เนื่องจาก

- ไม่มีผู้ซื้อคนใดรู้ต้นทุนที่เราต้องแบกรับ ค่าเช่าที่ การแข่งขัน และความเสี่ยงอื่นๆ
- ผู้ขายไม่มีเงินเดือน ถ้าไม่ขายเอากำไร จะเอาที่ไหนกิน
- ผู้ขายต้องเดินทางไปรับของ เหนื่อยแทนผู้ซื้อเพื่อความสะดวกของลูกค้า การคิดค่าดำเนินการตรงนี้นอกจากเป็นค่าเดินทางแล้วยังเป็นค่าเหนื่อย บางคนไม่เข้าใจบอกค่าเหนื่อยมันแปลงเป็นเงินได้ด้วยเหรอฟร๊ะ !??

ก็ต้องบอกว่า ได้สิครับ ปกติซักเที่ยงคืนผู้ซื้อทำอะไรกันอยู่ แต่ผู้ขายบางคนต้องออกไปหาซื้อของเพื่อมาขายในวันถัดไป อันนี้เจอได้เยอะสำหรับร้านอาหารที่ไปหาซื้อของสดจากตลาดใหญ่ๆ ทีละเยอะๆ ถ้าไม่อยากโดนบวกจากตลาดใกล้บ้าน

หากตรงนี้ไม่คิดเป็นค่าเหนื่อย ก็คงไม่มีกำลังใจที่จะทำต่อไป

แต่ทั้งนี้ต้องขึ้นอยู่กับการบวกที่พอประมาณ บวกมาไปออกแนวน่าเกลียดอย่างข้าวมันไก่ 70 บาทแปะไก่ 1 ชิ้น หรืออื่นๆ ที่กลายเป็นข่าวเน่าเพราะเกิดจากความโลภของตัวเอง

-------------

ลืมบอกไป สำหรับผมคือ 100-120% สำหรับของบางอย่างที่มีราคาสูง และหาไม่ได้ในบ้านเราหรือจีน ถึงหาได้ ราคาที่ผมขายก็ยังถูกกว่าในบ้านเราอยู่ดี แต่เป็นของที่ออกเดือนละครั้ง กำไรจึงต้องสูงหน่อย

เพื่อนๆ มีใครได้เยอะกว่านี้ไม๊ครับ มาแชร์กัน และขอทราบเหตุผลด้วย