ผมขับรถไปรับยายที่บ้านจะพาไปเที่ยวห้าง
ซึ่งยายผม แกต้องนั่งรถเข็น ยืนและเดินเองไม่ได้
อีกทั้งโต้ตอบใครไม่ได้เนื่องจากมีปัญหาเกี่ยวกับระบบประสาททางสมอง แต่แกรับรู้ทุกอย่างนะครับ
ถ้าถามว่าพาไปเที่ยวทำไม? พาไปลำบากทำไม?
ผมอยากให้แกเปิดหูเปิดตาบ้างครับ พาเดินเล่น  ป้อนไอติม ป้อนน้ำ ป้อนขนม
ยามผมมีความสุขครับ หน้าตาสดชื่น

เข้าประเด็นเลยนะครับ
- ผมวนรถดูที่จอด วันนั้นที่จอดแน่นมาก และที่สำคัญช่องจอดแคบมากๆ
- ผมไม่สามารถจอดหน้าประตูห้างพายายลง แล้วทิ้งแกไว้คนเดียว
- ผมตัดสินใจเข้าไปจอดรถในช่องคนพิการ ตรงนั้นไม่มียามดูแล

หลังจากตอนจอด ผมก็หยิบรถเข็นที่เอามาด้วย อุ้มยายลง ใช้วิธีช้อนตัวครับ
พาแกเดินเล่นได้สักพัก น้าๆตามมาสมทบทีหลัง ตอนกลับน้าจะพายายไปส่งเอง
ผมเลยกลับไปที่รถอีกครั้ง หยิบของที่เหลือฝากน้ากลับบ้าน

และเมื่อกลับมาที่รถเพื่อจะกลับบ้าน สิ่งที่ผมเห็นใครไม่รู้โน๊ตทิ้งไว้ดังนี้

เห็นแล้วจิตตก เสียใจอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ


ผมขอถามเพื่อนๆ ว่าที่จริงแล้วในเคสนี้ผมสามารถจอดช่องคนพิการได้หรือไม่ครับ
เผื่อคราวหน้าผมต้องพาแกไปคนเดียวเหมือนเดิมอีก ผมจะได้ปฏิบัติตัวถูกครับ
ขอบคุณครับ