เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า เจ้าของกระทู้มีแม่อายุ77ปี ในที่นี้เรียกว่าคุณยายตามลูกชาย

คุณยายต้องนั่งรถเข็น(วิลแชร์)เวลาออกไปข้างนอก
ด้วยสภาพร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย แต่หัวใจยังอยากไปนู่นไปนี่
รอวันเสาร์อาทิตย์ให้ลูกพาไปห้างหรูใกล้บ้าน(ประชดดด)
หรือพาไปเปิดหูเปิดตาที่นั่นนู่นนี่อยู่เป็นประจำ

เจ้าของกระทู้จะวางแผนการเดินทางเสมอ
และอธิบายให้คุณยายเข้าใจว่าห้างบางห้าง เราไม่สะดวกไป
เพราะที่จอดรถน้อย ไม่มีรถเข็น(วิลแชร์) บริการ
คุณยายจะพยักหน้าหงึกหงักว่าทำนองว่า...ยายเข้าจายยย
เรามีความสุขตามอัตภาพของเรามาตลอด

เกริ่นมานาน เรื่องมันมีตะกอนในหัวใจทุกครั้ง. ไม่สิ. บ่อยครั้งต่างหาก

แปดในสิบครั้งเมื่อไปห้างหรูขนาดใหญ่โลโก้ดอกบัว (บ้านเจ้าของกระทู้อยู่ถนนสุขาภิบาล3)
เขาจะที่มีที่จอดรถสำหรับผู้ใช้รถเข็น หรือที่จอดรถผู้พิการไว้บริการ
แต่ที่จอดรถนั่น.  ไม่เคยว่างสำหรับเรา..........
ทุกครั้งจะมีผู้พิการเก๊จอดรถอยู่เต็มช่องเกือบทุกช่อง
โดยเฉพาะวันนี้ที่เจ้าของกระทู้พายายไปใช้บริการ

ขอร้องเถอะ มันคงไม่หนักหนาอะไร ถ้าคุณขาแข็งแรงพอจะเดินได้ไกลอีกหน่อย
หรือคุณกลัวร้อนเพราะที่จอดนี่มันมีร่ม คุณก็ใส่แว่นใส่หมวก กางร่มได้ไหม

การที่เราละเมิดสิทธิของคนอื่น เราเชื่ิอว่าไม่ใช่คุณไม่รู้ แต่คุณไม่แคร์ต่างหาก
เจ้าของกระทู้ไม่ใช่คนโลกสวย
แต่วันนี้ขอหน่อยเถอะ หนึ่งเสียงเล็กๆอาจไม่มีความหมายอะไร
แต่ถ้าคุณคือคนที่เคยจอดรถบนที่ของคนพิการ ทั้งที่คุณยังแข็งแรงดี
โดยเฉพาะที่ห้างดอกบัวในวันเลือกตั้งวันนี้
คุณต้องรู้อยู่แก่ใจ...ขอร้องหล่ะ
ถ้าคุณไม่อายคนอื่น อย่างน้อยคุณน่าจะอายตัวเอง

ข้อความบ่นยืดยาวนี้หากจะพอมีประโยชน์อยู่บ้างบนโลกบูดเบียวใบนี้บ้าง
ก็ขอให้ทุกคนมีสุขภาพดีกันถ้วนหน้าค่ะ