อันนี้ก็อปมาจากเฟสบุ๊คนะคะ  เห็นว่าน่าสนใจดีอยากนำมาแชร์ต่อค่ะ

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก็หลายวันแล้ว
แต่ยังรู้สึกนึกถึงอยู่ และอยากจะแชร์ความคิดกับคนอื่นดู
สัปดาห์ก่อนเราไปเที่ยวอุโมงปิยะมิตร ที่อ.เบตง
ที่นั่นจะมีศาลเจ้าเล็กๆ ให้คนไหว้และจุดประทัดกัน
เรานั่งคอยเพื่อนกับแฟนเพื่อนไหว้เจ้า
ตอนนั้นมีคุณแม่ที่เราอนุมานเอาเองว่าน่าจะจีนมาเลย์
มากับลูกสาวสองคน เด็กโตสักสิบกว่าขวบคนนึง ไม่เกินห้าขวบอีก1
ระหว่างเพื่อนเรากับแฟนวุ่นวายกันเรื่องจุดเทียนไหว้กันอยู่
สาวน้อยห้าขวบเป็นคนถือประทัดกล่องใหญ่ วางลงกับโต๊ะเหล็ก
เด็กทิ้งของลงเสียงดัง เพื่อนเรากับแฟนสะดุ้งนิดๆ
คุณแม่หันไปดุลูก เด็กน้อยก็ทำหน้ายู่ ดูไม่พอใจนิดๆ
เราก็คิดว่าคงน่าจะจบแค่นั้นไม่มีอะไร เพราะเด็กก็ไม่อะไรมาก
แค่วางของทำเสียงดัง ดูว่าเด็กก็ไม่ได้ตั้งใจ
และเด็กเองก็คงคิดไม่ถึงด้วยว่าวางกล่องแล้วเสียงจะดังขนาดนั้น
ปรากฏว่าคุณแม่ บอกลูกที่ตัวเองดุเตือนและสอนไปแล้วว่า
" You must say sorry" แล้วให้ลูกขอโทษเพื่อนเรากับแฟน
สาวน้อยถึงดูจะไม่ชอบใจที่โดนดุแต่เธอก็ say " Sorry"
เพื่อนเรากับแฟนแต่โดยดี โดยมีเรานั่งทึ่งอยู่ใกล้ๆ
สารภาพว่าเป็นอะไรที่เราคาดไม่ถึงจริงๆ
เพราะรู้สึกว่าเป็นการกระทำที่เราไม่เคยได้เห็นมานานแล้ว
เราเคยเห็นคุณพ่อคุณแม่ที่ปล่อยลูกเล่นซนระรานไปทั่ว
ใครว่ากล่าวตักเตือนก็จะโดนข้อหา
"รังแกเด็ก" หรือ "จะเอาอะไรกับเด็ก" หรือ "ใจแคบ"
หรืออย่างดีหน่อยก็อุ้มเด็กหนีไปเฉยๆ
ดีขึ้นมาอีกนิด คือ พ่อแม่เป็นฝ่ายขอโทษขอโพยแทน
ที่ดีสุดๆเลยคือมีการสั่งสอนเด็กนิดหน่อยด้วย
แม้ติดจะปลอบซะมาก จนเราคิดว่าแล้วเด็กจะจำหรือ?
แต่ที่แทบไม่เคยเห็นเลย หรือเรียกได้ว่าไม่เคยเห็นเลย
คือการให้เด็กรับผิดชอบในการกระทำของตัวเองด้วยตัวเอง
อย่างเอ่ยคำขอโทษด้วยตัวเองอย่างคุณแม่ท่านนี้
อย่าว่าแต่สี่ห้าขวบอย่างน้องคนนี้เลย โตกว่านี้ก็ไม่เห็น
คุณแม่(น่าจะ)จีนมาเลย์ท่านนี้เป็นตัวอย่างที่ทำให้เราเห็นว่า
" วินัย ความรับผิดชอบ และจิตสำนึก "
ไม่ใช่เรื่องยากเกินไปจนสอนสั่งและปลูกฝังให้กับเด็กไม่ได้