เพิ่งคลอดได้ 20 วันคะ เลี้ยงลูกคนเดียว สามีช่วยช่วงกลับมาจากทำงานและกลางคืน ตอนนี้เบื่อมาก อยากได้ชีวิคเก่าๆคืน เบื่อลูกมาก ไม่น่ามีเลย เหมือนติดคุก ชีวิตถูกขโมยไป เจ็บแผล เคล็ดขัดยอกไปทั้งตัว นอนก็ไม่ได้นอน
ใครๆบอกว่า มีลูกแล้วมีความสุข สำหรับเราทุกข์ทนแสนสาหัส ชีวิตเหมือนรอความตายไปวันๆ ทุกเวลา วนเวียนอยู่กับการ เช็ด อึ ฉี่ ปั้มนม อุ้ม จับเรอ ซักผ้าอ้อม ตอนนี้สำหรับเรา ไม่มีกลางวันกลางคืน ไม่มีวันหยุด อีกแล้ว ทำวนไปเวียนมา ไม่มีชีวิตชีวาอีกต่อไป ความฝันในชีวิตที่เคยตั้งใจไว้ริบหรี่ลงไปทุกทีๆ
เราไม่อยากมีลูก ที่มีเพราะสามีอยากมี เราก็ยอมเพราะเค้าเป็นคนดี มีความรับผิดชอบ พูดง่ายๆมีให้เค้าเพราะเค้าแท้ๆเลย ไม่คิดว่าผลที่ตามมามันจะทำให้เราย้ำแย่ขนาดนี้
ตอนนี้เจออะไรก็ขวางหูขวางตาไปหมด อยากยกลูกให้ญาติๆเลี้ยงไปเลย แต่ไม่มีใครเอา สามีคงไม่ยอมด้วย

เรารักลูกนะ อย่าเข้าใจผิด แต่นี่ไม่ใช่ชีวิตที่เป็นเราอ่ะ เวรกรรมอะไรของเราว้า เจอสามีดี ก็ต้องแลกด้วยการมีลูกเพราะเค้าเป็น family man
ได้ยินเสียงลูกร้อง ตัวเราอยากจะกรี๊ดแล้วหนีออกจากบ้านไปเลย

................ เราควรหาพี่เลี้ยงจากที่ไหนมาช่วยดี ตั้งแต่คลอดมา ยังไม่ได้พักไม่ได้นอนเลย เครียด ไม่ไหวแล้ว