"บุญกับกุศล คนละอย่าง....

บุญนั้น คือความอิ่มเอิบใจ สุขใจเมื่อเราทำความดี
อย่างเราเห็นใครที่เขามีความทุกข์ยากลำบาก
ขาดปัจจัยในการดำรงชีวิต เราช่วยเหลือเขาไป
เมื่อเราช่วยเหลือเขาไป สิ่งหนึ่งที่จะเกิดขึ้นกับเรา
เรามีความสุขใจ อิ่มเอิบใจที่ได้ทำสิ่งนั้น

แล้วกุศลอยู่ตรงไหน?
กุศล เป็นเรื่องของ “ปัญญา"
โดยเฉพาะปัญญาว่าด้วย
การละความโลภ ความโกรธ ความหลง
ฉะนั้น เวลาคนเราทำบุญ แต่ไม่ได้น้อมเข้าสู่กุศล
เราจึงได้แต่บุญ ยังไม่ได้กุศล

สมมุติ เราทำทานช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยาก
นั้นเป็นบุญเกิดขึ้นแล้ว เราอิ่มใจ สุขใจ
แล้วกุศลอยู่ตรงไหน?
กุศล อยู่ตรงที่เราน้อมจิตมาอบรมใจเราว่า
การให้ทาน ทำบุญครั้งนี้ การสละครั้งนี้
เป็นไปเพื่อละความตระหนี่ถี่เหนียว
ความหวงแหนออกจากใจของเรา
ฝึกที่จะให้ ฝึกที่จะละความโลภออกจากใจ
มันมีการเข้าไปจัดการกับโลภะ ความหวงแหนที่อยู่ในใจของเรา
มันก็กลายเป็น “กุศล" ทันที

ดังนั้นเวลาเราจะทำอะไรก็ตาม ขอให้ได้ทั้งบุญทั้งกุศล
คือ ความอิ่มใจสุขใจ และได้กุศล
คือ การน้อมเข้าสู่การละความโลภ
ความโกรธ ความหลง

ในเมื่อกุศล คือ ปัญญาว่าด้วย
การละความโลภ ความโกรธ ความหลง
การทำความรู้สึกตัว ที่เกิดขึ้นในแต่ละขณะ
เมื่อเรายกมือขึ้นเรารู้สึก ทุกครั้ง ทุกขณะที่เรารู้สึกนั้น
จิตของเราไม่ได้มีความโลภ ความโกรธ ความหลงใดๆ
เพราะฉะนั้นความรู้สึกตัวมันจึงเป็นกุศลอย่างยิ่งทันที
เพราะในตัวของมันเอง มันไม่มีความโลภ ความโกรธความหลงใดๆ
มันรู้สึกตัวอยู่ มันไม่หลง
ความโลภ ความโกรธ ก็เกิดไม่ได้ในขณะนั้น

สติที่บริสุทธิ์ เป็นธรรมชาติ มีอุเบกขา ตั้งมั่น
คือ ความรู้สึกตัว นั่นเอง
ความรู้สึกตัว ที่ปรากฏขึ้นนี่เแหละ
มันจะเฉลยทุกอย่าง พาเราผ่านไปเห็นทุกอย่าง
อย่างไม่เข้าไปเป็น
ขณะที่เรารู้สึกตัว หนึ่งขณะ ๆ
จึงเป็นการรวม “มรรค" ทั้งแปดข้อ
รวมเป็นหนึ่งเดียว เราไม่ได้เจริญมรรคทีละข้อ
แต่เราเจริญมรรคในฐานะที่เป็นองค์รวม
คือรวมไปที่ "ความรู้สึกตัว”
ดังนั้น สิ่งที่หลวงพ่อเทียน สิ่งที่หลวงพ่อคำเขียนพูด
ทุกอย่างเป็นความจริง เป็นความมหัศจรรย์
ของพระที่เข้าถึงความจริง ไม่ได้เข้าถึงด้วยตัวหนังสือ"


กราบสาธุเจ้าค่ะ
บางส่วนจากเทศนาธรรม พระอาจารย์ครรชิต อกิญจโน
แสดงธรรมในงานละสังขารหลวงพ่อคำเขียน สุวณฺโณ
26 สิงหาคม 2557