เรื่องมีอยู่ว่า หลานสาวแฟนผมเขาไปถูกผู้ชายคนหนึ่งหลอก หลานสาวอายุ 16  ส่วนผู้ชายอายุ 40 ผู้ชายคนนั้นก็มีลูกแล้ว 3 คน เขาก็อยู่กับเมียเขาอยู่ โดยอ้างว่า เขาจะรับผิดชอบดูแลหลานสาว แต่แม่ทางหลานสาวอย่ากให้ไปเจอหน้ากัน แต่เขาก็ไม่มา ตั่งแต่ก่อนท้องแล้ว พอเกิดท้องขึ้นมา เขาก็ไม่มารับผิดชอบอีก แฟนผมและพีสาวเลยไปแจ้งความ ไว้ เขาก็ไม่มารายงานตัว ส่งเมียมาแทนสะงัน ก็งงเหมือนกันเห็นหลานสาวบอกว่าเลิกผู้ชายคนนั้นเลิกกับเมียเขาแล้ว แจงความเสร็จ ก็ไม่เห็นเกิดอะไรขึ้น พี่สาวของแฟน ปรึกษากันจะทำอย่างไรดี เพราะเขาอยากให้ลูกเขาเรียนให้จบ ตอนแรกเขาหาทางออกไม่เจอเขาจะเอาเด็กออก ผมเลยบอกว่า เด็กไม่เกียวอะไรด้วย เดียวผมรับเอง ผมก็เลยให้หลานสาวไปอยู่ด้วยกันกับแฟนผม ผมเลี้ยงทั้งแม่และเด็กในท้อง หาแต่ของดีๆ มีประโยชน์เด็กจะได้แข็งแรง จนช่วงฝากท้อง ผมได้ฝากพิเศษ โดย ใช้ชื่อแฟนผมเป็นคนท้อง และผมเป็นพ่อ เราปรึกษากับหมอที่รับฝากคันแล้ว เขาบอกว่าไม่เป็นไร ถ้าเกิดเด็กออกมาแล้วเราไปแจ้งเรื่องรับเด็กที่หลังมันจะลำบาก หมอเขาเข้าใจเรา พอเด็กคลอดออกมา ก็อยู่กับแม่แท่ๆได้ 2 เดือน ที่เหลือแฟนผมกับแม่ยายช่วยกันเลี้ยง เรื่องนี้รู้กันไม่กี่คน ผมจะบอกว่าเป็นลูกผมเอง ทางบ้านผมก็รู้ เวลาใครเขาถามผมผมก็บอกว่าลูกผม แต่บางคนรู้ ผมก็จะบอก ผมอุ้มบุญ พอเด็กคนนี้อายุ 6 เดือน เราก็มาเลี้ยงเองที่บ้าน ผมรักเด็กคนนี้มาก ผูกพันเหมือนสายเลือดแท้ๆ เหมือนกับว่า เด็กเกิดผิดท้อง พอเด็กอายุ เริ่ม 1 ขวบ ผมเป็นคนเลื้ยงตลอดเวลา เวลาไปไหน ผมก็จะพาเขาไปด้วยตลอด ลูกติดผมมากจะทำอะไร หรือไปไหน จะต้องมีลูกติดไปด้วย พอ อายุ 1 ขวบครึ่ง เขาเริมรู้เรื่อง ผมจะไปไหนก็ตาม แค่แม่เขาเอยว่า พ่อไปแล้ว เขาก็จะวิงมาหาผมทันที  แต่ตอนนี้ งานเริ่มยุ่ง แฟนผมเลยตัดสินใจเอาลูกไปฝากให้ยายเลียง ผมเห็นรูปลูกทีไร ผมมักจะกลันนำ้ตาไม่ไหว ผมคิดถึงลูกผมมาก ทุกครังที่เห็นเด็ก ผมก็จะนึกถึงลูกเสมอ ผมได้กลับไปหาลูก ผมถึงกับกลั้นนำ้ตาไม่ไหว และลูกก็จำได้ เวลาผมไปไหน เขาก็จะตามเหมือนเดิม ซึ่งแต่ก่อนยายบอกว่าตามแต่พี่ๆเขา พอผมไปเขาไม่สนใจใครเลย ผมกลัวว่าสักวันหนึ่ง พ่อเขาแท้ๆ จะมารับลูกคืน เพื่อนๆ คิดว่าผมทำผิดใหม กับสิ่งที่เกิดขึ้น