เรารู้สึกว่าชีวิตเราไม่ดี ถึงขั้นแย่ ตั้งแต่เกิดมาจนบัดนี้
อยากเริ่มใหม่ อยากสร้างมันขึ้นมาใหม่
จริงอยู่สิ่งดีๆ มันมีมากกว่า แต่สิ่งที่แย่มันแย่จนถึงขั้นเลวหรืออุบาทว์
ชนิดที่ว่าไม่มีใครอยากให้เกิดกับตัวเอง
เรามองย้อนกลับไป ร้องไห้ในห้องน้ำทุกครั้ง
การอาบน้ำก่อนนอนคือสิ่งที่เราได้อยู่กับตัวเองจริงๆ
เราร้องไห้ประจำเลยค่ะ
แล้วในความเป็นจริงมันเริ่มใหม่หรือย้อนเวลากลับไปไม่ได้
จนในความคิดหนึ่ง (หลายครั้งแล้ว) เราอยากตายให้พ้นไปซะ
เราไม่อยากเป็นคนแบบนี้ เคยพบเจออะไรแบบนี้ มีวิธีคิดแบบนี้ หรืออะไรก็ตาม
แต่เราตายไม่ได้ เรายังมีคนในครอบครัวที่ฝากความหวังไว้อยู่
เราไม่ทำอะไรโง่ๆ แบบนั้นหรอกค่ะ แต่ยอมรับว่าอยากไปให้พ้นๆ
มันเหนื่อยจริงๆ กับการที่คนไม่เข้าใจ และเราก็ไม่อยากเล่ารายละเอียดให้ฟังด้วย
เรื่องที่สนใจ เคยสนใจ การเรียน คณะที่เรียน ไม่มีอะไรดึงดูดใจเราได้เลย
เราไม่มีไอเดีย เราไม่มีใจ ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
ไม่อยากไปเรียน ไม่อยากส่งโปรเจ้กต์ ไม่อยากทำงานกลุ่ม
อีก 2 เดือนเราก็ต้องส่งแล้ว แต่เรายังไม่ได้เริ่มเรื่อง คิดไม่ออก
ไม่อยากพบคนแบบนี้ (ขอไม่บอก) ในชีวิต ไม่อยากให้เค้ามาเกี่ยวข้องในชีวิตเรา

เห็นเราดาร์กๆ แบบนี้ จริงๆ เรามีเพื่อนนะ มีครอบครัว ทุกคนเห็นเราสดใส
ภายนอกเราปกติทุกอย่าง ออกจะคุยสนุกมีมุขตลก หื่นบ้าง ฮาบ้าง เพื่อนขำมุขเรากระจาย
แต่ตัวตนของเรา มันไม่ไหวแล้วอ่ะ เราแค่อยากนอนเฉยๆ ตื่นมาเลี้ยงหมาแมว กินข้าว ดูทีวี เข้านอน แค่นี้พอ
เราไม่อยากรับผิดชอบ ไม่อยากเหนื่อย มันแย่จริงๆ ค่ะ



หรือเราจะเป็นโรคซีมเศร้ารึเปล่าคะ แต่ถึงเราเป็น เราก็อยากเริ่มชีวิตใหม่ตั้งแต่ต้นอยู่ดี เฮ้อ...