ช่วงนี้หลายๆเรื่องปะทะเข้ามา
แต่กับเรื่องเรียนเรายังคงมีความสุขเหมือนเดิม (ดูจะเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้เราหายใจได้ทุกวันนี้)
แต่เฟลกับเรื่องความสัมพันธ์กับคนอื่นๆ
จนบางครั้งเราอยากจะตัดขาดจากโลกไปเลย
อยากทิ้งทุกอย่างแล้วเข้าไปฆ่าตัวตายเงียบๆในป่า
อยู่กับต้นไม้และสายลมที่ไม่เคยทอดทิ้งเรา
เรารู้สึกว่าเราไม่เป็นที่ต้องการของโลก รู้สึกเป็นส่วนเกินของโลก
เหมือนไขมันที่ต้นขา ที่เราทำทุกทางเพื่อกำจัดมันออกไปจากชีวิต
เราก็กำลังพยายามกำจัดตัวเองออกไปจากโลกเหมือนกัน
ยอมรับว่าตลอดเวลาที่อยู่คนเดียว เราคิดเรื่องฆ่าตัวตายตลอด ทุกลมหายใจ
เราต้องพยายามหาโอกาสพูดกับใครสักคน (ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครคุยด้วยค่ะ)
หรือหาอะไรทำ เพื่อไม่ให้คิด
วันนี้เราทำมาได้ทั้งวัน
แต่พอกลับถึงบ้าน ทุกอย่างก็วนลูป.....
แบบนี้เราเข้าข่ายซึมเศร้าแล้วใช่ไหมคะ?