เริ่มด้วยที่ว่า พื้นฐานเราตอนเด็กมากๆตั้งแต่เล็กยัน 3-4 ขวบเป็นเด็กที่เซ้นซิทีฟมากๆขี้งอแงมากๆด้วยค่ะญาติๆก็พูดว่าเป็นเจ้าอารมณ์เวลาไม่ได้อะไรที่ไม่พอใจก็จะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ หรืองอนงอแง ตอนเด็กเราก็ได้ยินญาติกรอกหูตลอดเลยว่าเป็นเจ้าน้ำตาบ้าง เจ้าอารมณ์บ้าง เราควบคุมอารมณ์ไม่ได้เลยค่ะ ด้วยวัยด้วยที่มันยังไม่สามารถคอนโทรลได้ ปัญหาหนึ่งของเราคือเราจำความทรงจำตอนเด็กไม่ได้เลยค่ะ ที่รู้ก็เพราะญาติเอามาบอกตอนเราโตขึ้นอีกนิด เวลาญาติบอกว่าตอนเด็กเราเคยทำแย่แบบนี้พูดไม่ดีแบบนี้เราจำไม่ได้เลยค่ะ เหมือนเรารู้สึกผิดมากรู้สึกผิดจนอยากลบตัวตนที่เจ้าอารมณ์ออกไปทำให้จำอะไรไม่ได้เลย พื้นฐานครอบครัวคือไม่ได้สมบูรณ์ค่ะมีการทะเลาะหรือใช้ความรุนแรง ตอนเด็กเราได้แต่คิดว่าทำไมทุกคนใจร้าย ทำไมทุกคนต้องดุด่าเรา แต่พอเราโตขึ้นมาสักนิดสัก ป.2-3 เราก็คิดได้ว่าเราควรจะปรับปรุงตัวเองเพราะไม่ใช่ทุกคนที่ต้องมานั่งรองรับอารมณ์ของเรา พ่อแม่ไม่เคยสอนเลยค่ะเรื่องว่าเราต้องเห็นคนอื่นเป็นหลักหรือการควบคุมอารมณ์ เราก็หาวิธีเอง ตั้งแต่นั้นมาเรากลั้นน้ำตาบ้าง กดดันตัวเองให้ไม่แสดงอารมณ์ หรือเข้าใจคนอื่นมากๆจนบางครั้งก็ไม่ได้สนใจตัวเอง เราคิดแบบนี้ตั้งแต่เด็ก ในขณะที่เด็กคนอื่นอาจจะกำลังแค่เล่นสนุกตามวัย แต่เราไม่อยากเป็นแบบนี้จริงๆค่ะ เราทั้งอ่าน ทั้งดูวิธีการพัฒนาตัวเองตั้งแต่เด็กมากๆ พอป.4-5 เพื่อนๆก็เริ่มพูดว่าเราเริ่มร้องไห้ไม่ง่ายเหมือนแต่ก่อน คือเราดีใจมากที่เราไม่อ่อนไหวง่าย และพอป.6 เรากลายเป็นคนที่พูดน้อย พูดมากกับคนที่สนิท และไม่ค่อยแสดงอารมณ์ หรือแสดงความคิดเห็น เพราะกลัวเราจะแสดงด้านอ่อนไหวหรือเผลอพูดอะไรที่กระทบใจคนอื่นเพราะเราเสียใจมากถ้ามีคนมาพูดว่าเจ้าน้ำตา จนถึงตอนนี้เราก็อายุไม่มากเลย เราก็อยากจะควบคุมอารมณ์ให้ดีกว่าเดิมอีกจนเผลอกดดันตัวเองจนเป็นคนที่มีความมั่นใจในตนเองต่ำมาก และยังคิดถึงคนอื่นก่อนตัวเองตลอด อยากรู้ว่ามีใครเป็นเหมือนกันไหมคะ และมันเด็กเกินไปไหมคะ ที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้