สงสัยอ่ะครับ ว่าศีลข้อ 1 ห้ามฆ่าสัตว์ตัดชีวิต แล้วทำไมพระธรรมวินัยไม่กำหนดให้พระต้องฉันมังสวิรัติ ทำไมไม่บอกให้ญาติโยมเลิกเอาอาหารที่ปรุงจากเนื้อสัตว์มาถวาย และเผยแพร่หลักการมังสวิรัติไม่เบียดเบียนชีวิตอื่นให้พุทธศาสนิกชนทำตาม ???

ก็ทราบนะครับ ว่าให้ดูที่จุดประสงค์ ว่าเอามาทำอาหารเพื่อความอยู่รอด พระจะฉันโดยไม่รับรสอร่อยเพลิดเพลินมีความสุขจากเนื้อ แต่นั่นก็เมื่อสมัยอดีต ที่ยังไม่มีการผลิตโปรตีนจากพืชทดแทน จึงใช้เป็นเหตุผลในการเบียดเบียนฆ่าชีวิตอื่นเพื่อการอยู่รอด?  แต่ปัจจุบันเลี่ยงได้ เพราะมีโปรตีนจากพืชทดแทน

แอบสงสัยใน objective ของศีลข้อ 1 ว่าต้องการให้คนเลิกทำร้ายฆ่าสิ่งมีชีวิตอื่น รึเปล่า
แต่ถ้าฆ่าเอามากินคือไม่ผิดหรือครับ ???  ทั้งๆที่หลีกเลี่ยงการฆ่าได้

โอเค ถ้าสมัยก่อน วิทยาศาสตร์อาจไม่เจริญแบบนี้ ไม่รู้ว่ามีโปรตีนพีชทดแทน แต่ปัจจุบัน พอทดแทนได้ ก็ไม่เห็นมีใครคิดจะเปลี่ยน เพราะว่ามันทำให้ความสุขของการกินเนื้อสัตว์หายไป ? ไม่อยากเสียความสุขนั้นไป ?

บางทีก็จินตนาการนะครับ ว่าสัตว์ที่ถูกตามล่าตามฆ่า จะรู้สึกยังไง
คงแบบในหนังจักรๆวงศ์ๆมั้ย ที่มียักษ์มาตามจับกินมนุษย์
ถามว่ายักษ์ผิดมั้ย ที่กินมนุษย์เพื่ออยู่รอด ?

ในส่วนของพระสงฆ์ ถ้ารู้แล้ว ว่าการจะได้มาซึ่งเนื้อสัตว์ ก็ต้องมี กรรม คือ การฆ่า เพื่อให้ได้มาซึ่งเนื้อ เพื่อกินและอยู่รอด ทั้งที่รู้ว่ามีโปรตีนจากพืชทดทแนได้สบายๆ อาจไม่ใช่ผู้กระทำโดยตรง แต่ก็เป็น demand ซึ่งทำให้เกิด supply ถือเป็นส่วนร่วมให้เกิดกงกรรมกงเกวียน

ควรสนับสนุนให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้หรือไม่ครับ  หรือยังไงก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้ เพราะมันกำหนดไว้ และเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ???

ขอบคุณสำหรับข้อคิดเห็นและคำอภิปรายที่เป็นประโยชน์ครับ