พุทธพจน์....

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย มารดาบิดา อันบุตรแห่งตระกูลทั้งหลายใด บูชาอยู่ในเรือน
ของตน ตระกูลทั้งหลายนั้น ชื่อว่ามีพรหม มีบุรพาจารย์ มีอาหุไนย
คำว่าพรหม บุรพาจารย์  อาหุไนยนี่ เป็นคำเรียกมารดาบิดาทั้งหลาย
นั่นเพราะเหตุอะไร เพราะมารดาบิดาทั้งหลายเป็นผู้มีอุปการะมาก
เป็นผู้ฟูมฟักเลี้ยงดู แสดงโลกนี้แก่บุตรทั้งหลาย ฯ

ภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้ว่า
เราทั้งหลายจักเป็นผู้กตัญญูกตเวที และอุปการะแม้เพียงเล็กน้อย
ที่บุคคลอื่นกระทำในเราทั้งหลายจักไม่เสื่อมสูญไป
เธอทั้งหลายพึงศึกษาอย่างนี้

มารดาบิดา
ในพระไตรปิฎก ได้กล่าวถึงความสำคัญของมารดาบิดาไว้ดังข้อความที่พระพุทธเจ้าทรงยกย่องผู้เป็นพ่อแม่ไว้ว่า

พฺรหมฺมาติ มาตาปิตโร ปุพฺพาจริยาติ วุจฺจเร
อาหุเนยฺยา จ ปุตฺตานํ ปชาย อนุกมฺปกา ฯ

แปลใจความได้ว่า
มารดาบิดาเป็นพระพรหมของบุตร มีพรหมวิหาร ๔ คือ เมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา
มารดาบิดาเป็นครู - อาจารย์คนแรกของบุตรสั่งสอนอบรมกิริยามารยาทให้ลูกก่อนคนอื่น
มารดาบิดาเป็นบุคคลที่สมควรแก่วัตถุที่ลูกนำไปบูชา เป็นพระอรหันต์ของลูก
มารดาบิดาเป็นผู้อนุเคราะห์เลี้ยงดูบุตรจนโตใหญ่สามารถเลี้ยงตนเองได้
มารดา บิดาเป็นเทวดาของบุตร
มารดา บิดาเป็นบุพการีของบุตร

และมารดา บิดาเป็นมิตรในเรือนของบุตร “มาตา มิตฺตํ สเก ฆเร”