ธิดาเลือกนั่งอ่านบทละครบนแคร่ใต้ถุนเรือน เธอพยายามคับสมาธิให้จดจ่อกับตัวหนังสือแต่ช่างทำได้ยากเหลือเกิน เพราะใจพะวงแต่

เรื่องที่พี่ชายรู้แล้วว่าเธอโกหก และตั้งแต่เช้าจนบ่ายยังไม่เห็นหน้าเขา จะไปขอโทษตอนนี้ก็ยังไม่กล้าสู้หน้า

    “วันนี้ไม่ลงไปหมู่บ้านเหรอ” เสียงแหลมของสาวผมมวยตะโกนจากหน้าเรือน ตรีรัตน์ดับเครื่องมอเตอร์ไซค์ของเธอแล้วเดินเข้ามาหา

หญิงสาวรุ่นพี่ ในมือของสาวน้อยถือพวงมะม่วงสุกสีเหลืองสวยห้อยโตงเตง

    “นี่...ดูสิ มะม่วงป่า ฉันแวะเก็บข้างทาง น่ากินไหม” ตรีรัตน์โชว์ผลงานโจรกรรมมะม่วงจากเทพารักษ์ด้วยความภาคภูมิ

       “ปอกให้หน่อยนะ” เธอวางผลไม้บนแคร่พร้อมใบหน้ายิ้มแฉ่ง

       ธิดาเดินขึ้นเรือนไปหยิบมีดพกในกระเป๋าแล้วลงมาปอกมะม่วงอย่างรู้หน้าที่ ตรีรัตน์มาเที่ยวเล่น พูดคุยกับเธอเกือบทุกวัน บางวันก็มาเป็น

ลูกมือช่วยงานก่อสร้าง บางวันก็มาเป็นเพื่อนเล่นเด็กสามวา สาวผมมวยคนนี้ก็ช่างเสวนาหาเรื่องมาชวนเธอคุยได้ทั้งวันจริงๆ

    “ตรีรัตน์ ฉันอยากถามเธอเรื่องคุณดวงแขอีก” ธิดาเอ่ยกับสาวเจ้าของมะม่วง

    “เรื่องอะไรล่ะ” สาวน้อยคว้ามะม่วงชิ้นแรกเข้าปากเคี้ยวแล้วทำหน้าเหยเพราะรสชาติที่เปรี้ยวจี๊ดแม้เปลือกจะเป็นสีเหมืองทองแล้วก็ตาม

    “คุณดวงแขเขามีญาติหรือเปล่า คือวันก่อนฉันเห็นมีผู้หญิงหน้าตาสวยคนหนึ่งมาไหว้หลุมศพคุณดวงแข”

    “ญาติ...ไม่มีนะ ก็เห็นมีกันแค่สองแม่ลูก จะมีก็สามีของยายลาโพ แต่ก็เลิกกันไปนานแล้ว ได้ยินว่าตายไปแล้วด้วย” ตรีรัตน์เล่าพลางคว้า

มะม่วงชิ้นที่สอง

    “จริงหรือ...” ธิดาย่นคิ้ว เธอหยุดมือทำท่าครุ่นคิด

    “อืม...แล้วยิ่งบอกว่าเป็นผู้หญิงสวยยิ่งไม่รู้หรอก บางทีอาจเป็นคนที่มาขอหวยวิญญาณของสองแม่ลูกล่ะมัง คนแถวนี้บอกว่าให้หวยแม่น

เหมือนกันนะ ว่างๆฉันจะชวนพี่ไปส่องด้วยกันอยู่”

    “ฉันไม่ใช่คนบ้าหวย” ธิดาบอกปัด

    “ไปเป็นเพื่อนเฉยๆ น่า ชาวบ้านเขาไปตีเลขจากป้ายหลุมศพกัน” ตรีรัตน์รู้ทันทีว่าพี่สาวคนนี้หาข้ออ้างไม่ไปที่หลุมฝังศพถ้าไม่มีเหตุจำ

เป็น
    “มันตีเป็นเลขกันได้ขนาดนั้นเลยหรือไง” คนไม่บ้าหวยถามอย่างสงสัย

    “ก็เลข ชาตะ มรณะ ไง บวกลบคูณหารไปมา มันก็ได้เลขออกมาเอง” ตรีรัตน์ทนรอให้ธิดาฝานชิ้นต่อไปไม่ไหว เธอเอามีดในมือของหญิง

สาวมาจัดการฝานเนื้อมะม่วงแล้วเอาเข้าปากทันที

    “แต่ถ้าพี่อยากรู้เรื่องญาติพี่ดวงแขจริงๆ ทำไมไม่เข้าไปดูในห้องเขาล่ะ เผื่อจะมีรูปถ่ายอะไรเก็บไว้บ้าง”

    “ห้องมันล็อคกุญแจอยู่ ถ้าไม่ทำลายกุญแจก็เข้าไปไม่ได้ แล้วแบบนั้นเขาก็รู้กันว่าฉันบุกรุกเข้าห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต” เธอบอก

เหตุผลแล้วแหงนหน้ามองแผ่นไม้กระดานเหนือหัว

       “ฉันเคยยายเก็บกุญแจไว้อยู่นะ” ตรีรัตน์พูดไปแทะเมล็ดมะม่วงไป

       “แล้วจะหาเหตุผลอะไรไปขอยายล่ะ จะบอกว่าขอเข้าไปค้นห้องก็โดนดุยกใหญ่ ไม่เอาหรอก ฉันไม่อยากให้ใครมองว่าจุ้นจ้าน ชอบสร้าง

ปัญหา ตอนนี้แค่อยู่เฉยๆยังโดนจับตามองเลย” ธิดาพูดด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด ถึงจะไม่อยากสร้างปัญหาให้ใครก็ตามแต่ปัญหาที่ยังค้างเติ่งใน

หัวเธอล่ะ ใครจะเป็นคนตอบปัญหาให้

       เธอหงายล้มนอนบนแคร่อย่างหมดหวัง ธิดามองแผ่นไม้กระดานเหนือหัวที่มีบางแผ่นสึกมีรูโหว่จนเห็นสิ่งที่อยู่ด้านบน ความเก่าของเรือนนี้

คงยังไม่มีใครมาซ่อมแซมตั้งแต่เจ้าของเรือนไม่อยู่ และแล้วความคิดบางอย่างแล่นผ่าน หญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วสำรวจการเชื่อมต่อของแผ่นไม้

ใกล้ๆ และรอยยิ้มก็ผุดบนใบหน้า เธอรู้แล้วว่าถ้าเข้าทางประตูไม่ได้ก็ยังมีทางอื่นนี่

    “พี่นี่ก็ซนเหมือนกันนะ รอยแผลเป็นเล็กๆเต็มเลย” เสียงตรีรัตน์ดังขึ้นหยุดความคิดของเธอ ธิดามองสาวผมจุกที่กำลังส่องผิวขาเธออย่าง

สนใจ ธิดาอยากบอกเสียเหลือเกินว่าร่องรอยเหล่านั้นไม่ได้เกิดจากความซน แต่เกิดจากความซวยล้วนๆ และสิ่งที่เพิ่งเกิดในหัวของเธอครั้งนี้ก็

อาจจะนำพาไปสู่ความซวยด้วยเช่นกัน จารชนแสนซนต้องหาผู้ช่วยร่วมซวยด้วยเสียแล้ว

    “แหม...แบบนี้สิถึงจะไปกับฉันได้ ตอนเด็กๆฉันก็ซนไม่เป็นรองใครเหมือนกัน” ตรีรัตน์เงยหน้ายิ้ม