เมื่อสิบปีก่อน เข้ามาโพสต์ในนี้ อกหัก เลิกกับแฟนเมื่อครั้งตอนเรียนอยู่ต่างประเทศ
หวังจะเข้ามาพึ่งคนในนี้ ให้ช่วยกันมาให้กำลังใจ และเข้ามาเห็นด้วยว่าเราน่าสงสาร เราโดนแฟนคนแรกทิ้ง .... และเราก็ได้กำลังใจไปเพียบ ได้รู้สึกว่า เห็นมั้ย ยังมีคนเยอะแยะที่เค้าเห็นใจเรา ขนาดคนไม่รู้จักกันยังมาให้กำลังใจเราล้นหลาม
มาถึงตอนนี้ คิดย้อนไป ตอนนั้นโคตรเด็ก สมควรแล้วที่โดนทิ้ง เราทำนิสัยแย่ ๆ ไปเยอะ ผู้ชายที่ไหนจะทนได้ ขี้หึงสารพัด
สิบปีผ่านไป..... กลับมายืนจุดเดิม แต่ด้วยวุฒิภาวะที่เปลี่ยนไป การเลิกกันกับแฟนก็เปลี่ยนไป และครั้งนี้ ไม่ได้อยากมาโพสต์กระทู้เฝ้าให้คนมาตอบเยอะ ๆ แค่รู้สึกระลึกถึงความหลัง อยู่ ๆ ก็มานั่งฟังเพลง Lost stars ทั้งสอง versions และอินกับเพลงไป คิดอยากจะหนีไปไกล ๆ จะไปเมืองนอกมั่งล่ะ อยากไปกบดานไกล ๆ เผื่อจะรู้สึกตัวเองมีคุณค่าขึ้นมาบ้าง หลังจากที่อดทนกับความรักนี้ สุขทุกข์เจือปนมาเรื่อย ไหนจะยอม อ้ะ ไม่ให้รหัสเมลล์เรา บอกสิทธิส่วนบุคคล แต่เผลอไปเจอทีไร มีแอบเมลล์หาผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ พอถามขึ้นมา กลายเป็นว่าเพราะเรางี่เง่าเลยต้องหันไปหาคนอื่นคุยให้หัวใจชุ่มชื่น?? จร้า... ยอมรับ กล้าให้เหตุผล ดันกล้าไปยอมรับเหตุผล ต่อไปเราจะไม่งี่เง่าละกัน
จนมาถึงที่สุด หลาย ๆ เรื่องมาบรรจบที่ ทะเลาะกัน จุดประกายด้วยเรื่องเล็ก ๆ แต่เรื่องทุกเรื่องประเดประดังเข้ามารวมกัน และจบที่เค้าไม่ง้อเลย ตัดขาด ส่วนเราก็ไม่ง้อเช่นกัน มานั่งน้อยใจ เจ็บใจ เสียใจ เสียดาย... แต่ที่แย่สุด คือ รู้สึกมีตัวตนที่ไร้คุณค่า ทำไมเรามีค่าน้อยจัง ที่ผ่านมาไม่มีอะไรเลยหรอ แต่นี่อาจจะเป็นวิธีของผู้ชายนะ เด็ดขาดดี ส่วนเรา.... ขอที่ระบายในนี้
รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยหลังจากพิมพ์ไป ขอบคุณที่แวะมาดู ไม่รู้โพสต์ถูกห้องมั้ย แต่ ครั้งแรกที่โพสต์ เป็นห้องไกลบ้าน เลยขอโพสต์ที่เดิมนะคะ
อกหักทุกครั้ง ต้องเข้ามาหาที่พึ่งในนี้ทุกครั้ง
หวังจะเข้ามาพึ่งคนในนี้ ให้ช่วยกันมาให้กำลังใจ และเข้ามาเห็นด้วยว่าเราน่าสงสาร เราโดนแฟนคนแรกทิ้ง .... และเราก็ได้กำลังใจไปเพียบ ได้รู้สึกว่า เห็นมั้ย ยังมีคนเยอะแยะที่เค้าเห็นใจเรา ขนาดคนไม่รู้จักกันยังมาให้กำลังใจเราล้นหลาม
มาถึงตอนนี้ คิดย้อนไป ตอนนั้นโคตรเด็ก สมควรแล้วที่โดนทิ้ง เราทำนิสัยแย่ ๆ ไปเยอะ ผู้ชายที่ไหนจะทนได้ ขี้หึงสารพัด
สิบปีผ่านไป..... กลับมายืนจุดเดิม แต่ด้วยวุฒิภาวะที่เปลี่ยนไป การเลิกกันกับแฟนก็เปลี่ยนไป และครั้งนี้ ไม่ได้อยากมาโพสต์กระทู้เฝ้าให้คนมาตอบเยอะ ๆ แค่รู้สึกระลึกถึงความหลัง อยู่ ๆ ก็มานั่งฟังเพลง Lost stars ทั้งสอง versions และอินกับเพลงไป คิดอยากจะหนีไปไกล ๆ จะไปเมืองนอกมั่งล่ะ อยากไปกบดานไกล ๆ เผื่อจะรู้สึกตัวเองมีคุณค่าขึ้นมาบ้าง หลังจากที่อดทนกับความรักนี้ สุขทุกข์เจือปนมาเรื่อย ไหนจะยอม อ้ะ ไม่ให้รหัสเมลล์เรา บอกสิทธิส่วนบุคคล แต่เผลอไปเจอทีไร มีแอบเมลล์หาผู้หญิงที่ไหนไม่รู้ พอถามขึ้นมา กลายเป็นว่าเพราะเรางี่เง่าเลยต้องหันไปหาคนอื่นคุยให้หัวใจชุ่มชื่น?? จร้า... ยอมรับ กล้าให้เหตุผล ดันกล้าไปยอมรับเหตุผล ต่อไปเราจะไม่งี่เง่าละกัน
จนมาถึงที่สุด หลาย ๆ เรื่องมาบรรจบที่ ทะเลาะกัน จุดประกายด้วยเรื่องเล็ก ๆ แต่เรื่องทุกเรื่องประเดประดังเข้ามารวมกัน และจบที่เค้าไม่ง้อเลย ตัดขาด ส่วนเราก็ไม่ง้อเช่นกัน มานั่งน้อยใจ เจ็บใจ เสียใจ เสียดาย... แต่ที่แย่สุด คือ รู้สึกมีตัวตนที่ไร้คุณค่า ทำไมเรามีค่าน้อยจัง ที่ผ่านมาไม่มีอะไรเลยหรอ แต่นี่อาจจะเป็นวิธีของผู้ชายนะ เด็ดขาดดี ส่วนเรา.... ขอที่ระบายในนี้
รู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยหลังจากพิมพ์ไป ขอบคุณที่แวะมาดู ไม่รู้โพสต์ถูกห้องมั้ย แต่ ครั้งแรกที่โพสต์ เป็นห้องไกลบ้าน เลยขอโพสต์ที่เดิมนะคะ